eels
Extreme Witchcraft
Hoe zou het nog met eels zijn? Hoe zou het beroepstreurwilg Mark Everett, a.k.a. E voor z’n vrienden, over wiens verdriet en neuroses we nu zowat alles wel weten, in corona zijn vergaan? Hewel verrassend, we krijgen hier een nieuw album dat het eels-geluid monter en fris de speakers uitstuwt. Met naast enkele uitstekende eels-ballades vooral zeer aantrekkelijke kale rock of vuile blues. Zijn meest springerige werk kortom sinds heugenis. Vrijwel de hele plaat lijkt dolle fun. ‘Men zegt’ dat de rock-and-roller in E toevallig Souljacker-nostalgie kreeg, hij zijn vriendje John Parish heropzocht, met wie hij in 2001 die plaat inblikte en een even bruisende plaat, Extreme Witchcraft zag in volle lockdown het levenslicht. Een echte sámenwerkingsplaat bovendien, met een door de pandemie ver op afstand, tussen Bristol en Los Angeles knippend en plakkend duo, langs beide kanten van de oceaan.
Maar vergissen we ons toch weer niet. In elk, zelfs meest hups nummer loert nog steeds de gekwelde Everett-ziel van de talrijke vorige eels-albums. Al vertoeft hij nu basic in een andere mood – beoordeel maar de titel van de aanstekelijke, dansbare eelsrocker Better Living Through Desperation-, toch zijn er heus ook nog àndere, zoals met die met de naam Learning While I Lose, wat toch meer zijn levensmotto is. Of het stijlvolle Stumbling Bee, over een buiten het seizoen nog verdwaasd over schitterende gitaar- en keyboardlijnen rondvliegend bijtje, metafoor voor de struikelende psyche van de man Everett op zoek naar de juiste weg. Hij schrijft over persoonlijk leven, trauma’s, streven om ergens toch op een positieve plek te geraken. Maar nu geniet hij als verantwoordelijke solitary father van een vierjarig kind vooral van kinderlijke onschuld, van verwondering, m.a.w. van constant hilarische leute, hetgeen zich dan weer sprankelend vertaalt in z’n gekende droge humor.
Amateur Hour is een aftrap in optima forma van een rock & roll-feestje vol energie, Keith Richards-elektriciteit, riffs, helse dansritmes. Good Night On Earth, ook opzwepend, op speed met altijd inventieve gitaren, maar toch altijd het tegengestelde van highway-to-hellrock. En dat cool vibrato op het bruggetje! Voor eels is de wereld shit, maar hij heeft het er best naar zijn zin. Met ook hier een ‘I can’t stand eels’-zinnetje als komische gimmick.
De weer perfecte popsong Strawberries & Popcorn komt voort uit z’n overleven op zoontje’s etenresten. Vandaar de maffe titel, maar inhoudelijk filosofeert ie wel ongelukkig over alleenvallen en ontdekken dat z’n eigen herwonnen vrijheid verre van alleen positiefs oplevert. Hemelsmooi klassiek eels-nummer met verrukkelijke solo- en reverbgitaren. Steam Engine is een volgende toffe maar smerige rock&roller, met retroklinkende gitaren en vette bas, over sterfelijkheid en zich toch nog jong voelen in een ouder vel. In het heerlijke Grandfather Clock Strikes Twelve gaat hij vervolgens volledig loos in funk en soul, saluut aan die andere ‘sexy motherfucker’ Prince. The Magic, subliem rockend als pompende ZZ Top-per en toch meteen ook triest hengelen naar je sympathie: “niet iedereen houdt van me, maar probeer het en vind me misschien een persoonlijkheid waar je geen genoeg kunt van krijgen”. So Anyway, de meer ingetogen vintage eels-ballade op zachtaardige piano, bedrieglijk rustige voorloper naar What Isn’t…
What It Isn’t begint heel Dear Prudence– beatle-esk om dan toch ongedacht heet en dreigend uit te monden in een zeldzaam brutale Shut Up-oerschreeuw naar al E’s demonen. Met medewerking ook van Manson en Bundy, z’n toevallig meeblaffende hondjes, precies tussen eerste refrein en tweede couplet. Het vertederend folky juweeltje Learning While I Lose is met het klassiek instrumentarium weer dartel trippelend, mooi ingetogen eels. En het knap wentelende I Know You’re Right, zingend leren en toegeven dat je gewoon niet alles kan weten en dat jij nu eenmaal de fool was die alles verknalde. Mister E ten voeten uit.
En de plaattitel? Gaat zomaar helemaal terug naar Beyoncé die onlangs door haar ex-drummer voor Extreme Witchcraft werd aangeklaagd. Louter omwille van de – dixit E – ‘mooie woordcombinatie’ dus én de bijna voodoo- band die hij toch ergens voelde met Parish was de passendste plaattitel gevonden.
Extreme Witchcraft dus, weer een crème van een plaat van eels én John Parish, foutloos op alle vlakken en zelfs een stuk beter dan oudere geestesgenoot Souljacker! Wat een knappe, afwisselende songs hier vol mooie melodieën en wendingen, spetterende muzikale ideeën. Parish levert het technisch vernuft, de krakende of over-de-top, maar toch veel zuiverder gitaren, spitsvondige samples en Everett komt met de tragische melancholie in met kenmerkend afstandelijke zelfspot doorspekte lyrics. Het vriendenduo doet je hier dus zelfs na decennia eels steeds trouw naar dit altijd innemend wanhopig buitenbeentje teruggrijpen. Wordt ie nu in een pandemie vol narigheid zelfs onze baken vol jolijt. Kunnen bijna niet wachten om dat allemaal live te zien.