Ze had het eerder al gladjes geprobeerd met pop, dan weer kleurde de elektronica haar eerste epeetjes. Maar toen keek Fien Deman, de Vlaamse muzikante achter Ivy Falls, zichzelf diep in de ogen en kwam ze te zien wat ze eigenlijk veel liever wilde. Komt ze zo met Sense & Nonsense ineens met een heel andere plaat voor de dag. Een met een ongerepte warme sound van de singer-songwriters uit haar jeugd, behaaglijk geluid vol prachtige eenvoud dat meteen haar hele debuutalbum vult. Een zwenk dus naar bijna puur akoestische indiefolk, in drie jaar gegroeid met vallen, opstaan en weer doorgaan.

Met tal van songs die jaren geleden al ontkiemden en pas helemaal op het einde het fiat kregen. Een stap die ze nu uiteindelijk vol zelfvertrouwen durft te zetten, helemaal ondersteund door Bram Vanparys, haar lief sinds vier jaar. Hij, The Bony King of Nowhere, vond met het album Everybody Knows onlangs al met succes zijn eigen stiel heruit. Voor vrouwlief zette hij zich voor het eerst gidsend achter de knoppen, speelde mee en arrangeerde Fien’s melancholie haast perfectionistisch alsof het helemaal voor hemzelf was.

Sense & Nonsense was bij de bron inderdaad Fien’s break-upweemoed en werd bij uitbreiding het volgroeid afsluiten van een stuk verleden, een hectische etappe in een jongmensleven, naar aanleiding waarvan haar gedachten terugkeerden naar haar al voorbije jaren als twintiger. Scheiden van zin en onzin, de plaattitel was geboren. De periode ook waarin ze haar job opzij zette om op eigen houtje in eigen huisstudio gitaar en piano te gaan leren.

Hetgeen dan met veel drang en bijna op natuurlijke, intuïtieve wijze leidde tot al die fonkelende juweeltjes van songschrijverschap die hier op Sense & Nonsense hun volle rust en charme mogen uitstralen.

Neem de stersingle Golden, die opent met zachtgedempt wegtikkende percussie en even zacht elektrisch gitaargepingel. De frêle stem van Ivy Falls valt er in en heeft het ingetogen over bevrijding, loskomen en het terugvinden van de geluksweg. Over het gewicht ook dat van schouders afvalt waardoor, door de vrijheid van de voortgang, op den duur een afgesloten levensfase toch in een ‘gouden’ schijn mag oplichten.

Golden, zoals het hele album door overigens, ingetogen, opgesmukt met piano, fijngevoelig ondersteunende backing vocals en her en der frisse Sufjan Stevensviooltjes. Net als het artwork van het album, een artieste op een ladder, treden hoog balancerend temidden van sprankelende natuur, reikend naar de machtige boom in gevecht met zijn vlierbloesems en klimrozen. Net als haar songversterkende video’s badend in zomers groen. Mooie ontspannende sites voor de onthaasting, dat zijn de idyllische plekken waar een artieste als Ivy Falls zich helemaal voelt toe aangetrokken.

Doorheen het slowjazzy Water vloeit wijfelend het water waarvan relatiebreuken helen. Ivy Falls nog engelachtiger dan Adrianne Lenker op haar bebloemde Songs-album. Met hemelse backgroundvocals en pianoaanslagen voor een loungy avond. Helemaal om ontspannen op mee te deinen. Pakkend.

Sense & Nonsense, een album als oefening in ongekunsteldheid. Zo vanaf de beheerste elektriciteit die Fien’s break-upsong Time mag inleiden. Wat volgt kon wel een schitterende Suzanne Vega zijn en het geweldige Willing wordt de statige pianosong waarin Ivy Falls haar gevarieerde stembereik mag etaleren. Of Don’t Wait, met bijna een betekenisvolle ondertitel in de aanhef: “I did’nt make plans for you and me”. Twee minuten sfeer fraai gecondenseerd in een megakorte pianosong.

De intrigerende harmonie van tweede single Strange Way ontroert en weet zich voor je ‘t weet te nestelen. Sober getokkelde akoestische gitaarakkoorden en verder erachteraan de spaarzaam invallende pianonoten, verzachters van de hardheid van haar introspectie. De hartepijn en stress omwille van het door anderen geleefd te worden. Kleren aan, kleren uit, zie daarvoor haar jachtige video, de symbolische stappenreeksen gerythmeerd als in die ouwe stomme film.

