Vorig jaar speelde het Britse Pulp met een aantal grote reünieoptredens hun thuisland al plat. De band bleek in grootse vorm te zijn, dat konden wij – helaas alleen op afstand – al zien. Gelukkig was daar toch ineens de aankondiging dat de band ook een aantal Europese optredens ging doen in voorbereiding op hun twee grote Primavera optredens van deze zomer.

Natuurlijk wil je Pulp altijd zien als ze weer komen optreden. Hun catalogus behoort tot de beste binnen de muziekgeschiedenis. Vooral het viertal albums His ’n Hers (1994), Different Class (1995), This Is Hardcore (1998) en We Love Life (2001) is alternative pop van het allerhoogste niveau. Songs vol energie, fraaie melodische structuren en intelligente, dan weer (erg) grappige teksten.

Hoewel de band na dat zo succesvolle kwartet albums uit elkaar viel, was vorig jaar de tweede keer dat de band weer bij elkaar kwam. Helaas zonder de vorig jaar overleden bassist Steve Mackey, één van de muzikanten die gedurende de periode halverwege tot einde jaren tachtig, de definitieve versie van Pulp vervolmaakte.

Het blijft een apart gegeven dat Pulp eigenlijk maar drie keer in Nederland speelde. Twee keer in de Melkweg (1994, 1995) en één keer tijdens de eerste reünie (festival Lowlands). Nu gelukkig dus een eigen optreden in het Amsterdamse AFAS met publiek dat echt voor Pulp alleen komt.

Ondanks het feit dat hun laatste album dus alweer 23 jaar terug is mag hun oeuvre onderhand tijdloos genoemd worden. Door de jaren werden steeds weer songs herontdekt. Iets wat gelijk weer duidelijk wordt als de band met het geweldige I Spy, de song die op meesterwerk Different Class zo fraai tussen dikke hits Common People en Disco 2000 ingepakt zit, het concert opent.

Het is nog even schroeven aan het geluid, wat altijd lastig is als er een band met een dik pak strijkers op het podium staat, maar gelijk al is duidelijk dat frontman/zanger Jarvis Cocker geweldig bij stem is en dat de band er zin in heeft. Prachtig decor ook met zeer fraaie visuals. En met een trap die door Cocker steeds weer uitstekend gebruikt wordt om zijn performance extra allure te geven.

Na I Spy krijgen we meteen al Disco 2000 en een hele reeks andere Pulp klassiekers die met veel overtuiging en energie op het publiek worden losgelaten. Met versies van Mis-Shapes, Do You Remember the First Time?, Babies, Sorted for E’s & Wizz, Something Changed (opgedragen aan de overleden Mackey) en een glansrijke versie van This Is Hardcore als hoogtepunten. Fijn om te horen dat de band de songs van het wat minder succesvolle We Love Life album net zo hard omarmd heeft voor een genadeloos goede setlist. Weeds en Weeds II (The Origin of the Species) krijgen een briljante versie en set-afsluiter Sunrise krijgt zelfs een favorietenrol toebedeeld. Wat een prachtige herkennismaking!

De band klinkt hecht en overweldigend goed, de strijkers als een absolute verrijking in de songs en Cocker blijft heer en meester op het podium. Wat een uitstraling, wat een performance, wat een ongelooflijke klasse. Zo zie je ze heden te dagen echt veel te weinig. Intelligent, grappig, vol vuur en fantastisch zingend.

Cocker komt vervolgens alleen terug om voor het podiumgordijn het fraaie Like a Friend te starten. Waar de band, als het doek achter hem openvalt en groots de letters PULP achter de band opduiken, hem fantastisch bijvalt. Om vervolgens met een geweldig Underwear en een energieke versie van crowd pleaser Common People het concert naar een nieuw hoogtepunt te duwen.

De band komt vervolgens nog een keer terug voor opnieuw twee songs:  Joyriders en Glory Days. Wederom klinkt de band hier in volle overtuigingskracht. Alsof ze nog even duidelijk willen maken hoe goed ze altijd al waren. Misschien klinken ze vanavond zelfs wel op hun allerbest. Een concert dat veel meer is dan het nogmaals spelen van hun bekendste songs voor een uitverkochte zaal. Deze band heeft het nog steeds helemaal.

Vanavond liet Pulp nogmaals horen en zien wat een geweldige band ze zijn en wat een prachtige collectie songs ze toch hebben vastgelegd. Met Cocker als de volstrekt unieke frontman, Nick Banks als de fascinerend goed drummende hartslag van de band, Mark Webber als de wervelende partijen spelende gitarist en Candida Doyle als de steeds weer avontuurlijke toetsenvrouw heeft Pulp nog steeds de volle muzikale impact als in die voor hen zo succesvolle jaren negentig.

Foto’s: Erik Verzijl en Edwin Hofman (Sunrise)