Als er ooit een verkiezing voor de meest onder gewaardeerde band wordt georganiseerd, gaat mijn stem naar Armored Saint. Deze band timmert al 27 jaar aan de weg en heeft nooit de erkenning gekregen die ze verdient. De band is een van de meest consistente in het genre, leverde louter goede en zeer goede albums af en heeft zowaar twee klassiekers op haar naam staan: Delirious Nomad en Symbol Of Salvation.

De bandleden zijn vrienden voor het leven en bleven elkaar onder goede en slechte omstandigheden altijd trouw. Zanger John Bush kreeg in de jaren tachtig tweemaal het aanbod om tot Metallica toe te treden, maar bleef Armored Saint trouw. Bassist Joey Vera kon ooit de verongelukte Cliff Burton bij Metallica opvolgen, maar koos dezelfde optie als Bush. De band verloor lang geleden hun voornaamste componist in gitarist Dave Pritchard (leukemie), maar gaf niet op en bleef fantastische heavy metal albums afleveren. Het succes bleef helaas uit waardoor de bandleden andere jobs moesten aannemen om aan de kost te komen. Zanger Bush dook op achter de microfoon bij Anthrax en Joey Vera werkte als producer en trad toe tot Fates Warning. Eens in de zoveel jaar kwamen de vrienden bij elkaar en namen een nieuw Saint album op. Het laatste album vol origineel materiaal was Revelation en is alweer tien jaar oud.

In 2010 is er dan eindelijk een nieuw album La Raza. Het is een oerdegelijke Armored Saint plaat vol heerlijke riffs, een groovende ritmesectie en natuurlijk de geweldige en herkenbare stem van Bush. Technisch gezien behoort Bush wellicht niet tot de beste zangers, maar op dit album bewijst hij waarom Metallica hem zo graag wilde hebben. Hij legt de klemtoon vaak op andere plekken dan je verwacht en creëert daarmee een eigen stijl. Bij Armored Saint voelt hij zich als een tijger in een hertenkamp en klinkt hij natuurlijk en vertrouwd, iets dat bij Anthrax maar niet wil lukken. La Raza staat bol van de midtempo krakers zoals Loose Cannon, Get Off The Fence en Left Hook From Right Field die door de productie van Vera moddervet klinken. Er is geen headbanger die bij deze voortrollende riffs kan blijven stilzitten.

Naast stevige, riff georiënteerde nummers is er volop ruimte voor muzikaal experiment in het afsluitende Bandit Country en het fraaie titelnummer waarin drummer Gonzo Sandoval tribal drumpatronen koppelt aan de felle riffs van broer Phil Sandoval. Opvallend is dat er ditmaal geen snelle nummers zijn opgenomen. Hoewel ik het vijftal alsnog een internationale doorbraak van harte gun, ben ik realist genoeg om te beseffen dat dat ook ditmaal niet zal gebeuren. De band zal geen nieuwe fanschare aanboren, maar iedereen die de eerdere albums van Armored Saint waardeert kan dit album met een gerust hart aanschaffen. Pas op voor je stem bij het meeschreeuwen anders zit je de dag erna weer met een schorre stem op je werk of in de collegezaal.

De keuze voor de albumtitel is opvallend. Het merendeel van de band is latino en lijkt dat te willen bedrukken door het album La Raza (vertaald: het ras) te noemen. Het is een statement dat ik de Californische vakbroeders van Slayer nog niet zo snel zie maken, terwijl Tom Araya van Chileense afkomst en Dave Lombardo van Cubaanse afkomst is. Hopelijk laat het volgende muzikale statement niet weer een decennium op zich wachten en zien we de band later dit jaar in het clubcircuit.