Aaron Frazer boekte successen met Durand Jones & The Indications, een van de meest aansprekende boegbeelden van de golf retro-soul die de afgelopen twintig jaar voorbijtrok via labels als Daptone, Big Crown, Colemine en Truth & Soul. Frazer is dan wel drummer bij The Indications, zijn opvallende falset gaf al aan dat hij vocaal ook het nodige in zijn mars heeft. Dit leidde in 2021 tot de soloplaat Introducing… waarop Frazer samenwerkte met Black Keys’ Dan Auerbach.

Frazers tweede album, Into the Blue, is het product van een scheiding en een verhuizing van Brooklyn naar Californië. De titelsong en single laat er geen misverstand over bestaan: ‘Here I go / With her words and a box full of clothes / Down a road that’s been etched in my mind / So many times, payin’ my dues’. Het is een mooie, georkestreerde soultrack, een sfeertune met fraaie koortjes.

Ondanks de veranderingen in Frazers leven zal deze plaat muzikaal niet voor heel veel verrassingen zorgen. Soul en R&B met een goed oog voor traditie en smakelijke, weldadige arrangementen maken de dienst uit. De zoete, warme, romantische opener Thinking of You glijdt aangenaam en vertrouwd voorbij. Op Fly Away kruipen wat hiphop-invloeden binnen, wat resulteert in een lekkere dikke ritmetrack en fijne omlijsting die de gouden jaren negentig van de hiphop in herinnering brengen. Op tijd schroeft Frazer het tempo op: Payback is uptempo, poppy (sixties) soul met een lekkere fuzzy gitaar van Nick Waterhouse. Eens te meer blijkt dat Frazer genoeg te bieden heeft om niet voor copy cat versleten te hoeven worden.

Ook op de tweede helft serveert Frazer op een gepast moment een subtiele verandering van spijs. Na het zoete Dime, een soepele, melodieuze ballad met een vocale, Spaanstalige gastrol voor de Chileense Cancamusa, houdt hij het minimaler met Perfect Strangers, een track die vooral draait om percussie, gitaar en een koortje. Even verderop gaat Frazer dan weer mooi los op het bijzonder atmosferische, ruimtelijke Don’t Wanna Stay, dat beelden oproept van een grote, verlaten ballroom.

Frazer verrast niet met deze plaat. Hij blijft over het algemeen lekker in zijn ‘zone’, maar doet dat wel op bijzonder smakelijke wijze. De begeleiding van Play On is verfijnd en smaakvol en getuigt van klasse. Easy to Love is een discotrack met live feel die het album nog even lekker injecteert voordat The Fool melancholisch de verloren liefde nog een keer aansnijdt: ‘Sad boy, you loved and lost (Ooh, ooh) / But you keep tryin’ (Keep tryin’ now baby)’. Aan het einde van de song is alleen de piano nog over en maakt Frazer duidelijk dat het nieuwe begin ook een afscheid betekende. Een opvallend stemmig einde van een plaat die echter vooral bijblijft door de opbeurende en rijke old school soulsferen die de songs kleuren.