Amerikaanse surfrockband La Luz heeft inmiddels zo’n rotsvaste stijl daar moet je niet veel aan willen veranderen. We schreven het al eerder: de combinatie van surfgitaar, samenzang, swingende ritmesectie, een orgeltje en broeierige sfeer is tegelijkertijd 60’s retro en modern eigenzinnig door de aanstekelijkheid en eigen twist. Hierdoor klinken de dames uit duizenden herkenbaar. Maar dat veranderen gebeurde inmiddels wel stapje voor stapje. Zo is de garagepunk energie van vroeger langzaam weggeëbd en heeft het plaatsgemaakt voor een strakker geluid. Wat vooral op het door Dan Auerbach geproduceerde Floating Features resulteerde in een strak dreampop album met filmische trekjes. Ondertussen heeft ook hoofdvocaliste / gitariste Shana Cleveland niet stilgezeten en dook de psychedelische pop in op haar soloalbum Night of the Worm. Verrassend genoeg is het juist die psychedelische pop waar dit nieuwe, selftitled album mee volstaat. Gesteund door de gerenommeerde jazz/hip-hop producer Adrian Younge zorgt het voor een “vol”, maar ook bevreemdend album.

Bij de openingstonen van In The Country hoort de luisteraar niet gelijk iets nieuws – een catchy zomersong vol aanstekelijke surfgitaartjes en heerlijk warme samenzang. Tot de drums – hier bespeeld door studiogast Riley Geare van Unknown Mortal Orchestra, die hun opgestapte Marian La Pino tijdelijk vervangt – beginnen te echoën en Adrian Younge zelf een spacend synth-lijntje er aan toevoegt. Het is slechts het topje van de ijsberg: op Watching Cartoons is voor het eerst sitar te horen en op het instrumentale Yuba Rot zorgt dominante melodica voor de soundtrack van een niet bestaande psych-western. Ook is de band hier niet bang om een aantal ballads te spelen, waar deze tracks zijn doorspekt van bevreemdende gitaarsolo’s, nog meer spacey synth-effecten en meerlaagse studio over dubbing.

Een druk en gelaagd album dus, met een bevreemdend psychedelische sfeer als eindresultaat. Gelukkig is zelfs door al die spacende effecten nog het vertrouwde, zomerse surfgeluid herkenbaar – met de gitaartjes en de 60’s samenzang die zorgen voor een lekker catchy geheel. Maar inmiddels moeten we eens stoppen met het schrijven dat La Luz zo’n rotsvaste stijl heeft. Herkenbaar? Ja zeker! Echter zijn ze met deze selftitled weer een stapje verder afgeschoven van de garageband die het ooit was. Zonder daarbij in te boeten voor eigenzinnigheid en creativiteit. Dus mooi!