Op 10 maart 2024 is op slechts 66-jarige leeftijd Karl Wallinger overleden. Karl trad in 1983 toe tot The Waterboys en droeg als multi-instrumentalist bij aan The Whole Of The Moon en schreef mee aan die andere hit van die band, Don’t Bang The Drum. Hij speelde mee op albums A Pagan Place en op This Is The Sea en nam daarna het album Private Revolution op.

De naam van zijn solostappen ontleende hij aan een nummer van Fisherman’s Blues van The Waterboys, World Party waar hij overigens ook zelf aan had meegeschreven na de afronding van This Is The Sea.

De veelzijdigheid van Karl Wallinger doordesemde niet alleen de muziek van The Waterboys, die veelzijdigheid hoor je ook terug in de muziek van World Party. Ja, elementen van zijn liefde voor The Beatles, Rolling Stones, Neil Young, Prince en voor psychedelica kun je als rode draad in zijn muziek vinden, maar, als je albums als Private Revolution en Goodbye Jumbo en ook de latere albums beluistert, zijn het nadrukkelijk Karl’s arrangementen, zijn muzikale inkleuringen, zijn teksten en zijn zang die de muziek zo fantastisch, vol leven bijna, uit je speakers laten knallen.

Bizar nu te bedenken dat een van de regels uit Way Down Now van Goodbye Jumbo luidde: “There’s something about the living, babe, that sends me off my feet.” En ja, op dat zelfde album zingt hij in Sweet Soul Dream “I don’t need a body. A body’s nobody to me. It’s just a cell And I’m leaving well when I get you to give me the key.” De singer-songwriter die al nadacht over relativering van het leven? In ieder geval stond Karl altijd stil bij onze impact op het leven, op de natuur. Dat zat in de bandnaam, je hoort het ook terug in titels en teksten van World Party.

Goodbye Jumbo was misschien wel het meest veelzijdige album waar Karl ooit aan werkte en blinkt uit in zowel poppy nummers als Ain’t Gonna Come Till I’m Ready, Put The Message In The Box, When The Rainbow Comes, rockt heerlijk in Way Down Now en Thank You World en zet een standaard neer voor prachtballads met And I Fell Back Alone en God On My Side. Dat laatste was niet opeens een hartekreet voor meer religie maar vooral ook relativering van de uiteenlopende godsbeelden.

Na vijf albums waarvan Dumbing Up uit 2000 het laatste was, stopte de band met albums uitbrengen. Karl had zijn muzikale vleugels ook al eerder uitgeslagen met stappen naar filmmuziek en als producer bij het debuut van Sinéad O’ Connor. Alles liep echter anders dan verwacht toen Karl in 2001 een hersenbloeding kreeg waarna hij ook lange tijd niet optrad. Dat vond weer plaats vanaf 2006. In 2008 werkte hij daarnaast nog samen met Peter Gabriel aan het Big Blue Ball album.

Karl’s muziek bewees zich voor veel muziekliefhebbers al vanaf de eerste kennismaking met zijn muziek. Het is op zijn zachtst gezegd wrang dat hij zijn grootste succes had met een van zijn mooiste ballads, alleen niet gezongen door hem zelf, maar door Robbie Williams. Hoewel de verhalen over Karl’s beleving van dat succes uiteen lopen, is zijn versie gewoonweg de mooiste.

Karl bleef geëngageerd tot het allerlaatst, gelovend in en hopend op een betere wereld. Met zijn muziek heeft hij daar ook zelf voor liefhebbers van zijn muziek zeker aan bijgedragen.