Bij elke live opname van Chasing Cars ben je getuige van de ontroering in de ogen van Gary Lightbody en weet hij je als geen ander te raken. Het is de gave die de track gemeengoed maakt, de verbondenheid en een gevoel van herkenning. Je ervaart de emotie in zijn blik, maar wat er daadwerkelijk in hem omgaat is een duister gebied. Mag je de maker van het liefste liefdesliedje kwalijk nemen dat hij vervolgens nooit enigszins in de buurt van dit moment komt? Misschien wel, maar ik heb een zwak voor Snow Patrol, al evenaren ze voor mij nooit meer hun vierde Eyes Open album.

Een love it or hate it band, zoals Edgar Kruize al zo treffend bij Fallen Empires schetste. Een band die zo hard probeert om de gulden middenweg te bewandelen, en op elke plaat zeker een aantal verstillende momenten heeft. Gary Lightbody is een gevoelsmens, hij heeft nooit de liefde van zijn leven  gevonden. Hij was veel eerder een muzikant die stilletjes eenzaam een fles sterke drank opende en laat op de avond tot de ontdekking kwam dat de voorraad nog niet op was. Vanaf 2016 is hij zijn alcoholproblemen echter de baas.

The Forest Is the Path is de eerste plaat die hij sinds zijn cleane afgekickte periode opneemt. Het is ook de eerste plaat zonder bassist Paul Wilson die er vanaf het Eyes Open succes bij was en ook zonder Jonny Quinn die zelfs al op de Songs for Polarbears eersteling drumde. Er ligt dus een grote druk op gitarist Johnny McDaid, die als songwriter flinke successen boekt met Ed Sheeran. Er wordt vervolgens hoog ingezet. Producer Fraser T. Smit schrijft mee aan het album en is in het proces hoofdverantwoordelijke voor het eindresultaat. Gelukkig is Nathan Connolly ook nog van de partij: de kern bestaat daarmee dan uit drie gitaristen. Dan zou je kunnen verwachten dat The Forest Is the Path een echte rockplaat wordt, vreemd genoeg nemen de pianotoetsen juist een meer prominente en cruciale rol in.

In openingstrack All ligt de nadruk bij de zachte ritmische drumslagen. Het is een typisch Snow Patrol nummer zoals alleen Gary Lightbody die kan schrijven. Als hij in de eerste zin al aangeeft dat het geen liefdesliedje betreft, weet je dat het tegendeel het geval is. Het is zijn kracht om zich kwetsbaar op te stellen, gedurende de tekst leert hij weer om lief te hebben, te voelen, maar ik voel het zelf nog niet. Muzikaal is het verrassend sterk, dus misschien moet het puzzelstukje nog in het totaalplaatje vallen. The Beginning begint klein en pakt vervolgens groots uit. Met de new wave verwijzingen en gedempte geluidseffecten valt het allemaal op zijn plek. Gary Lightbody weet dat hij zijn werkveld moet herwinnen, All is slechts de aanzet, The Beginning de doorstart. In de zoektocht naar zichzelf komt hij ten eerste zijn soul-ziel tegen, die hem verder vergezelt.

Ook bij de Everything’s Here and Nothing’s Lost postpunk verwijzingen draait het voornamelijk om de sfeer. In deze driedimensionale omlijsting (beleven, voelen, ondergaan), komen de woorden van Gary Lightbody het beste tot het recht. En misschien is het een stukje acceptatie dat de rol van producer zo van belang is. En misschien is het een stukje acceptatie dat vooral Fraser T. Smit een bepalende factor is en op dit moment het beste in het overgebleven drietal naar boven haalt. Chris Martin zou smeken om een nummer als Your Heart Home. Het past helemaal in de hedendaagse Coldplay traditie, een beetje pop, een beetje dance en een overweldigend gelukzalig gevoel. This Is the Sound of Your Voice is net als de door Gary Lightbody geverfde albumhoes een schilderij waar tekstueel teveel in gebeurt. Het zijn allemaal abstracte lijnen waar alleen de geoefende liefhebber de connectie tussen vindt.

Gary Lightbody romantiseert een liefdesleven dat enkel uit mislukkingen ontstaat. Hold Me in the Fire is de trieste strijd van iemand die niet beseft dat zijn voormalige minnaar allang is afgehaakt. Flarden vintage postpunk dringen zich in Years That Fall op en staan voor de houvast in songs die voor anderen zoveel betekenis hebben. Pijn en verdriet delen biedt geen oplossingen, de herhalingen maken het trauma enkel onoverzichtelijk. Zolang het licht nog brandt is er hoop, zolang het pad niet overwoekerd is, ontstaat er een doorgang. Gary Lightbody breekt in het duistere doeltreffende Never Really Tire, het verraad zet zich in de These Lies pianoballad voort.

The Forest Is the Path is een break up album in de breedste zin van het woord. We verdwalen samen met de tekstschrijver in zijn liedjes om naar oplossingen te zoeken. We komen tot de conclusie dat die oplossingen er simpelweg niet zijn. Een samenraapsel van verspilde kansen, onnodig tijdverlies. Gary Lightbody onderneemt een poging om het zachte imago van zich af te schudden. Zo persoonlijk als op The Forest Is the Path heeft hij nooit eerder geklonken. The Forest Is the Path is pure emocore, de soloplaat die Gary Lightbody moet maken, al doet hij dat wel onder de vleugels van het Snow Patrol moederschip.