What about eels? Want daar is EELS TIME!, met hoofdletters geschreven en met uitroepteken, het vijftiende album van eels sedert hun debuut Beautiful Freak. Kan een mens er nog gelukkig van worden? Hoe dan ook, het is al een release met een bijzonder verhaal. Vooral omdat alles zo definitief anders had gekund. Een als een tijdbom tikkend aneurisma kon op tijd, centimeters boven Mark Oliver ‘E’ Everett’s hart, door een stuk kunststof-aorta worden vervangen.

Hij was er ooit voor verwittigd. Herinner je zijn beroemde wiskundige vader, voor wie het allemaal ineens en fataal voorbij was, de dag dat de 19-jarige E hem thuis dood vond. E daarentegen kon nog naar zijn operatie toeleven en in die bijzondere gemoedsgesteltenis broeide wat uiteindelijk weer een nieuw album werd. Een heel intense tijd voor hem, nu Magere Hein zich zovele jaren later ook aan zijn venster vertoonde.

Nu, een openhartoperatie en een langdurige revalidatie, twee zaken sowieso niet van aard om er onmiddellijk andermaal de overweldigende energie van rockende voorganger Extreme Witchcraft bij te verwachten. En al helemaal niet die misleidende onstuimigaard op de hoesfoto. Ook zijn lange baard is intussen al weer gekortwiekt. Wat we als artistiek resultaat krijgen is zeker niet minnetjes. Twaalf bespiegelende songs waarin we onze notoire melancholicus bijna magisch zien switchen in de richting van de pakkende indiepop van weleer.

Daarom klinkt E’s lieveling, die eerste akoestische drumloze single Time ook zo ongewoon en onwennig mooi. Een emotionele opener waarin E in een goeie twee minuten zijn ‘tijd’ vóór de hartoperatie overschouwt. Tijd, het universele onderwerp waarvan hij als geen ander in spaarzaam simpele lijnen het punt kan maken. Drie verzen maar die elk een deel van het familiealbum van de drie generaties Everett bestrijken en een indringende video bovendien die alles des te meer impact geeft.

Een E die we na zijn gekend al heel trieste voorgeschiedenis toch terug zien vallen op familie, waarvoor zijn hart klopt. En daarin is Time, weer zo’n schitterend akoestisch kleinood. Direct even akoestisch gevolgd door het prachtige, melodieuze We Won’t See Her Like Again, over iemand die hij in de loop der tijden is kwijtgeraakt.

Met de elektriciteit van het aparte Goldy hebben we zowat het ‘hardste’ nummer van de plaat al gehad. Een tragikomisch tafereel over de man die alleen zijn goudvis nodig heeft om te overleven. Een song die ook niet verrassend metafoor is voor E’s liefde voor zijn zielsvriend, zijn hond Bundy. De charmante luchtigheid van Sweet Smile is daarop een leuk, onschuldig liedje over over straat lopen en je realiseren dat alles beter en gemakkelijker aanvoelt zodra je je glimlach opzet. Weg depri-frons op het gezicht. Sixtiesfan E had het kleurrijke feelgoodhitje Georgy Girl van The Seekers in gedachten toen hij het schreef.

Tussen het kwetsbare, benauwde Haunted Hero en de zonnige kamerpop van And You Run zit er iets etherisch, psychedelisch in If I’m Gonna Go Anywhere. De sterke productie van buurman Tyson Ritter valt onmiddellijk op. En ja, die mooie plaats waar E vertoeft, als hij nergens heengaat, is ondubbelzinnig: bij de liefde. In het voluit gevocoderde Lay with the Lambs verhogen de decibels dan toch nog iets, maar het blijft een nummer met vooral sfeervolle strijkers en belletjes en op ijle hoogte dartel zingende stemmetjes.

Korste nummer Song for You Know Who, vintage eels, heeft het dan weer over het niet herhalen van misstappen uit het verleden. Over wie de song daarwerkelijk gaat, daarover houdt E de lippen stijf op elkaar. Terwijl schitterende lovesong I Can’t Believe It’s True er dan misschien eentje wordt om vanaf nu bruiloften mee in te zetten. Evenwel, E dacht bij het schrijven eerder aan zijn zoontje Archie. Misschien voor geboortefeesten dan maar? Op On the Bridge is het dan weer een en al ingetogenheid.

Slotsom over EELS TIME!. Na zijn operatie wordt het voor de E-lovers gelukkig weer EELS TIME! als voorheen. Tijdloze muziek op eenvoudige akkoorden waaruit deze keer fris van de lever dankbaarheid en behoorlijk wat optimisme spreekt. Bovendien is E in zijn relatie met de tijd voor de zoveelste keer in een creatieve bui. Hij leeft door zijn geslaagde operatie daarenboven volop in zijn ‘eels time’, de bonustijd van zijn leven.

Met EELS TIME! etaleert Everett hier op een meer aparte wijze dat hij de weg naar zijn indrukwekkende lyrische en muzikale bronnen niet is kwijtgeraakt. Met zijn vertrouwde raspige stem laveert hij behendig tussen zijn emotionele polen. Als je zelf tijd over hebt, lijkt hij te zeggen, profiteer er dan maar van, vier het! En met hoogschallende trompetten besluit hij dit album resoluut met Let’s Be Lucky.

Op zijn vijftiende bewijst E dat hij een van de grootste iconen van de indierock blijft. Goed hoorbaar hier dat hij er na zijn fysieke update, samen met The Chet, P-Boo, Koool g Murder, Knuckles en Royal Al, gewoon verder plezier aan beleeft. Muziek in een andere modus, een slowburner die zeker bij de fans een pak songs zal opleveren die het waard zijn te overleven. EELS TIME! is een warme plaat en in alle geval veel beter dan een Best-of met een donkerzwart randje.