De derde single is een groots, zwevend gearrangeerd Blue, met nederige gitaar, piano en drums. Blue, een gevoelige vertaling van een mindere levensfase, het zoeken naar een andere kleur dan blauw. Het opgroeien en zoeken naar een way-out, wegzwemmen uit de stressgevende patronen. Met Fien’s etherische stem recht mee de hemelen in.

De in behaaglijke folk gearrangeerde single Not Cool is de eerste track die ze schreef in de periode toen ze zichzelf gitaar aanleerde. Versterkt met achtergrondzang en mooie elektrische gitaar en piano van The Bony King of Nowhere. In de video schiet Fien gericht haar pijlen af. Een sleutelsong over een scharniertijd waarin haar leven, persoonlijk en creatief, volop anders werd.

Ook in Lists is Ivy Falls helemaal ‘stuck in the chaos of things’. Haar ijle stem gaat weer solo, waardig omgeven door de keyboards. Een nevelige promenade sierlijk overgenomen door klarinet en die altijd stijlvolle backings.

Afsluiten in volle mysterieuze schoonheid met Lemons, zes minuten lang zalig wegchillen tussen transcenderend orgelende keyboards en plechtige piano, traag aanzwellend, weer wegdeemsterend, tussen het verre geroezemoes van wel honderd stemmetjes. Fien staat er weer alleen voor haar spiegel en ze zweert het finaal allemaal af, “the war of my life”, “the knife in my heart”, “the pin through my brain”… Een heerlijk hoogtepunt, een dromerige slow motion om de plaat passend uitgeleide te doen.

Sense & Nonsense is aldus een album geworden vol aangrijpende miniatuurtjes waarmee Ivy Falls met terechte trots haar nieuwe muzikale identiteit aan de buitenwereld mag tonen. Ze komt met een diep, intiem album waar we voor het eerst in haar carrière de stukjes netjes op hun plaats horen vallen en waar de songs als in een ballet van harmonie van de ene naar de andere overglijden.

Er is daarbij vooral dat delicate, feeërieke stemgeluid van haar. Dat prachtige instrument dat dan ook in elke song spontaan de voorgrond neemt. Samen met al die seizoenfrisse harmonieën klinkt Sense & Nonsense als één organisch, evenwichtig geheel.

De volwassen terugblik van Fien Deman is door haar alias Ivy Falls omgezet in een muzikale coming of age. Een innemende vocaliste die zich op lieflijke wijze transformeert tot pure singer-songwriter. Elders zijn er uiteraard ook al de Adrianne Lenkers, Mitski’s, boygeniussen of First Aid Kits van deze wereld. Maar eens om de zoveel tijd introduceren ook de Lage Landen hun hoogvliegers met albums als dit Sense & Nonsense. Ivy Falls die met alle zintuigen open de problemen duidt van haar generatie en die weet te ontroeren door het contact dat ze vindt met haar emoties.

Haar Sense & Nonsense is de onberispelijke uitstalling van een reeks gestripte, gedempte songs. Gedrenkt in cryptische lyrics die het tijdsbeeld en de kwetsuren en lidtekens van een prille biografie weergeven. Veel indringende, geblesseerde donkerte erin wel, maar daarnaast evenveel licht aan het einde van de tunnel. Ivy Falls beklijft in al haar authenticiteit en oprechtheid. Na een paar draaibeurten wordt Sense & Nonsense als vanzelf een intens, verslavend plaatje.

Dit is zo al het vijfde album waarmee het Vlaamse Unday-label zijn onwaarschijnlijk heftig voorjaar beleeft na de onverdeeld sterke releases van Het Zesde Metaal, The Bony King of Nowhere, Porcelain id en BLUAI. Met deze onbevangen Ivy Falls hebben ze hier daarbovenop nu de eerste zwaluw die echt de lente maakt.

Ivy Falls zijn live:

Fien Deman – vocals, gitaar
Simon Raman (Steiger) – drums
Trui Amerlinck (Tsar B) – bas
Jasper Morel (Black Box Revelation) – gitaar
Anton De Boes (Philemon) – gitaar