We zagen ze hun neus voor het eerst aan het venster steken in november 2023 in Later… with Jools Holland op de BBC. Hun naam viel alhier ook al op de jongste Eurosonic. Maar toch, dan moest het voor hen nog allemaal echt beginnen…

Intussen zijn we april en hup, daar heb je met English Teacher nog zo’n wildfrisse, aanstekelijke Britse gitaarband die met een avontuurlijk debuut als This Could Be Texas de oren doet spitsen. Eentje dat al door de jazz, de klassiek en de folk van Leeds geïnfecteerd was. Leeds, inderdaad, die vervelende stad die altijd maar ontwaakt als het duister wordt. Bandje dat zich nog steeds in het hoekje van de postpunk ziet geduwd. Welnu, hierbij verklaren we dat ze het genre eerder op bijna feestelijke wijze weten uit te diepen, het weten op te frissen, het veeleer tot iets geheel eigens weten op te zetten.

English Teacher, dat is dus spannend, bijtend en melodieus, delicaat en kunstig. Met tussenin nergens een lading eenheidsworst, integendeel, zo uiteenlopend en altijd flanerend in een muzikaal landschap vol verrassingen. Vooral met de alomaanwezige, passionele frontvrouw Lily Fontaine die helemaal daar in het midden met haar haast onweerstaanbare zangstem het gros van de aandacht naar zich toezuigt. Dat deze donkere weelderige krullenbol inderdaad dat zelfverzekerde smoeltje heeft konden we overigens deze week op Radio 1’s onvolprezen Wonderland al vaststellen, toen ze er English Teacher’s debuut gloedvol mocht inleiden.

Hier zijn dus vier muzikanten aan ‘t werk die welbewust tal van stijlen introduceren, die ze gewoonweg met van die catchy rare dingen en fuzzyness mixen, maar die tegelijk ook de sierlijke pianolijnen, strijkers, fluitjes  absoluut niet schuwen. Naast de kronkelende gitaren krijg je zo de grilligheid en de niet alledaagse opbouw tot en met een progsound die we al kennen van een Black Country, New Road of Jockstrap.

Zo zal opener Albatross dan als het ware in het album naar binnenglijden met van die heerlijk dreigende gitaar- en pianokabbelingen die we ons nog zo goed van bij …And You Know Us By The Trail Of Dead herinneren. Om dan net zo bruusk op een absolute aandachtstrekker als hun hit The World’s Biggest Paving Slab te stoten. Ineens een geheel ander geluid, een op en top melodieuze song, een en al urgentie, met in zich een riffje dat zich even poepsimpel nestelt als in good old classics, neem Smoke On The Water. Maar dat is andere koek.

Broken Biscuits, dat is zalige mengelmoes van repetitieve piano, gitaren en chaotische blazers. De adrenaline van I’m Not Crying, You’re Crying rolt daarop met zijn hectische ritmiek alleen maar overweldigend over je heen. Lily Fontaine declameert daarbij vurig en onverstoorbaar over sociale angsten en sleept je mee overheen hun steen voor steen opgebouwde rockwall of sound.

Zeker de prachtige muzikale kleuren van titelsong This Could Be Texas leunen aan bij de ritmische complexiteit van Black Country, New Road. Een serene diversiteit van instrumenten, waaronder naast de hoofdrol voor de piano, ook strijkers en blazers. Het vreemde Not Everybody Gets to Go to Space is een psychedelisch zwevend popliedje waarin cynische Fontaine als in trance de klassenongelijkheid bezweert. Niet iedereen zal zomaar de ruimte in gaan schitteren, bepaalde groepen hebben het nu eenmaal te druk om de boel hier proper te houden…

Die andere single op speed, het swingende R&B, is duidelijk gedrapeerd met de postpunk à la Dry Cleaning. Een stellingname van Fontaine hier over het vastpinnen van de muziekvoorkeur op huidskleur. Ze vindt fijntjes dat zij wel R&B zou kunnen schrijven voor anderen maar niet voor zichzelf, omdat ze er als pur-sang indie-zangeres gewoonweg niet voor in de wieg is gelegd.

Nog zo’n topper Nearly Daffodils, een en al dansende bas. Liefdesverdriet deze keer en een charmante filosofie over de pakken moeite die je wel kan doen om iets te laten groeien, zonder evenwel dat dit dan ook gegarandeerd succesvol zal zijn. Een song die door Time Magazine in 2023 al uitgeroepen werd tot een der 10 besten van 2023.

In het beklemmende The Best Tears of Your Life wordt nu warempel op een bedje van pianotoetsen en steeds meer tollende chaos – vergeef het haar – de zang van Fontaine geautotuned. Vervolgens is het in het hulpeloos jazzy duizelend You Blister My Paint de subtiliteit helemaal in slow motion. Het brengt haar ook eens als balladerende popzangeres op het podium. Net zo poppy, warm en schoon daarna, misschien voor als het zonnetje zakt, is Sideboob. Haast een duet in een walm van als doedelzakken zweverig aandoende elektronica.

Dan is daar ook nog niet in het minst het breekbare hoogtepunt, de single-afsluiter Albert Road. Een uitgeklede ballade bij de start, sterk gezongen. Fontaine rebellerend als een Amanda Palmer, terwijl de decibels aanzwellen naar hun climax. Albert Road, over de straat met die naam in haar geboortedorp, prachtsong over kromme opvoeding en sociale intolerantie. Even diepsnijdend als de video ervan. Over haar anders-zijn, de meegemaakte vooroordelen, dubbelzinnigheden en het niet echt erbijhoren: een opstandige Fontaine die als een huilende sirene hartverscheurend de nacht ingaat.

Lily Fontaine alom dus, cool, brutaal en kwetsbaar, maar een en al soul. Ze trekt je op aangrijpende, humoristische wijze haar eigen universum in. Met haar altijd inspirerende poëtische songteksten vol metaforen en zelfspot. Neem bijvoorbeeld haar heeskrakende beschouwingen in het akoestische, muzikaal rijkgevulde Mastermind Specialism. Haar leven, één inconsistentie en met eeuwige twijfel er troef. Altijd zat ze tussen twee stoelen in, want van een gemengd ras en in haar jonge leven al twaalf keer kriskras doorheen Engeland op de hort.

Slotsom, dit album This Could Be Texas is supersterk, alhoewel toch niet direct hapklaar. Door zijn diversiteit is het even zoeken naar de samenhang. Voor wie doorzet is het evenwel een regelrechte groeier. English Teacher staat met dit groots debuut met zoveel muzikaliteit, energie en experimentele flair al direct als een huis. Not everybody gets to go to space? Voor deze band is er zeker nog plaats in de sterrenruimte van Yard Act, Black Midi, Squid en Black Country, New Road en de anderen. Het viertal bewijst met zijn imposant avontuurlijke geluid al zoveel meer snaren op de strijkstok te hebben dan het gros van al die bij voorbaat vergeten praatgrage parlando-punkers.

Line-up:
Lily Fontaine – zang, rythm gitaar, synths.
Douglas Frost – drums, synths
Lewis Whiting – gitaar, synths
Nicholas Eden – bas