De Britse actrice Sam Morton is bij mij vooral bekend als het koppensnellende Alpha personage in The Walking Dead. Een rol waarin ze lelijk durft te zijn, en een groot gedeelte van haar vrouwelijkheid opoffert door haar hoofd kaal te scheren. Hiernaast is ze blijkbaar als songwriter actief en met Daffodils & Dirt zet ze een verbluffend overtuigend debuut neer. Sam Morton verbreedt het geheimzinnige spannende van haar Alpha karakter in haar muzikale overdracht.

Daffodils & Dirt komt ook uit de koker van het Britse wonderkind Richard Russell. Deze producer is tevens eigenaar van het XL Recordings label, dat zich vanuit de rave scene met namen als SL2 en The Prodigy op de kaart zet. Vervolgens verkent XL het alternatieve circuit en sluiten bands als Radiohead, Sigur Rós en alleskunner Jack White aan. Daffodils & Dirt gaat grotendeels naar de hoogtijdagen van de uit Bristol afkomstige triphop terug.

De trieste achtergrond van Sam Morton is tastbaar in de songs. Als kind van verslaafde gewelddadige ouders belandt ze al op jonge leeftijd in de gevangenis en brengt ze een groot gedeelte van haar jeugd op straat door. Richard Russell schept een surrealistisch beklemmend beeld rondom de naargeestige sprookjesvertellingen. In het rondspokende Highwood House presenteert Sam Morton zich als een poëtische geestverschijning die naar haar roots op zoek gaat en in een wereld van valse namen en valse beloftes terecht komt.

Een deprimerende schets waar vooral leegte vanaf straalt. Leegte die ze in de overige tracks van Daffodils & Dirt opnieuw aankleedt. Hungerhill Road recyclet de When Doves Cry beats van het beroemde Prince nummer en voegt hier een duistere zwaarte aan toe. Old school tripgoth volgens de humeurige Massive Attrack principes met het verleidende hypnotiserende kinderlijk stemgeluid van Sam Morton. Haar melodieuze voordracht verraadt haar method acting verleden. Ze is dan duidelijk geen zangeres maar kruipt wel op overtuigende wijze in dat personage. Ze omhelst de duisternis, wurgt het daglicht.

De verknipte Purple Yellow breakbeat pianoballad verzacht de omstandigheden. Het meisjesachtige verschuilt zich in het volgroeide vrouwelijke. Ze identificeert zich met haar trieste verleden, sluit vrede met haar trieste verleden en accepteert de schoonheid van de betere dagen. The Little White Cloud That Cried verwoordt de maagdelijke beschadiging.

Ze maakt van de Johnny Ray cover een persoonlijk rakend verhaal waar het hemels tintelend new wave toetsenwerk haar slopende zwerversbestaan camoufleert. The Little White Cloud That Cried balanceert op de rand van kerstkitsch en wil mij niet geheel ontroeren. Ze herpakt zich in de in sensuele R&B doordrenkte Kaleidoscope psychtrance softpop. De stoere rap lines versterken de song en geven het net genoeg evenwicht.

Alabaster Deplume sluit bij het Cry Without End, Broxtowe Girl en Let’s Walk in the Night drietal aan. Cry Without End is een ouderwetse sentimentele tranentrekker met strelend snarenwerk over de toegankelijkheid van het definitieve afscheid. In het jazzy Indian summer gekleurde Let’s Walk in the Night laat Alabaster Deplume zijn saxofoon spreken. De UB40 verwijzingen in de luie Broxtowe Girl reggaetrack zijn een grappige vondst, zeker omdat Ali Campbell een gedeelte van de zangpartijen voor zijn rekening neemt.

Massive Attack kiest voor het reggae icoon Horace Andy, die de tracks volledig naar zichzelf toetrekt. Ali Campbell bezit deze capaciteit niet en zonder zijn bandleden blijft er een mager stemgeluid over. Ik begrijp deze keuze, de uitvoering spreekt echter boekdelen. Het is de dromerige prima performance van de goed zingende Sam Morton die Broxtowe Girl boven het gemiddelde uit tilt.

Greenstone bezit het dreigende van de postpunk met een donkere basomlijning en katachtige lenige voetstappen over de zwartwit toetsen. In de deephouse beginselen van Double Dip Neon is het ritmische jungledance en breakbeat verleden van Richard Russell hoorbaar. De producer gaat als een gek achter de knoppen tekeer. Double Dip Neon is een potentiële afterparty clubhouse klassieker, een heerlijke down to earth cooling down track. The Shadow bezit onderhuidse Nine Inch Nails dreiging, klassieke akkoorden en de fluisterende voordracht van Sam Morton.

De elektronische gospelsoul van Loved by God haalt het beste van het Soulsavers duo naar boven. Alabaster Deplume mag op dit door Unchained Melody geïnspireerd slotakkoord de plaat uitluiden. De laatste zuchtende ademstoot en de laatste profetische woorden van Sam Morton. Daffodils & Dirt overtreft al mijn verwachtingen. Ik ben in ieder geval aangenaam verrast door de veelzijdigheid van deze alleskunner.