Deerhoof
Mountain Moves
De Amerikaanse band Deerhoof valt moeilijk te omschrijven aan hen die kennis willen maken met de band. Live optredens zou je nog afgebakend kunnen definiëren als noiserock met invloeden van alternatieve pop en mathrock. Voor hun studiomateriaal geldt deze omschrijving al veel minder: glamrock, 70’s psychedelica, pop, electronic, progrock, noise en stuiterende mathrock komen onder andere voorbij. Maar Deerhoof is niet (meer) te vergelijken met een andere band en heeft met 13 studioalbums een uiterst herkenbaar en uniek geluid. Dat geluid valt weliswaar niet makkelijk te omschrijven, maar vooral de muzikale benadering en sfeer is altijd herkenbaar. Deze is namelijk steevast hondsdol en kinderlijk enthousiast, het naïeve ver voorbij. Het kinderlijke wordt vooral veroorzaakt door de bizarre vocalen van Satomi Matsuzaki, maar de uitbundige en technisch zeer knappe capriolen van de overige muzikanten doen er zeker niet voor onder. Vorig jaar kwam The Magic uit, dat album was waarschijnlijk hun wildste, meest enthousiaste in jaren. Het bracht ons bovendien heerlijk onzinnige, maar aanstekelijke lyrics als “Cappuccino, Macchiato, Avocado”; zing dat maar eens met een serieus gezicht, in de rij bij de kassa van een winkel, zonder raar aangekeken te worden. Al is het dan wel weer op zijn plaats in een hippe koffietent wellicht, misschien eens proberen?
Mountain Moves is zowel muzikaal als tekstueel een grote ommezwaai. Stuiterende noiserock verdwijnt naar de achtergrond, om slechts sporadisch voor een heftig verrassingseffect te zorgen, zoals de springerige ritmes en wilde gitaarsolo’s in Slowmotion Detonation, Ay That’s Me, en Kokoye. In plaats daarvan is er een grotere focus op voornamelijk disco en funk, maar ook soul, blues, jazz en hiphop komen voorbij. Een harde, funky ritmesectie is bijvoorbeeld goed te horen op Begin Countdown. Meer dan ooit is er op dit album de ruimte gecreëerd voor gastartiesten: Juana Molina, Jenn Wasner ( Wye Oak), Lætitia Sadier (Stereolab) Awkwafina, Xenia Rubinos, Matana Roberts, Chad Popple en Devin Hoff leveren allemaal een bijdrage. Coversongs zijn ook sterk vertegenwoordigt, het album kent er drie. Het meest opvallend wordt Bob Marleys relaxte reggaetune Small Axe omgetoverd tot een gevoelige pianoballad. Het is waarschijnlijk het meest positieve liedje dat we op Mountain Moves horen.
Dit album is vaak niet zo positief, eerder cynisch en argwanend. Dat is even heel erg hard slikken voor wie hoopt een Deerhoof album op te zetten dat zich puur richt op naïeve vrolijkheid en escapisme. “We dance merrily, for we are sad”, klinkt het in het op twee gedachten hinkende Come Down Here & Say That, dat boos en krachtig begint, maar gaandeweg steeds meer kracht verliest. Ook de heerlijk rauwe, blues uitwerking van The Staple Singers cover Freedom Highway krijgt een zure nasmaak als blijkt dat het lied relevanter is dan ooit: ”The whole world is wondering what’s wrong with the United States”. Toch is er hoop als er in Palace of the Governors klinkt “You won’t live in this house forever”, waarschijnlijk in de richting van Donald Trump. Versterkt door de ironische sfeer van Arabisch getinte muziek. Als zelfs Deerhoof de drang voelt om zich sociaalpolitiek uit te laten, hoe erg is het dan gesteld met Amerika en misschien welde wereld. Moeten we daarover nadenken? Voorheen was de band er juist om die gedachte even uit ons hoofd te stampen. Eigenlijk missen we juist die band, juist nu is zo’n band hard nodig.
Gelukkig duikt die naïeve, kinderlijke, chaotisch creatieve versie van Deerhoof ook op dit album op, al is het helaas te weinig. Xenia Rubinos zingt op acrobatische wijze een soulvol, maar ook springerig liedje zonder woorden en een heel aanstekelijke melodie. De track haalt zijn inspiratie van hetzelfde getitelde Singalong Junk, Paul Mcartneys instrumentale versie van het lied Junk . ook titelsong Mountain Moves klinkt vrijblijvend en springerig genoeg om leuk te zijn. De funky freejazz uitspattingen van Matana Roberts zijn bovendien geweldig en chaotische gitaren maken het helemaal af. Juist, speelse onzin, chaotisch en technisch gespeeld. Zo willen we dat horen! Dat de band zich genoodzaakt voelde om met dit album een scherpe boodschap af te geven en zijn gal te spuwen is gezien de situatie van het moment begrijpelijk. Toch is het hopelijk slechts een bevlieging. We missen de “Cappuccino, Macchiato, Avocado”, zingen over Trump in de rij van de kassa is lang zo leuk niet.