Het is 26 januari 2022. Marillion heeft een nieuw album af en ook hier heeft het zijn eerste luisterbeurten gehad. Nog net iets meer dan een maand en het album verschijnt. We krijgen de gelegenheid te spreken met zowel drummer Ian Mosley en, zoals later blijkt, met Steve Rothery, Marillion’s gitarist. We spreken Ian vlak na de verjaardag van zijn echtgenote Lucy Jordache, de manager van Marillion. Zij slaagt er als geen ander in een brug te slaan tussen de band en de fans. Daarbij brengt zij, samen met de band en een team van trouwe metgezellen Marillion steeds onder de aandacht, niet alleen van de fans, juist ook van het brede publiek in het Verenigd Koninkrijk. Of dat nou met grote banners op bussen is, taxi’s met aandacht voor de band of de Lightsaver-campagne, als navolging op eerdere crowdfunding acties rondom de release van albums, Marillion en het management zijn echt progressief. Het interview focust met name op het dan nog uit te brengen album An Hour Before It’s Dark en de totstandkoming daarvan, Ian’s  drums en de rol die je als drummer in een band hebt.

WiM: Alsnog gefeliciteerd met de verjaardag van Lucy (Jordache, echtgenote van Ian en manager van Marillion). -Hartelijke lach van Ian-. Apart om een verjaardag midden in de week te hebben, maar volgens mij heeft Lucy wel genoten van haar verjaardag. We vierden die het afgelopen weekend al met vrienden. Hoe is het in Nederland?

WiM: We laten nu net een aantal van de coronamaatregelen los, maar dat is nog maar een begin. Als het om concerten gaat, is de toegestane bezetting nog zeer beperkt. Hier in het Verenigd Koninkrijk is alles inmiddels gewoon weer los. Doe wat je wilt. Als Lucy en ik ergens naar toe gaan, dan dragen we nog wel onze mondmaskers. Het is een kleine moeite en we willen graag verschoond blijven van corona. We zijn nog maar net een voorstelling geweest van het Cirque Du Soleil in Londen en het was gek om daar het publiek zonder maskers te zien, zoveel mensen bij elkaar én de artiesten, dus ook echt wel acrobaten, met maskers op. Dat is natuurlijk wel anders dan in een band. In een band spelen is iets minder gevaarlijk dan acrobatische oefeningen. Maar ja, ze moeten natuurlijk wel fit en gezond blijven. Bijzonder om te zien. Als je in gedachten neemt dat een week voor de première nog twintig mensen last hadden van corona, dan zijn ze er snel bovenop gekomen.

WiM: Ik heb wel wat vragen over het nieuwe album. Of die ermee te maken hebben. Zullen we daar naar over gaan? Dat is goed. Ik zal mijn best doen.

WiM: Ik zag de video van je nieuwe drumstel; dat is toch in eerste instantie je tourkit? Ja, dat is mijn nieuwe kit van de British Drum Company. Ze gaan nu ook een studiokit voor me bouwen. Die zou er eerst in januari al zijn, maar dat wordt wellicht maart. Onderdelen voor de kit komen ook uit Azië en de aanvoer daarvan verliep niet zo goed als gehoopt. Wat ik nu gezien heb ervan, ziet er al prachtig uit. De opnames van het nieuwe album zijn dus ook voor een belangrijk deel op mijn oude Tama-kit gedaan aangevuld met wat onderdelen van de nieuwe kit. Maar die wordt op termijn vervangen door dus ook een nieuwe kit van de British Drum Company. En de tourkit gaat vanzelfsprekend mee, zeker voor de eerstkomende jaren.

