Shane MacGowan, de oerpunker met een romantisch folkhart is overleden. De in het Verenigd Koninkrijk gevestigde Ier haalt in 1977 de voorpagina van de Britse nieuwsbladen, omdat bij een concert een gedeelte van zijn oor wordt afgebeten. Shane MacGowan leeft het leven zonder grenzen, zonder rem, zonder angsten. Totdat tijdens het trieste dieptepunt op Pinkpop in 1995 zijn menselijkheid pijnlijk zichtbaar wordt. Zich amper staande houdend, murmelt hij zich door flarden aan teksten heen. Het leven heeft zijn tol opgeëist, en pakt nu een stukje kwetsbaarheid terug.

De levensgenieter waarbij de Streams of Whiskey eerst de bloedvaten vervuilen om vervolgens zijn hersenen aan te tasten. De liedjesschrijver is leeg, de inspiratie bereikt zijn brein niet meer, maar wat heeft hij ons dan een pracht aan songmateriaal achter gelaten. Het inspirerende alcoholmisbruik betekent de definitieve ondergang van The Pogues, en men twijfelt erover of Shane zich ooit zal herpakken. Het ruwe Dark Streets Of London straatleven is helaas realiteit geworden.

Nick Cave ontfermt zich over zijn drinkenbroeder en deelt hem een prominente rol toe tijdens het Murder Ballads opnameproces. In de schrijnende What A Wonderful World versie houdt hij zijn uitgerangeerde vriend nauwkeurig in de gaten en helpt hij hem door de worstelende woorden heen. De mooie gekoesterde verhalen behoren tot het verleden. Shane MacGowan heeft het geluk dat deze herinneringen muzikaal gedocumenteerd zijn, waardoor hij de momenten ondanks zijn vervloekte Korsakov kan terughalen. Elk jaar met kerst delen we het collectieve geheugen als Fairytale of New York op de radio voorbij komt.

Nooit eerder heeft een uitzichtloze relatie zo ontroerend geklonken. Nooit eerder komt er zoveel haat en liefde in een track samen, daar ligt de kracht van zijn schrijverschap. Door zijn ontremde gedrag is het allemaal zo puur, zo eerlijk, zo gemeend. Hij lijmt de liefde, maar de barsten blijven zichtbaar. Fairytale of New York zal vanaf dit jaar een andere betekenis krijgen. Niet alleen voor de luisteraars, maar ook zijn naaste en zijn vrienden. Shane MacGowan zou op eerste kerstdag 66 jaar oud worden.

De liefde. Hoe mooi is het dat hij dit van dichtbij mag ervaren. Zijn vrouw Victoria Mary Clarke wijkt nooit van zijn zijde. Ze steunt hem in het afkickproces en leert hem om opnieuw van het leven te genieten. Na jaren aan een verdoofde roes volgt het intense gelukkig zijn. Hij knapt zichtbaar op, laat zijn gebit renoveren en straalt met levenslustige ogen de wereld in. En juist op dat keerpunt van zijn leven krijgt hij met een allesvernietigend hersenvirus te maken. Zijn motorische vaardigheden zwakken af en zijn lichamelijke toestand verslechtert zichtbaar.

De iconische volksheld is nog maar een schim van zijn persoonlijkheid als hij na aan het bed gekluisterde maanden uiteindelijk een aantal dagen geleden het ziekenhuis verlaat. Om aan te sterken, zegt men. Eigenlijk weet je op dat moment allang dat hij naar huis gaat om rustig in zijn vertrouwde omgeving te sterven, en komt de dood niet eens meer als een verrassing. Vaarwel Shane MacGowan, gabber van de zelfkant van het bestaan. We drinken nog eenmaal op het leven, en daarna is het klaar.