Psychedelische surfrockband La Luz is zo’n groep met een onmiddellijk herkenbare sound. Dat staat nu al jaren hier op de site geschreven, in de inleiding bij elk opvolgend album Toch verschuiven ze elke keer een klein accentje, zodat ook dat nieuwe album weer fris klinkt. Maar in korte tijd zijn – na het eerdere vertrek van drummer Marian Li Pino – nu keyboardist Alice Sandahl en bassist Lena Simon ook uit de band gestapt. De grote vraag is dan: klinkt het met vervangers Audrey Johnson (drums), Maryam Qudus, (keyboard en producer) en Lee Johnson (bassist) nog wel als La Luz? De conclusie is een grote JA! Dit heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat songwriter, gitarist en – opperhoofd Shana Cleveland altijd haar duidelijke stijl voor ogen heeft.

De zomerse gitaarklanken en harmonieuze samenzang van alle dames is precies zoals we het gewend zijn op News of the Universe en zogt voor dat heerlijk aanstekelijke sfeertje. Ook de bekende flirts met psychedelica zijn er weer. Tot zover klinkt het als La Luz. Maar dan toch weer ietsje anders! Zo laat Lee Johnson zich vooral bij de start van het album nadrukkelijk en gevarieerd horen op de drums door te strooien met tribale ritmes, fills en roffels. Wanneer ze op een meer rechttoe-rechtaan manier samenspeelt met de funky baspartijen en scifi synthesizers hoor je in Strange World opeens flinke scheuten krautrock en funk, nogmaals terugkerend op Close Your Eyes. Verrassend!

Nadat op het vorige album meer plaats was voor beheerstere dreampop-klanken en een groots filmisch ‘Ennio Morricone’ geluid, is hier de campy knipoog weer die op Floating Features te horen viel: desolate broeierigheid die doet denken aan Robert Rodriguez en Quintin Tarrantino. Western met een flinke knipoog, zoals op bijvoorbeeld Dandelions. In Moon in Reverse gaan Oosterse sferen verrassend hand-in-hand met dub en funk.

Naast alle muzikale veelzijdigheid is het tekstueel vooral een introspectief album, dat zich tegelijk erg verbonden voelt met het (kosmische) universum. Zich niet enkel beperkend tot de natuur maar ook het heelal. Een tweestrijd die al snel duidelijk wordt. In Poppies weet Cleveland zich pijnlijk slechts deels bewust van krampachtige milieuontwikkelingen: “Someone made a big machine. That somehow makes the air more clean, or something, I forgot”.  Terwijl op akoestische afsluiter. Blue Jay de twijfel naar binnen slaat met, “I lost control but I never had it.Nothing will be the same”.  Die lijn heeft ondanks de donkere ondertoon iets positiefs. Het verliezen als controle als bevrijding? Bevrijding die wel vaker de kop op steekt, zoals in het melancholische Always in Love waar een Neil Young-achtige gitaarsolo het liet een euforische einde geeft.

Zo maakt Shana Cleveland met haar ‘vernieuwde’ La Luz het meest muzikaal veelzijdige album tot op heden. Naast de gebruikelijke elementen surf, scifi en western is er opeens ook veel ruimte voor krautrock, funk en dub/reggae. Waar de introspectieve lading vol kosmische verbondenheid, twijfel maar vooral liefde dit album complexer maken dan het gemiddelde ‘zomerpop plaatje’. Lekker hoor!