Een heerlijk tijdloos gevoel krijg je bij de muziek van de uit Californië afkomstige singer-songwriter Alex Izenberg. Na debuut Harlequin (2016) en Caravan Chateau (2020) maakt hij met zijn derde album I’m Not Here nu zijn beste tot nu toe.

Zijn liefde voor de rijk gearrangeerde pop uit de jaren zeventig is al vanaf zijn debuut de oorsprong van zijn werk maar lijkt met elk album beter uitgewerkt. Het was vriend Greg Hartunian, die hem ook meehielp om Caravan Chateau te maken, die hem ook dit keer bijstond. Belangrijke muzikant daarnaast was Dave Longstreth van Dirty Projector die de songs van violen en woodwind voorzag.

Zijn twee voorgaande platen waren naar binnen gerichte persoonlijke platen. Zoektochten naar de angsten en onzekerheid die de vaststelling van de dokters dat hij aan paranoïde schizofrenie lijd van een paar jaar, met zich meebrachten. I’m Not Here is meer naar buiten gericht waar de songs verhalen over verliefdheden, absurditeiten en verdriet. De filosofische teksten van de Amerikaanse schrijver Alan Watts (‘You’re under no obligation to be the same person you were five minutes ago’) waren tevens een belangrijke leidraad voor de teksten op zijn derde album.

De opvallende, wat lome stem van Izenberg zet de toon voor de songs die vanuit een sobere basis van akoestische gitaar steeds weer met bijzondere  arrangementen raak treffen. In de geest van arrangeurs als Van Dyke Parks en Jack Nitzsche en gevoed door kamerpop klinken de songs even sfeerrijk als tijdloos. Met het prachtig album openende Ivory als perfect voorbeeld.

De tien songs die I’m Not Here telt zijn van even grote schoonheid met steeds weer verrassende en sterke arrangementen. Typisch zo’n album ook waar er steeds weer nieuwe songs zijn die je vaker dan één keer achter elkaar wilt horen. Luister alleen al naar het bloedmooie Breathless Darkness en Our Love Remains, zo mooi krijg je ze dit jaar niet veel meer. Ladies of the Rodeo en Sorrows Blue Tapestry zijn al net zo bloedmooi trouwens.

Melancholie gecombineerd met zoetgevooisde melodieën en verrijkt met strijkers hebben immer iets magisch. I’m Not Here is een tijdloos juweeltje dat alle aandacht verdient.