Wat is You’re Not God toch een killertrack, en wat past deze toch perfect in het donkere blauwrode decor van industriestad Birmingham. We gaan honderd jaar terug in de tijd, de Peaky Blinders boevenbende heerst en eist langzaam een steeds grotere rol in de Britse maatschappij op. You’re Not God heeft een sleutelrol in de serie, het vormt dat cruciale moment dat topcrimineel Tommy Shelby door zijn zoontje tot orde geroepen wordt, en weer met beide voeten geaard op aarde belandt. Hij ontwaakt uit de door hem gecreëerde bandieten keizerrijk waanzin om hem heen, en beseft dat hij langzaam zijn grip op het leiderschap en realiteit verliest. Het huiveringwekkende Tommy’s Requiem #1, het verharde gitaar huilende Tommy’s Requiem #2 rockpassage en het door dreunende Ruby’s Birthday verlies sluiten hier uiteraard meer dan passend op aan.

Ik zal niet de enige zijn die bij de eerste You’re Not God luisterbeurt denkt dat we hier met een vergeten PJ Harvey stuk te maken hebben. Het ademt dezelfde zwartheid uit. De track hecht zich prima tussen de overheersende PJ Harvey en Nick Cave composities, en Anna Calvi, want daar praten we hier over, heeft vrijwel een identieke klankkleur als PJ Harvey. Het is slechts een fractie van de stem van ijskoningin Siouxsie Sioux verwijdert, wiens geest weer in There Ain’t No Grave ronddoolt. Die gedachte delen de makers van deze Britse serie ook, en ze geven Anna Calvi alle vrijheid om voor de laatste twee seizoenen op dit thema voort te borduren. Bij Peaky Blinders is het vanzelfsprekend dat songs en scriptbeelden naadloos op elkaar aansluiten, maar hebben de tracks los daarvan ook diezelfde overtuigingskracht. Dat kan ik alleen maar beamen.

Het zit allemaal zo dicht bij elkaar. I Don’t Like the Life, zustersong We Don’t Like the Life en zeker ook Grace hebben dezelfde melancholische tragiek als de uitgespeelde U2 cover van Love Is Blindless die genadeloos door Jack White wordt neergezet. Deze omlijsting heeft dat engelenachtige van het meesterlijke door Warren Elles en Nick Cave gedragen Bright Horses van Ghosteen. Anna Calvi stoeit met het aardduistere spanningsveld en laat in Death Is a Kindness luidende postpunk doodsklokken de stemming bepalen, waarna ze in mistige The Mercy Seat nevelflarden afsluit. Verder evenaart Anna Calvi in het hardcore sexy Black Tuesday ook die bluesrock en slidegitaar kwaliteiten van een Jack White. Het heeft aan de ene kant wat van imitatiegedrag weg, anderzijds kan je concluderen dat Anna Calvi de onmogelijke opdracht krijgt om de soundtrack volgens haar inzicht te completeren. Onderschat dat talent dus niet, want daar komt ze gewoon erg goed mee weg. En ja, ook zonder de filmbeelden blijft er een indrukwekkend eindresultaat over.

De gejaagde Ain’t No Grave elektro glamrock krijgt ook nu een prominente rol toegedeeld. Kameleon Anna Calvi kruipt hier in de huid van een seventies discoqueen, en ook die flamboyante kleurigheid hecht zich prima in het Peaky Blinders verhaal. Het Burning Down en All the Tired Horses voorwerk welke wel op de Tommy personage EP verschijnt, ontbreekt hier. In de instrumentale Moseley passages zet ze het onvoorspelbare kwaadaardige van de fascistische Oswald Mosley op indrukwekkende wijze neer. De Tommy Shelby voorstudie werpt dus weldegelijk haar vruchten af. Het zijn de kleine karakternuances van de hoofdrolspelers waarmee ze het verschil maakt. Ook werkt ze de traumatisch kwellende Do What The Voices Tell You spookdemonen verder uit. Retribution heeft het dreigende mysterieuze van Twin Peaks, de moeder van de hedendaagse betere filmmuziek.

Voor de toegift schakelt Anna Calvi de helpende hand van sfeerbepaler Nick Launay in. De producer waarmee ze ook al nauw op Hunter samenwerkt en die in het verleden op een aantal Nick Cave meesterwerken zijn stempel drukt. Het zijn de ontbrekende puzzelstukken die een vloeiend aansluitend geheel van de vertellingen maken. Nog steeds domineert de nacht, Miquelon opent met een brok aan doemzwaarte waarmee de eerdere songs zich niet kunnen meten. Het is nog wat tragisch grilliger, gedetailleerder zelfs. Met een overtuigende rol voor percussie en bas en de daarna voorbij vliegende strijkers. Aasgieren die afwachten voordat ze in de aanval over gaan. Er wordt in Esmee met dance geflirt, bij Under the Maple Tree mengen zich klassiek geschoolde operastemmen zich in het schouwspel.

Nick Launay voegt een onderhuidse noise tragiek aan het totaalplaatje toe welke we vooral van Swans voorman Michael Gira kennen. Er zitten flarden aan elektro wave elementen en stadse industrial in het voorbij stampende catchy Ain’t No Grave, spaghettiwestern spanning in Esme’s Dream en oosterse mystiek vermengd met tribal donderregen in Ruby Has a Fever. Het jammerende Tommy’s Final Requiem eindspel is een bombastisch slotakkoord, beter kun je niet afsluiten. Nick Launay recyclet de thema’s en plaats deze in een ander nachtlicht, zonder daarbij de essentie van de hoofdpassages te vergeten, dan wel te verlaten. Uiteraard komt het loeizware Red Richt Hand aan bod, en ondanks dat men het origineel niet kan overtreffen, moet ik constateren dat dit een prima, zelfs swingende cover is. Je mag de Season 5 & 6 plaat niet als het onnodig uitmergelen van de Peaky Blinders formule beschouwen, daarmee doe je Anna Calvi zeker tekort.