Met zijn deze week in Nederland verschenen vierde album Tim Christensen & The Damn Crystals heeft de Deense singer-songwriter en multi-instrumentalist Tim Christensen zijn eerste ‘bandalbum’ afgeleverd sinds het wegens oververmoeidheid imploderen van de band waarmee hij doorbrak; Dizzy Mizz Lizzy. De touwtjes deels in handen van anderen geven, ging hem aanvankelijk niet heel makkelijk af, zo vertelt hij. Maar het resultaat is iets waar hij enorm trots op is.

WiM: Je nieuwe album Tim Christensen & The Damn Crystals is opgenomen met je liveband en er ook naar vernoemd. Waarom wilde je na drie keer in je eentje te hebben gewerkt weer als onderdeel van een band functioneren?
Ik ben nogal een controlefreak. Dus op mijn eerste solo albums heb ik exact dat gedaan waarvan ik vond dat het goed klonk. Maar ik merkte ook dat als ik mezelf daar te veel aan over zou geven, het me als mens geen goed zou doen en het mijn ontwikkeling als persoon zou remmen. Een de doelen die ik voor mezelf met dit album heb gesteld is dat ik dingen moest durven loslaten. Werk je met meerdere mensen, kan je niet anders dan loslaten. Je moet wel.

WiM: Viel dat je dat makkelijk?
Laat het duidelijk zijn, ik was natuurlijk nog steeds de baas. Het zijn en blijven mijn liedjes. Aanvankelijk dacht ik dat het opnameproces makkelijker zou worden. Heel naïef ging ik er een beetje van uit dat ze het gewoon zouden inspelen zoals ik had geschreven. Maar iedereen heeft natuurlijk zijn eigen meningen en ideeën waar je mee geconfronteerd wordt. Waardoor het opnameproces uiteindelijk voor mijn gevoel moeilijker werd. Maar goed, dat was ook precies de reden dat ik met een band wilde werken, om te zien of ik dingen los zou kunnen laten. Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd tijdens de opnamesessies is dat je juist door dingen los te laten met een heel ander soort creatieve energie en oplossingen komt.

WiM: Ben je daardoor nu minder een controlefreak of juist een gecontroleerde controlefreak?
Eeehhm… Ik denk minder een controlefreak. Of tenminste, dat hoop ik!

WiM: Waar hoor je de invloed van de band het meest terug?
Over de hele linie rockt het album wat meer dan mijn drie andere solo albums. Dat is een soort natuurlijke ontwikkeling als je meerdere muzikanten in één ruimte zet. Maar waar je het vooral goed in hoort is de openingstrack die niet voor niets The Damn Crystals heet. Het nummer is opgebouwd uit meerdere stukken die op zichzelf maar geen compleet liedje wilden worden. Nu zeg ik niet dat we daar het wiel opnieuw mee uitvinden. Bohemian Rhapsody, Paranoid Android, Band On The Run, klassiekers genoeg met hetzelfde basisidee van meerdere liedjes in één compositie. Maar juist door de samenwerking kwamen de ideeën die ik zelf had weggelegd weer op tafel en smeedden we er als team een 11 minuten lang geheel van.

WiM: Het album opent er ook mee, gewaagde zet. Val je door de mand met zo’n track ben je de luisteraars meteen kwijt.
Klopt, maar we zijn er wel erg overtuigd van hoor. Vandaar dat we ook willen dat het gehoord wordt. De aandacht van de luisteraar verslapt hoe dan ook naar mate een album voortduurt. Dus zet je zo’n nummer helemaal op het eind van een album, valt het minder op. Vooraan zetten was de logische optie.

WiM: Tindersticks deed recent hetzelfde op hun album The Something Rain. Die band vertelde dat ze zulke vinylliefhebbers zijn dat ze ook hun albums in A-kant en B-kant onderverdelen. Luisterend naar Tim Christensen & The Damn Crystals zou je zeggen dat jij exact hetzelfde hebt gedaan.
Dat heb ik dan ook. Ik ben een enorme vinylliefhebber. Ben met LP’s opgegroeid en beschouw dat als de ultieme vorm van muziek luisteren. Het houdt je als luisteraar ook scherper. Misschien wil je als je klaar bent met de eerste kant het nog wel een keer horen of wel vijf keer, voordat je naar kant twee over gaat. Op die manier blijf je ook meer betrokken bij de liedjes, als je het mij vraagt. Een voetbalwedstrijd bekijk je ook met de rust er tussen. Je kan niet de volle lengte pieken zonder dat de aandacht verslapt, voor muziek geldt – wat mij betreft althans – hetzelfde.