WiM: Als ik het album beluister, vanaf de opener Be Hard On Yourself al, dan klinkt het heel erg alsof je bent vrijgelaten, energiek en ontspannen tegelijk. En dat is een gevoel dat gedurende het hele album overeind blijft. Hoe zie jij dat? Tja, zoals je weet, schrijven wij onze nummers door te jammen. Dat doen we in principe jammend, maandenlang, soms langer nog. We nemen alles op. En als je Be Hard On Yourself bekijkt, dat startte ook als jam. Ik speelde dat ooit spontaan zo. Het is één ding om het zo te spelen, maar als je het daarna moet naspelen, als het gearrangeerd wordt, dan vraagt dat een enorme inspanning om het weer terug te krijgen, zoals ik dat ooit speelde. Er zit ook heel veel afwisseling in. Het duurde wel even met de repetities voor de Light At The End Of The Tunnel tour, vóór ik het speelde zoals ik het ooit spontaan liet horen. Ik moet zeggen, als ik nu kijk naar de repetities voor de Marillion weekends die eraan komen, dan zit er gelukkig nog veel in mijn systeem. Dat is het wel vaker met onze muziek. Soms heb je stukken die heel erg makkelijk en vanzelfsprekend klinken én die heel lastig zijn om te spelen. Maar het komt ook andersom voor.

Denk aan bijvoorbeeld aan de Mad-sectie op Brave, die klinkt misschien heel ingewikkeld maar die is in feite heel makkelijk te spelen. En ja, andersom hoor je dat op het nieuwe album ook. Je denkt misschien bij Reprogram The Gene of Murder Machines dat het heel erg vanzelf gaat, maar er zitten zoveel accenten in, kleine nuances dat er veel meer bij komt kijken dan je in eerste instantie zou denken. Dan kost het ons echt tijd om dat weer te leren. Zeker nu we allemaal ouder worden -lacht-.

WiM: Het is wel iets heel bijzonders. Jullie klinken als band zo energiek en tegelijkertijd zo ontspannen. Hoe anders was dat dan ten opzichte van eerdere opnames? Het was voor ons niet anders dan met andere albums. We hebben gewoon weer gejamd én pakten de voor ons vijf meest inspirerende momenten eruit, net als bij de vorige 15 albums, waar Mike Hunter (producer) mee aan de slag ging. Het was echt niet anders. Ja, het mooie aan je observatie is dat je in ieder geval het album beleeft als een band die niet in een sleur terecht is gekomen. Dat is iets waar we wel voor willen waken. We hebben het idee dat we nog altijd muziek kunnen maken die ertoe doet. En ja, ik word echt wel vrolijk van je reflectie. Als je het vergelijkt met F.E.A.R., ons vorige album, dat heeft erg sterke arrangementen, maar het is niet een album dat echt rockt. Als je dit album pakt, Reprogram The Gene en Murder Machines, daar zit een heel andere energie in. Nu met de repetities lekker lopend, hebben we ook echt wel het idee dat de nummers live erg als een huis zullen staan en dat de nummers live flink kunnen uitpakken. En dat is erg prettig.

WiM: Als je de teksten pakt van het album, dan zijn die nogal uitgesproken. Hoe werkte dat voor jullie? Vanaf het moment dat we beginnen met jammen, kijkt Steve al of hij teksten heeft die al gereed zijn die bij de muziek passen. Hij had sterk het idee dat hij geen nummers wilde maken over corona en alles wat daarmee samenhing omdat mensen er zeker geen zin in zouden hebben. Maar toen we verder gingen, kwam hij er achter dat in de samenhang der dingen niet anders kon.

WiM: Murder Machines kun je toch ook heel anders uitleggen dan alleen betreffende corona. Ja zeker, dat gaat gewoon ook over liefde. Daarbij, de teksten gaan niet alleen over corona, ook over onder meer het klimaat. En daarmee willen we echt niet hip zijn. We schreven immers al bij Steve’s eerste album met ons Season’s End. En dat is feitelijk nog heel actueel. Steve wil in zijn teksten altijd authentiek en eerlijk zijn, anders werkt het voor hem ook in het geheel niet.

