Etan Huijs
The Road And The Wilderness
Etan Huijs brengt zijn nieuwe album uit en knalt er vanaf de start heerlijk in met Ghost In The Machine. AI iemand? Een heerlijk bijna zompig gitaargeluid, zowel van Etan als van Koen Ruijs ligt als dikke basis onder Etan’s stem en de bas van Rens van Dijk ligt mooi weer onder dat gitaarwerk. En, het klinkt raar misschien, maar hoe zelfverzekerd klinkt de stem van Etan ineens? Er klinkt een overtuiging in zijn stem door die aandacht vraagt, misschien bijna wel aandacht opeist. Die gitaarsound werkt er wonderwel bij, maar luister eens naar die openingszin! Niet gek dat dat nummer afgelopen week bij de presentatie ook al zo fantastisch klonk.
Je krijgt een beetje het gevoel dat je ook wel moet luisteren naar Etan’s muziek. Urgentie, dat is misschien wel het woord. De expressie in zijn woorden draagt opeens meer passie en vuur dan op eerder werk. Hoor die zanglijnen eens, hoor de achtergrondzang met Etan meegaan. Heerlijke gitaar van Koen Ruijs, maar in alles hoor je dat ook deze langspeler weer zorgvuldig geproduceerd is door B.J. Baartmans. Verlaat er ooit wel eens een mindere opname zijn handen? En ja, natuurlijk heeft B.J. ook op een aantal instrumenten mee gespeeld: het raffinement van de meester zit zowel in zijn productie als in zijn muzikale bijdragen.
De opener klonk al heerlijk vanaf de eerste keer beluisteren en die blijft ook wel hangen in je hoofd. Dat is juist ook wel de kracht van dit album. De eerste keer draaien was al als het duiken in een zwembad, het aankomen in een hotel of restaurant na een reis én je voelt aan alles dat het goed zit. Heb je het het verslag van de albumpresentatie gelezen, dan komt hier de uitleg van wat Etan nou opnieuw flikt: een album maken dat van voor naar achter pakt, waar zomaar potentiële hits op staan, zeker als de nummers gedraaid worden op de radio of als ze bij een film of programma in de soundtrack worden opgenomen.
Neem nou Harlow’s Blues. De balans tussen de instrumenten, luister maar eens naar het samenspel van bas, drums en gitaar en de accenten die Roel Trommelen aan het nummer toevoegt. En voor diegenen die huiverig waren voor de sound van Etan na het scheiden der muzikale wegen met Jori van Gemert, Amber Kamminga is nu de vrouwelijke stem naast Etan én haar zang in Harlow’s Blues, ook op die momenten dat je samenzang hoort past uitstekend, opnieuw een fijne stem naast Etan. En die wisselwerking past in zijn muziek uitstekend. Ook hier klinkt de zang van Etan krachtiger dan ooit. Is het het definitief bezworen zijn van de trubbels van corona en zijn nasleep? Als het toverdrank is, dan moet Etan het meteen gaan vermarkten, want het klink echt alsof gretiger en meer gefocust dan eerder. Voor de helderheid, het was al nooit slecht.
Restless Bones heeft een ronduit heerlijke opbouw. Ja, het intro, zo subtiel als het is, met de fijne accenten ook van Roel, geeft het nummer nog eens extra cachet, plaatst het nummer zelfs in eerste instantie in een ander muzikaal kader, je zou zomaar kunnen vermoeden dat Etan hier de progressieve rock instapt en dan is er de overgang naar die waanzinnig heerlijke riff. De balans met de toetsen én alweer die eruit spattende zang van Etan, hoe geweldig is dit dan? Zeer aangename achtergrondzang, meer dan aangenaam, het nummer is gewoon af. En het klinkt heerlijk om Etan “Comes down to this flesh and these goddamned restless bones” te horen zingen. Er gaat nog een schepje meer kracht tegenaan, zo lijkt het. Het album luisteren én dan het moment van de albumpresentatie terug halen? Ja, het rockt, het swingt én het heeft Koen Ruijs. Het was al uitkijken geblazen en genieten van het spel tijdens het concert, het is erg fijn om het op het album keer op keer weer te kunnen beluisteren. En, dat outro van het nummer? Dat is al net zo gaaf als het intro.
