Fanatiek motorrijder, fietser, begenadigd schrijver en tekstschrijver en bovenal een bijzonder grote drummer Cornelius Elwood Peart, beter bekend als Neil Peart, is overleden. De veelzijdige Canadees was de tweede drummer van Rush nadat ze hun eerste album hadden opgenomen met John Rutsey; het waren zijn dynamische drumspel, groot gevoel voor ritme en inventiviteit die Rush tot grote hoogte voortstuwden en die zijn naam als drummer vestigden.

De jonge Neil kreeg een drumstel op zijn 14e en nam op jonge leeftijd lessen en trad al jong op met meerdere bands. Toen hij 18 was, vertrok hij naar Groot-Brittannië waar hij het wilde gaan maken. Hij kwam teleurgesteld terug; met de ervaringen van zijn verblijf en leeservaringen van Ayn Rand onder de arm. Later vertaalde hij die beide nog in fraaie teksten voor de band waar hij in 1974 auditie voor deed. 15 dagen na zijn toetreden mocht hij met Rush openen voor Manfred Mann en Uriah Heep voor meer dan 11.000 mensen. Een mooi begin van zijn loopbaan als drummer. Toen konden hij en zijn bandmaatjes niet weten dat ze ooit voor veel grotere massa’s zouden spelen en dat Rush zou uitgroeien tot een van de toprockbands die het bovendien tot hun veertigste verjaardag zouden volhouden.

Neil las veel en dat maakte hem voor Geddy Lee (bas, zang) en Alex Lifeson (gitaar, achtergrondzang) geschikt als tekstschrijver. De drie hadden een mooie werkwijze waarbij Neil een begin van een tekst aan de twee aanleverde waarna Geddy en Alex jamden en aan Neil aangaven wat er qua tekst paste bij de muziek die ze speelden. Van daaruit bouwde Neil dan verder aan de teksten; die moesten immers wel passen bij de beleving van Geddy om uiteindelijk de nummers met bezieling te kunnen zingen. Voor Neil waren de teksten onderdeel van het ritme, wat het voor hem ook zo aantrekkelijk maakte om er mee bezig te zijn. Het maken van de nummers was voor Rush dan echt altijd al een samenwerking; een voortbouwen op ideeën van elkaar, zowel in de teksten alsook in de muziek. Per slot van rekening werd ook de muziek een groepssamenwerking.

Als je de teksten van Rush door de jaren heen neemt en je ziet hoe Rush groeide van band met op fantasy geïnspireerde teksten naar beschouwende en meer persoonlijke teksten, dan zegt dat veel over Neil. Het bijna impressionistische The Analog Kid (Signals), de precisie bij een min of meer wetenschappelijk onderwerp als Manhattan Project (Power Windows) en tegelijkertijd nummers als Afterimage (Grace Under Pressure) en The Garden (Clockwork Angels) waarin beleving en emotie centraal staan. Allemaal Neil. Bijzonder hoe in de fangemeenschap van Rush Neil door velen gezien werd als afstandelijk en door sommigen misschien als misantroop, terwijl juist zijn teksten een warme menselijkheid lieten zien. Nooit sentimenteel, maar altijd klonk de menselijke maat door in zijn teksten.

Dan was er de schrijver. Een eerste boek over reizen door Afrika op de fiets. Een boek dat je kennis laat maken met de man achter de drums én een eerste proeve van zijn schrijverschap. Zeer de moeite waard om te lezen en een aanzet om het ook niet bij dat eerste boek te laten. Neil had in zijn leven te maken met de nodige tegenslag. Hij verloor binnen korte tijd zijn dochter en vrouw. Daarna was Neil er ook even niet meer voor Rush. Hij had tijd voor zichzelf nodig. Het boek dat de weerslag is van die periode, Ghost Rider is indrukwekkend. Op het moment dat je de eerste hoofdstukken leest, heb je het gevoel dat Rush als band ook nooit meer bij elkaar zal komen. En dat gebeurde gelukkig dan toch. Hoewel Vapor Trails, het album dat voortkwam uit het weer bij elkaar komen van de band niet in één keer tot stand kwam, klinkt Rush er herboren op en buitengewoon gretig.

De band maakte nog twee albums, Snakes And Arrows en Clockwork Angels. Dat laatste was een waardig slot van de carrière van de drie. De tours van de band deden het steevast erg goed en fans van over de hele wereld hoopten dan ook dat de band nog lang zou blijven bestaan en touren. De R40 tour van 2015 werd echter de laatste. Het gegeven dat Neil bij het laatste concert van achter de drum kit vandaan kwam en een buiging maakte, wat hij nooit deed, was veelzeggend. Het feitelijke slotakkoord voor Rush was daarmee een feit.

En vrijwel al die jaren dat de band actief was, op enkel het begin na, was Neil de drummer. En wat voor een! Zijn drumwerk was bijzonder inventief, zeer ritmisch en een toonbeeld van dynamiek. Mooi hoe YYZ (hier van Rush In Rio) (oorspronkelijk van Moving Pictures) en Mystic Rhythms (hier van Rush R30) (oorspronkelijk van Power Windows) dat, op twee verschillende punten in de tijd laten horen. Maar tegelijk om er slechts twee nummers uit te pakken? Er is, gelukkig, zoveel meer. Neem zelf de tijd en zet nog eens een van de Rushalbums op. Of dat nu een van de prachtige heruitgaven is van 2112, A Farewell To Kings, Hemispheres , Moving Pictures of het wondermooie laatste album Clockwork Angels, luister en geniet. En doe dat bij voorkeur met een toast op Neil.

Een inspiratiebron voor buitengewoon veel drummers en muzikanten waarvan er velen ook inmiddels al eer aan Neil hebben betuigd. Of dat nu gaat om Lars Ulrich, Dave Grohl, Questlove, Chuck D, Billy Sheehan, Brian Wilson of Mike Portnoy, allen onder de indruk van het heengaan van Neil, minstens zo zeer als ze ooit onder de indruk waren van het drumwerk van Neil. Van de openingstonen van Xanadu of The Trees, van de drummer die bleef leren omdat hij geloofde in voortdurende groei, van de man die een enorme liefhebber was van Buddy Rich en diens muziek ook uitdroeg, de humoristische Neil in de pauzefilmpjes van Rush en bovenal een mens die een groot deel van zijn leven zijn ritmes in de muziek bracht. Dank je wel, Neil. Deze keer buigen wij voor jou.

 

 

 

 

 

Neil Peart, 12 september 1952-7 januari 2020