WiM: Toch zullen mensen hier tevergeefs naar jouw albums op LP zoeken…
In Nederland zijn ze niet uit op LP inderdaad. Maar in Denemarken wel. Ik besteed enorm veel aandacht aan de totstandkoming van het vinyl. Dát is de definitieve vorm voor mij. George Marino heeft in Sterling Sound, New York, een speciale master gemaakt voor de vinyl-release en de hoes komt er ook zo veel mooier op uit… Ik ben gesprekken aan het voeren met mijn platenmaatschappij of ze wellicht een kleine oplage – 200 stuks ofzo – zouden willen persen voor de Nederlandse markt. Mijn eerste soloalbum kwam in Denemarken overigens ook in zo’n kleine oplage uit. Ik zag ‘m recent in een tweedehands platenwinkel liggen voor 350 euro. Belachelijke bedrag! Ik wist niet of ik me nu trots of beschaamd zou moeten voelen… Tegelijk, ik weet hoe verzamelaars denken. Ik ben er zelf ook een.

WiM: Zou je zelf dan ook zo veel betalen voor een LP?
Ja…

WiM: Heb je zelf al eens veel betaald voor een LP?
Ja…

WiM: Welke?
Ik heb er wel meer in mijn collectie waarvoor ik honderden euro’s heb betaald, maar daar schaam ik me een beetje voor…

WiM: Waar ligt voor jou de grens? Wat is een album maximaal waard?
Weet je wat het is? Muziek laat zich niet in geld uitdrukken. Maar soms laat je jezelf meevoeren in een niet te rationaliseren gekte. Alleen verzamelaars zullen dat gevoel kennen. Dat je écht een zeldzaam album wil hebben. De ‘rush’ die het geeft als je jezelf toestaat je daar in te verliezen en je creditcard trekt voor iets waarvan je weet dat het belachelijk is dat je het er voor over hebt… Het album waar ik het meest voor betaald heb, is het debuut van Vashti Bunyan, Just Another Diamond Day uit 1970. Ik heb daar…. (Christensen doet er even over om van Deense kronen naar euro’s om te rekenen) bijna 1700 euro voor betaald. Het is een prachtig album, geproduceerd door Joe Boyd en uitgebracht op het Philips label. Het album is destijds enorm geflopt, er zijn maar een paar honderd exemplaren geperst. Eind jaren negentig werd Vashti Bunyan herontdekt en in 2000 werd dat album opnieuw uitgebracht. Iedereen wilde toen ineens een originele kopie van dat album hebben. En ik ook…

WiM: Draai je zo’n LP dan ook als je ‘m hebt gekocht? Of gaat ‘ie als archiefstuk de kast in?
Ik probeer absoluut een archief op te bouwen met originele persingen van – in mijn ogen – belangrijke releases. Maar muziek is er om te draaien en om beluisterd te worden. Dus ja, dat album wordt nog regelmatig uit de kast gehaald en op de draaitafel gelegd. Ook al zal ‘ie door de gebruikssporen die dat met zich meebrengt misschien zijn waarde niet behouden. Maar daar verzamel ik ook niet voor.

WiM: Terug naar je nieuwe album. Er staan voor het eerst liedjes van je op die al wat ouder zijn en die we eerder hoorden. Een nummer als Never Be One bijvoorbeeld speelde je jaren terug al op de Nederlandse radio.
Ik weet dat nog goed, bij That’s Live voor presentator Eric Corton. Hij is zo’n grote fan, dat ik die dag besloot voor hem een niet eerder uitgebracht nummer te spelen. Al moet ik zeggen dat hij daar ook wel een beetje geluk mee heeft gehad. Meestal heb ik niet zo veel nieuwe liedjes op de plank liggen en ben ik vooral bezig met de tournee waarmee ik op zo’n moment bezig ben. Never Be One had ik destijds net geschreven.

WiM: Heb je dan na afloop van opnames ook geen restmateriaal dat je tijdens shows kan spelen of dat als bonustrack kan dienen?
Dat natuurlijk wel, maar dat hou ik dan meestal onder de pet tot ik weer met schrijven begin voor een nieuw album. Overigens, we hebben voor het Damn Crystals album echt alles wat we hadden gebruikt. Nu is het archief volledig leeg…

WiM: Tussen je vorige album en het nieuwe album in, heb je met je voormalige band Dizzy Mizz Lizzy een reünietournee gedaan. Ik neem aan dat je door zo terug te duiken in je eigen catalogus ook wel een beetje de balans kan opmaken. Wat is iets wat als rode draad door je oeuvre terugkomt?
Ik zou nu nooit meer liedjes kunnen schrijven als die ik voor Dizzy Mizz Lizzy schreef. Ik merkte tijdens die tournee dat je daarin echt wel de 18-jarige ik hoor, terwijl ik nu, op mijn 37ste, heel anders in het leven sta. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel trots op dat oeuvre en ik speel solo ook nog Dizzy Mizz Lizzy-nummers, maar het is duidelijk werk uit een andere tijd. Tekstueel ben ik dus heel veel veranderd, maar wat je een rode draad zou kunnen noemen is de melodie. Mensen kunnen zich herkennen in teksten, maar een goede melodie is een universele taal waarmee je mensen in het hart kan raken en andersom, mensen stellen er hun hart voor open. Vandaar dat ik beïnvloed blijf worden door de groten op melodieus gebied. Paul McCartney, Neil Finn…

