IST IST wordt vaak verweten dat ze op muzikaal gebied wel heel veel raakvlakken met Joy Division hebben. Dat valt eigenlijk best wel mee, Adam Houghton heeft een vergelijkbare Ian Curtis galm over zijn klaagzang en bassist Andy Keating lijkt in de verte enigszins op Peter Hook. Vergeet niet dat de eerste Interpol plaat Turn On The Bright Lights ook dat verstikkende zware zwartgallige heeft, maar daar praat tegenwoordig niemand meer over.

Verder worden de coverbands, waaronder ook het Joy Division project van Henk Koorn (Hallo Venray) de hemel in geschreven. Laat ik even duidelijk zijn, IST IST speelt gewoon eigen materiaal. Wat mij verder verbaast is dat de band vanavond eventjes de uitverkochte grote zaal in Doornroosje helemaal plat speelt, en dat ze deze lente maar liefst vijf keer in Nederland optreden, waaronder toch wel in een paar indrukwekkende zalen. Zelfs Andy Keating kan het amper geloven, en benadrukt verschillende keren hoe blij ze met de aandacht zijn. Niet vreemd dus dat hun vorig jaar verschenen live plaat in Amsterdam is opgenomen.

IST IST neemt October Drift mee op sleeptouw, en ondanks dat de stevig gespeelde songs van het voorprogramma goed ontvangen worden, reageert het publiek wat mat op de capriolen van vocalist Kiran Roy. Eerst stapt hij gewapend met gitaar voorin de zaal in, vervolgens probeert hij het nogmaals en klautert dan op de bar. Wij Nederlanders zijn hier te nuchter voor en delen minder in zijn enthousiasme mee. Iedereen komt uiteindelijk voor IST IST, die buiten het prima geluid ook nog van geluk mag spreken met de technicus die verantwoordelijk voor de belichting is.

Veel stemmig clubrood, onheilspellend blauw, moerasduister groen en hoopvol goudgeel. Dit maakt het totaalplaatje af en is absoluut een meerwaarde aan het geheel. Andy Keating doet het woordje tussendoor, de spaarzaam beweeglijke Adam Houghton beperkt zich slechts tot de zang en gitaarpartijen. Pas op het einde van het optreden verschijnt er een lach op het gezicht van de vocalist. Hij blijft die onwennige uitstraling houden, al houdt de zanger het publiek nauwkeurig in de gaten en geeft hij vluchtig tijdens de toegift de setlist aan een toeschouwer.

Veel bekendere meezingers, maar ook een aantal nieuwere songs die net zo geroutineerd gedreven gebracht worden. Het ruwe Wolves vaart op duistere postpunk golven voorbij. Hier staat de sound nog net te hard afgesteld, maar dat wordt al snel gecorrigeerd. Wolves bevrijdt Adam Houghton van zijn demonen en haalt hem uit het diepe dal. De track luidt de zware Architecture debuutplaat in en opent ook vanavond in Nijmegen.

Wolves past precies in deze gure kille lentedagen, en verlengt met schelle klokslagen de wintertijd. Het aansluitende naar antwoorden zoekende Stamp You Out is weer de introductie van het vorig jaar verschenen Protagonists en laat een duidelijke ontwikkeling in het geluid horen. Stamp You Out legt het accent op loeizware noiserock orkanen en hier dwingt vooral geweldenaar Andy Keating met zijn ronkende basakkoorden respect af. IST IST koppelt de nostalgische waardes aan hun eigen hedendaagse stempel.

De hoofdrol in het Fat Cats Drown in Milk liefdesdrama is voor het gedreven ritmebeest Joel Kay weggelegd. Zijn opzwepende drumslagen nemen de The Art of Lying track in hoog indringend tempo onder handen. Zo gaat het eerste drietal nummers in vogelvlucht door de carrière van de uit Manchester afkomstige postpunkers heen. IST IST zit niet stil en benut de concerten ook om nieuw werk te presenteren.

