Le Guess Who? 2019 staat weer bijna voor de deur en dan is het zoals altijd keuzes maken. Waar ga ik naartoe en waarom? Nog maar eens drie niet te missen tips voor Le Guess Who? 2019: Zwalkende rock uit Australië, compromisloze Noorse noise en schattig onvoorspelbare math-pop uit Amerika….

Tropical Fuck Storm

Op debuutalbum A Laughing Death in Meatspace van de Australische rockband Tropical Fuck Storm was de invloed van The Drones – waar bandleden Gareth Liddiard en Fiona Kitschin eerder actief in waren – nog goed hoorbaar. Dat betekent bombastische rock met vleugjes blues, noise, dramatiek, dissonantie en een pikzwarte sfeer. Dat debuut liet langzaamaan ook andere invloeden horen, zodat de herinnering aan The Drones steeds verder vervaagde. Invloeden die op tweede album Braindrops pas echt goed uitgediept werden: disco, funk en veel meer samenzang, vooral tussen Gareth Liddiard en gitariste Erica Dunn. Fanatiek rockende songs en slepende ballads wisselen af, met altijd een onvoorspelbare wending op de loer. Wendingen gekenmerkt door stuiterbeats, synths en vals zwalkende gitaarsolo’s. Tropical Fuck Storm is niet mooi, maar wel swingend, verrassend en intens.

Lasse Marhaug

Bij veel muziekliefhebbers zal de naam van Noorse muzikant Lasse Mahaug niet direct een belletje doen rinkelen. Toch is de man bijvoorbeeld erg belangrijk achter de schermen als producer (en toevoeger van wat electronic invloeden) bij een aantal albums van Jenny Hval. Andere noemenswaardige samenwerkingen zijn onder andere met experimenteel singer-songwriter/multi-instrumentalist Jim O’Rourke, saxofonist Mats Gustafsson en multi-instrumentalist Oren Ambarchi. Bij zijn soloset zal het ongetwijfeld gaan om experimentele electronic. Sterker nog, de kans is zeer aanwezig dat we nietsontziende, oor splijtende harsh– of wallnoise structuren zonder genade in de traditie van zijn releases op labels als Troniks en Freak Animal te horen krijgen.Een harde piep, wat gekraak, gepruttel, geschuuur… voer voor de liefhebbers!

Deerhoof

Tsjah, hoe leg je de muziek van het Amerikaanse Deerhoof uit aan iemand die de band niet kent? Neem de kinderlijk speelse vocalen van Satomi Matsuzaki, het bizarre drumwerk van Greg Saunier en de scherpe gitaarklanken van John Dieterich en Ed Rodriguez. Samen klinkt het theoretisch als een drukke mathrockband met vocalen die je in eerste instantie het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar dat is enkel in theorie, want in de praktijk is het geluid van de band heel wat lastiger vast te pinnen. Neem de aanstekelijkheid en vooral naïviteit van catchy popmuziek, de gejaagdheid van mathrock, vleugjes noise, electronic, stadionrock, orkestratie, funk en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Deze avond spelen ze – met ondersteuning van percussief kraut gezelschap Tigue – hun in 2007 uitgekomen album Friend Opportunity. In theorie (gaan we weer) is dat één van hun meest catchy en toegankelijke albums, vol schattige vocalen, funky drumwerk en gitaarriffs die in je hoofd blijven hangen. Toch vinden we ook op dit album genoeg onvoorspelbaarheid terug, bijvoorbeeld in de vorm van de pianoballad met strijkers op Whither The Invisible Birds? en het ruim 11-minuten durende progrockepos Look Away. Ook live is geen show hetzelfde, dus verwacht maar niet dat ze dit album noot voor noot gaan naspelen….

https://www.youtube.com/watch?v=r7etn2czISU