Vraag een willekeurige bewoner van deze aardkloot of zij, hij, hen weten wie Kevin ‘Geordie’ Walker was en de kans is groot dat schouders deemoedig opgehaald worden. Tegelijkertijd, Geordie was de gitarist die met zijn nadrukkelijke staccato riffs je de overtuiging gaf dat het Laatste Oordeel zich elk moment kon aandienen. Een geluid met impact dat met de duidelijke herkenbaarheid van zijn Gibson ES-295 zich altijd zeer nadrukkelijk aanwezig toonde. Dat eruit knallen, het in your face geluid, was geïnspireerd door zowel het geluid van Love Sculpture’s Sabre Dance waar een jonge Dave Edmunds de elektrische gitaar zeer prominent liet klinken én door het debuut van Siouxsie and the Banshees waar toenmalige gitarist John McKay op eigenzinnige wijze zijn riffs speelde. Op basis daarvan ontwikkelde hij zijn eigen manier van spelen, waarin hij ook op fenomenale wijze een gelaagdheid wist aan te brengen, die toch echt wel de signature sound van de band werd.

Hij had nog nooit opgetreden toen hij de band vormde samen met Paul Ferguson, Jaz Coleman en Martin Glover, beter bekend als Youth, maar op het debuut dat in 1980 verscheen maakte de band meteen al indruk met hun heel eigen stijl waar Geordie dus al stevig aan bijdroeg. De riffs van Geordie, de genadeloos beukende drums van Paul Ferguson en de o zo strakke bas van Martin Glover afgeroomd met de soms al even opzwepende en bezwerende stem van Coleman. Een debuut dat zich manifesteerde op de grens van punk en postpunk en dat misschien al de eerste tekenen vertoonde van een dobbelsteen die de industrial kant op zou kunnen vallen. Met The Wait meteen al een klassieker opgenomen die ook door de metalen mannen van Metallica terecht op waarde werd geschat.

De eerste albums daarna scherpte de groep het geluid aan en ontwikkelde de band zijn sound verder. Immer direct oogcontact, geen ontwijken van de confrontatie en, misschien wel in weerwil van de band die zich juist altijd maatschappijkritisch opstelde, was er een hit met Love Like Blood. Hoewel Night Time als album een nog meer open klank heeft dan de voorgaande albums, hoor je aan alles dat de band niet inboet aan waar ze voor staan. Het is inpluggen, het is gáán. Luister maar naar Darkness Before Dawn, Tabazan of Europe. De teksten van de band riepen misschien wel wat vragen op: verheerlijkte de band nu het fascisme? Lees je latere interviews met Jaz Coleman, dan begrijp je dat dat verre is van waar de band voor stond en voor staat. Mondiale ontwikkelingen bleven voor de band steeds in focus, om tegen aan te trappen, om mensen wakker te maken.

 

Na Outside The Gate uit 1988 werd de band gedropt door Virgin, misschien wist het label ook niet goed hoe dit album te duiden: we horen hier een band waar Geordie wel heel erg op de achtergrond speelt en ons niet meteen van de stoel wegblaast met zijn gitaarspel. Als je niet zou weten dat het Killing Joke was, zou je het aan het geluid niet horen. De terugkeer van de band aan het muzikale front was genadeloos. Met Extremities, Dirt And Various Repressed Emotions knalde de band weer als nooit tevoren, stond het geluid als een huis en leidde de gitaar van Geordie als onbarmhartige sjamanistische voorman de massa’s in bezwerende dansen. Money Is Not Our God sprak boekdelen net als het daarop volgende Age Of Greed. Al gooide de band misschien niet meteen hoge ogen met het album, het album bewees desondanks hun kracht. Na een korte hiaat waarin Geordie ook Murder Inc oprichtte, kwam de band in 1994 terug met Pandemonium.

Killing Joke had zijn naam al veel eerder gemaakt maar bewees dus ook al die tijd na hun oprichting nog niets aan relevantie te hebben ingeboet. Sterker, ze bleven bands beïnvloeden, met daarbij dus inderdaad het immer bepalende gitaarspel van Geordie als richtingwijzer naast de van God verlaten stem van Jaz, de steeds strakke bas en drums. Door de tijd heen waar nodig aangevuld met toetsen. Maar zeker niet aan de orde als ze niets toevoegden. Wat Killing Joke in alle albums wist te leggen vanaf Pandemonium was een grote mate van authenticiteit, zowel in de muziek én dus ook in het gitaarspel van Geordie als in de zang van Jaz. En de band was nog niet klaar met de wereld. Hun laatste release was de Lord Of Chaos EP uit 2022 waarna de band ook weer tourde tot in het vroege voorjaar van 2023.

Het is bijzonder. De wereld staat er misschien niet bij stil, maar het is Kevin Geordie Walker die met Killing Joke en vooral ook met zijn gitaargeluid talloze bands heeft beïnvloed van Nine Inch Nails tot Ministry, van Metallica, Soundgarden tot aan Nirvana en Foo Fighters. Het was ook Dave Grohl die drumde op het tweede album dat de naam Killing Joke (2003) kreeg. Foo Fighters coverde niet alleen Requiem van Killing Joke, Nirvana behaalde met Come As You Are zelfs een van hun grootste successen terwijl het feitelijk gebaseerd was op Eighties van Killing Joke. Ook weer die gitaar van Geordie. Een zeer begaafde gitarist die vooral gevierd werd door medemuzikanten en zeker ook door de liefhebbers van de band. Kirk Hammett, Duff McKagan, Faith No More, Randy Blythe van Lamb Of God, Steve Von Till van Neurosis en Monte Pittman van Ministry lieten allen lovende woorden noteren over Geordie. In de traditie van eigenzinnig verzet betuigen wij onze eer aan Geordie met een video van The Death And Resurrection Show. We kunnen altijd hopen. Dank, Geordie, voor jouw genadeloos geselende en tegelijkertijd zeer louterende klanken en voor je bijdragen aan muziek die generaties inspireerden en dat blijven doen.