WiM: Hier in de kast sta je tussen bijvoorbeeld Jon Auer en Ken Stringfellow van The Posies, Jason Falkner van Jellyfish en The Grays, Adam Schlesinger van Fountains of Wayne… dat soort artiesten.
Het is een grote kliek, nietwaar? Ik voel me in die hoek inderdaad wel thuis. Dan ken je Mike Viola zeker ook wel? Die heb ik uitgenodigd om mijn voorprogramma te zijn tijdens de Deense tak van mijn tournee.

WiM: Neem je hem in mei ook mee naar Nederland als je hier komt optreden?
Helaas… Ik ben in Denemarken een wat meer bekende naam en zodoende heb ik daar wel budget om dit soort fratsen uit te halen. Hier in Nederland heb ik die status niet.

WiM: Als je zegt ‘groter in Denemarken’, over wat voor aantallen hebben we het dan? Tijdens concerten bijvoorbeeld?
Hier in Nederland speel ik voor zaaltjes met 300 tot 500 man. In Denemarken tussen de 700 en 2000 op dit moment. Al is het daar wel meer geweest, maar rockmuziek leeft niet zo heel erg meer in Denemarken op dit moment. Het is meer platte pop dat het publiek trekt. Och, dat is een golfbeweging die je elke zoveel jaar ziet, het gaat wel weer over. Ha ha ha!

WiM: Hoe zit het eigenlijk in de rest van de wereld?
Heel simpel, daar gebeurt niks. Ik heb in Denemarken een carrière en daarnaast in mindere mate in Nederland. Daar buiten is het minimaal. Met Dizzy Mizz Lizzy waren we ook wel behoorlijk populair in Japan. Daar hebben we onze reünietournee ook afgesloten en dit jaar ga ik er voor het eerst op eigen kracht heen. Ben erg benieuwd hoe dat uitpakt. Voor mij is het meest belangrijke dat ik mezelf kan bedruipen met het maken van muziek. En of ik dan optreed voor 500, 5000 of 50.000 man is verder irrelevant. Al moet ik zeggen dat mijn muzikale loopbaan tot nu toe me langs zowel de kleinste zaaltjes als de grootste massa’s heeft geleid en daar ben ik enorm dankbaar voor. De laatste keer met Dizzy Mizz Lizzy op het Roskilde festival stonden we voor 70.000 meezingende mensen. Dat is toch wel heel bijzonder, maar als je vervolgens een paar dagen later akoestisch voor slechts een handvol ademloos luisterende mensen speelt is dat op een heel andere manier net zo bijzonder.

WiM: Hoe denk jij dat het komt dat er relatief veel bands uit Denemarken komen die in eigen land een carrière hebben en een beetje in Nederland, maar daar buiten vrijwel niet? Saybia, Mew, The Asteroids Galaxy Tour…
Het zal aan de mentaliteit liggen, denk ik. Denen hebben ongeveer dezelfde mentaliteit als Nederlanders. Ik voel me hier tenminste altijd enorm thuis. Het zal een vorm van herkenning zijn, onbewust. Wel moet ik zeggen dat met dank aan het internet meer en meer mensen uit andere landen mij ontdekken en dat zullen ze met andere artiesten ook doen. Maar het is te marginaal om ook als artiest die kant op te gaan voor optredens. Dat verdien je niet terug. Nog niet, tenminste.

WiM: Wel de ambitie om verder door te breken?
Wat komt, dat komt. Als gezegd, ik voel me een gezegend mens dat ik kan rondkomen van mijn muziek. Dat is in feite het enige wat ik nodig heb.

WiM: Maar je hebt creatief vast nog wel ambities?
Absoluut, daar draait het ook allemaal om. Ik zou dolgraag eens een akoestisch en minimalistisch album opnemen. En aan het hele andere kant van het spectrum een uit de bocht vliegend heavy metal album. Gewoon met een stel gasten de studio in, een dag of vijf rammen en klaar is het album. Realistisch gezien zal mijn eerstvolgende project een tweede album met The Damn Crystals zijn. We hebben echt iets moois opgebouwd in de studio en geleerd hoe wel op elkaar kunnen bouwen en elkaar kunnen verrijken. Het zou zonde zijn als we na één album dat boek alweer dichtklappen.

Tim Christensen & The Damn Crystals op tournee:

• 18 mei Bosuil, Weert
• 19 mei Paard van Troje, Den Haag
• 20 mei Tivoli De Helling, Utrecht
• 21 mei Melkweg, Amsterdam
• 23 mei Mezz, Breda
• 24 mei Hedon, Zwolle