Het sobere Repercussions komt al een aantal weken op de setlist voor, en wordt ook in Nijmegen niet vergeten. De grimmige Night’s Arm nachtmerrie stamt zelfs al uit hun vroegere Prologue periode, het is opvallend dat hier die kenmerkende vergelijking met Joy Division nog minimaal aanwezig is. Voor de toegankelijke Architecture synthpop wave van Black neemt de bijna onzichtbare gitarist Mat Peters achter de keyboard plaats. Wolken schuiven de zon naar de achtergrond en eisen hun plek in de sfeertrack op.

IST IST staat ook voor een aantal hitkillers garant. Something Has to Give is nog maar amper een jaartje oud en grijpt naar de jaren tachtig gothic doom terug. Een prachtige song over de kracht van het verbinden en zichzelf zodanig met een ander identificeren dat het eigen wordt. Het industriële I Can’t Wait For You behoort weer tot de nieuwere probeersels welke direct al goed ontvangen worden. Het toegankelijke Mary in the Black and White Room kleurt de wereld letterlijk zwartwit. Het is de hang naar vergeten tijden, vergeten herinneringen, vergeten jeugdjaren. De Protagonists nummers staan hoe dan ook meer voor rust, evenwicht en zelfs perfectie. Het ruimtelijke beeldende The Waves wil gemaakte fouten elimineren en vormt min of meer de sleutelsong van The Art of Lying. Het Watching You Watching Me exhibitionisme staat op de plaat voor The Waves opgesteld, de keuze om deze aansluitend te spelen is echter beter passend.

Het in meerdere lagen breed opbouwende Fool’s Paradise staat weer op hun laatste wapenfeit Protagonists, wat een veelzijdige prachtige plaat is dat toch. Ook de daarvan afkomstige Nothing More Nothing Less langeafstand relatie relaas is vrij toegankelijke new wave. Eigenlijk sluit de harde sobere stem van Adam Houghton live veel beter op de track aan. Bij het licht klassieke gothic toetsenwerk intro van Heads on Spikes pakt Mat Peters zijn moment, waarna de band daar hard op inspeelt. De dramatische songs van The Art of Lying hakken er hoe dan ook stevig in, daarom is die gevarieerde afwisseling in combinatie met het kleurgebruik in de zaal op deze avond ook zo mooi. De recentelijke Lost My Shadow single sluit sterk bij het vroegere frisse White Lies werk aan, en is indirect dus ook aan Ultravox schatplichtig. Adam Houghton schudt het verleden van zich af en bereidt zich letterlijk voor de toekomst voor, en die is een stuk rooskleuriger. Ja en met heel veel toepasselijk rood sfeerlicht op het podium. Waarom de reis dan niet met meer nieuw werk vervolgen, The Kiss sluit daar genadeloos op aan. Het doordringende Trapdoors beëindigt in principe de avond. Hier komt het mooi samen, de duistere postpunk en de zalvende lichtere new wave variant.

Het is bijna vanzelfsprekend dat er een toegift volgt. Sterker nog, tegenwoordig staat deze gewoon in de setlist ingepland, dus het spontane is er wel een beetje vanaf. Emily is een van de Protagonists prijsnummers, en als Andy Keating gebaart om te gaan klappen, haken de aanwezigen daar gretig op in. IST IST gaat hoe dan ook voor die interactie met het aanwezige volk en bereikt zelfs de toeschouwers op de hoger gelegen verdieping. Zonder het pathetische grote gebaar, en hier werkt het dus. Emily is een vaarwel om het verleden af te sluiten, het is prima als het nu klaar is. Gelukkig volgen het beminnende You’re Mine nog, een liefdesliedje welke hier letterlijk aan het adorerende publiek geschonken wordt en mogen de gedempte intieme klanken van Slowly We Escape het definitief uitluiden. Andy Keating zingt dat er niks verandert, maar daar mag hij ondertussen zeker op terugkomen, IST IST staat midden in een evolutie proces en versterkt die positie alleen maar. Ja, en dan volgt die eerder aangegeven opgeluchte lach van Adam Houghton nog en Andy Keating die het publiek op beeld vastlegt, terwijl de overige leden al voor hun eigen fotograaf poseren. Deze momenten maken het wel af. Die alleszeggende blikken zeggen genoeg, met gemeende waardering bereik je meer met een arrogante houding, en daar kunnen veel artiesten een voorbeeld aan nemen.