De muziek van groepen rond Kip Hanrahan heeft doorgaans een markante eigen signatuur van epische dimensies. Het zit hem in de bijzonder rijke, gelaagde compacte sound met open randen en de losheid daarvan.

Een speciale combinatie van heavy donkere percussie (altijd meerdere bassen, hier meteen vier bassisten naast drie drummers en vier percussionisten!) gecombineerd met lichte, hoge, bijna dromerige vocalen en uit de buurt overwaaiende koperklanken en rondzingende vibrafoons e.d.. De basgitaar van Steve Swallow klinkt bijna nergens zo goed als hier. Ritmische dichtheid, urgentie van de klanken en ambient vormen een beeldende eenheid. Mexico, Jamaica, Cuba, New Orleans, klanken uit de verschillende domeinen doemen op en mengen hier. En natuurlijk gaat het in de 18 stukken zoals bij goede muziek gebruikelijk om tegenstrijdige gevoelens – woede, politiek-sociale ellende, uitgelatenheid, geluk. Het begint al goed met de opener (met viool en fluitend!) Vida Sin Miel (van de Cubaans-Amerikaanse drummer Dafnis Prieto) en het opstuwende Gift (No Woman Knows) met over elkaar heen buitelende dan weer sliertende lijnen (een zelfgesprek). Opvallend is het opduiken van een stuk van Steve Lacy (No Baby) in twee versies. Hanrahan is terug bij zijn oude klasse met een line-up die bepaald niet mis is waar iedereen in dienst van het grotere verhaal staat. Zelfs met een eenzame solo zoals klarinettist Don Byron in No Baby.