WiM: Leveren de teksten wel eens discussie binnen de band op? Op het moment dat Steve teksten heeft gemaakt waar hij zelf over twijfelt, zoals bijvoorbeeld met Gaza, dan geven wij ook feedback aan hem. Daar deed hij veel research voor en daarvan vonden we vooral dat hij ermee door moest gaan. Als je mij vraagt of ik wel eens bij teksten protesteerde, nee, dat is nooit voorgekomen. -Lacht-. Ja, soms kan het wel eens voorkomen dat ik een gereed stuk muziek hoor, tekst en muziek bij elkaar, waar ik zo mijn gedachten over had, maar dat is echt dan niet door de tekst dat ik bedenkingen had. Als je je bedenkt dat we nu nog muziek hebben liggen van deze sessies, echt goeie muziek, ja, we kregen gewoon maar af wat we af kregen. Wat in het vat zit, verzuurt niet.

WiM: Er zijn op Marillion albums zat plaatsen waar Mark en Steve en ook wel Pete hun spots pakken. Hoe is dat voor jou? ls je naar dit album luistert of naar andere nummers van Marillion, waar vind je dan dat jij jouw accenten zet? Wat ik belangrijk vind als drummer, is dat je je rol pakt door de andere bandleden ruimte te geven. Je kunt wel het idee hebben dat een fantastisch complexe drumpartij moet staan, maar daarmee breng je de muziek niet verder. Dat doe je door juist de andere partijen te onderstrepen, niet door je de longen uit het lijf te drummen. Het gaat om het hele plaatje. Toen ik achttien was, dacht ik daar anders over. Maar als ik er nu over nadenk, dan vind ik het veel belangrijker dat mensen ons horen als een geweldige band in plaats van de focus te hebben op het drumwerk. Daar gaat het niet om. Als je Care neemt, dan is er een stuk in het tweede of derde deel, als Steve Rothery inzet, waar de drumpartij heel makkelijk klinkt maar die is verre van makkelijk. Ik moest het apart uitschrijven om het ook voor mezelf inzichtelijk te maken. Maar waar het om gaat, is het dus echt het drumwerk in het geheel te laten passen in plaats van het drumwerk onderscheidend te maken.

WiM: Gaan jullie het album helemaal live spelen tijdens de aankomende weekends in Polen, Portugal, Leicester, Zweden en Canada? Ja, dat is wel de bedoeling. We hebben nu vier nummers in de repetities gedaan en dat belooft veel goeds. Stockholm, is dat niet het Abba hotel waar we optreden? We gaan het nieuwe album in ieder geval, zo is nu de planning, op de zaterdag van het weekend spelen. Ik kijk er erg naar uit om vooral ook Care live te spelen. Het is een nummer met zo’n fraaie arrangementen en met de nodige emotie en ik ben er erg benieuwd naar om dit live mee te maken.

WiM: Om het cirkeltje rond te maken, als je nou ’s avonds thuiskomt, vol van Marillion, hoe kom je dan los van de band als je met de manager samen bent; een manager die meer dan welke andere manager ook zich inzet om de band tussen band en fans heel direct te maken; iets dat echt wel uitzonderlijk is en ook zeer gewaardeerd door de fans? Dat is op zich niet zo moeilijk. ’s Avonds praten we niet over Marillion. Als ik dat wil doen, dan doen we het overdag. Ja, natuurlijk is het voor Lucy meer dan van negen tot vijf. Dat is echt een 24/7 baan. Het is wel erg knap als je je bedenkt wat ze de afgelopen jaren heeft neergezet.

WiM: Dank je wel voor het feit dat we deze avond in ieder geval over Marillion hebben kunnen spreken. Het was me een waar genoegen vooral ook om het over dit album te hebben, dat toch maar mooi en buiten verwachting om, beter nog is dan FEAR, dat al een echte topper was. Dank je wel! Dat is fijn om te horen, we hebben natuurlijk zelf wel bepaalde verwachtingen gehad van het album, maar het is mooi om te zien welke reacties we krijgen. Tot een volgende keer!

 

Foto’s band en Ian Mosley: Anne-Marie Forker, Forker Fotos (met dank).