Afwisseling. Dat biedt het album. De heren Baartmans en Huijs konden al prima met elkaar én op dit album zetten ze de voorlopige kroon op hun samenwerking. Maar hoezo dan, hoezo dan? City Of Sinners is hier vooral een samenwerking tussen de twee mannen, met een uitgelezen én zo ontzettende treffende trompetpartij van Nando van Westrienen én daar overheen opnieuw de stem van Amber. Over dit nummer moet je vooral niet veel zeggen. Luisteren is het devies. Of het nummer staat? Oh ja, en ook hier werkt het intro ook nog eens een diepere beleving van het nummer in de hand. Heel fijn opgenomen en het is echt een knaller zo.
De huidige single van het album The Overachiever is opnieuw een fijn nummer, iets meer laidback qua sound, maar slechts een fractie, de gitaarpartijen staan gewoon stevig én het nummer heeft een heerlijk open karakter. Meezingen? Ja, dat kan op The Road And The Wilderness ook. Desert Moon roept qua zanglijnen af en toe een associatie op met Ian Anderson, niet meer dan dat, maar luister vooral weer eens naar hoe heerlijk slepend het nummer overkomt, prachtig middenstuk, heerlijke riff en voor het eerst op het album de viool van Alex Akela. Airplay, airplay, airplay dit nummer! En, al ben je niet van samenzang, het nummer palmt je gewoon in.
Het mooiste moet dan echter nog komen. Je kunt ballads maken en je kunt ballads maken. Je kunt ook Midnight Ballet schrijven. Etan en B.J. weer samen met de wonderlijke mooie klanken van de cello van Renee Wijnhoven. Midnight Ballet heeft zijn kracht, zijn kwetsbaarheid én zijn warmte ineen. Geen in rozenwater gedrenkte liefdesverklaring, maar gewoon een erg, erg mooi liedje dat je kan raken door die kwetsbaarheid, door hier de mooi ingetogen zang van Etan, de fraaie toevoegingen van B.J. en zeker ook door de cello. Niet teveel over filosoferen, gewoon luisteren en genieten.
Het langste nummer van het album, dat kan niet anders, is The Tale Of Lonesome Billy. Uitgesponnen, opbouwend in spanning en uitermate verhalend. Dat verhalende is, dat weten we van eerdere releases, denk maar aan The Passenger van The Monochrome Veil een kwaliteit die Etan als schrijver al lang in huis heeft. Erg genieten ook, dat laatste nummer. Ga maar eens zitten en geniet van het verhaal dat Etan vertelt. En van de muziek die het verhaal opluistert. Het is weer heel fraai geworden. Ook hier weer, als je het intro hoort, vooral ook die dwarse uitbarsting van de gitaar aan het begin, er zijn andere werelden, andere invalshoeken aangesneden op het album. Etan en de band zijn voorbij begrenzing van muzikaal idioom, brengen een weidser muzikaal beeld en, hoewel de basis nog steeds sterk geënt is in Americana, is het niet alleen de stem van Etan die klinkt alsof hij vol overtuiging het avontuur aangaat, de muziek stroomt en niet zomaar, Etan en B.J. brengen de muziek zoals zij die willen laten klinken. Het eindresultaat? Een bijzonder sterk vijfde album dat naast het prachtig einde van The Tale Of Lonesome Billy (live al helemaal grandioos) een heerlijke afsluiter kent in de korte instrumental Vanishing Point.
Bij Written In Music hebben we wel iets met de muziek van Etan. Niet gek als hij albums van dit kaliber blijft uitbrengen. Het mooie is dat je voelt dat er meer avontuur nog mogelijk is. Wat dit album nadrukkelijk neerzet, is niet alleen het schrijverstalent van de man uit Venray, het voelt ook alsof de energie die in de muziek van Etan ligt besloten, voor het eerst er helemaal uit kwam. Nogmaals, dat zegt niets over zijn eerdere werken. Het zegt vooral dat hij zich met dit album overtroffen heeft. Dat is mede te danken aan uitstekende band met wie hij samenwerkt, de gastmuzikanten en zangeres en voor een deel natuurlijk ook aan B.J. Baartmans. De muziek en zang blijven natuurlijk voornamelijk van de hand van Etan. Niets minder dan een klasse album. En dan vergeet ik nog het prachtige artwork van Jules Trum. Ook dat mag zeker niet onvermeld blijven. Het maakt het album af.
Album bestellen? Etan is onafhankelijk artiest, bezoek dan ook www.etanhuijs.com/store.
