The Ceaseless Sight is het nieuwe album van Rich Robinson. De gitarist, bekend van de Amerikaanse rockband The Black Crowes, nam de plaat binnen een maand op in de oogverblindende Applehead Recording Studios in Woodstock, New York. Wij kregen de bijzondere kans om Rich Robinson te spreken en pakten deze met twee handen aan.

Rich Robinson heeft een ingetogen persoonlijkheid. Hij houdt niet van uitbundigheid en blijft met beide benen op de grond staan. Dat laat hij merken wanneer hij over de beginfase van zijn nieuwe album The Ceaseless Sight vertelt. Hij is daarvoor afgereisd naar Woodstock, een kleine plaats in de Amerikaanse staat New York. Robinson: “Toen ik wist dat we in 2008 weer gingen toeren met The Black Crows, ben ik in die periode nummers gaan schrijven. Ik had toen al plannen voor een nieuwe soloplaat. Het grootste gedeelte heb ik medio 2008 geschreven, een paar in de Applehead Recording Studios. De energie van de studio wilde ik namelijk gebruiken in mijn nummers. De omgeving inspireerde mij, evenals de mensen die in de studio werkte.” Applehead Recording Studios is in het verleden een boerderij geweest. Maar is volledig omgebouwd tot een hypermoderne studio. Van buitenaf lijkt het op een verlaten blokhut, maar eenmaal binnen wordt men verrast door de ingenieuze architectuur en sfeer, vertelt Robinson. “Ik voelde me daar helemaal op mijn gemak. De energie die ik daar binnenkreeg, kon ik loslaten op mijn nummers. Als ik nog een nummer nodig had, schreef ik het gewoon ter plekke. In de studio bespraken we welke klankkleur we wilde hebben op het album en hoe het geheel op het album past. Bij mijn vorige soloalbums heb ik die aanpak anders gedaan. Destijds had ik meer het idee: hoe groter het geluid van het album is, des te beter. Maar daar denk ik nu toch wel weer anders over. Het is nu meer hoe compacter, hoe beter. Naast het feit dat de atmosfeer zeer geschikt was voor The Ceaseless Sight, heeft de studio prima apparatuur. De akoestiek in de studioruimte was buitengewoon geweldig. Alles is van hout gemaakt, behalve de vloer, die is van beton. Het hout zorgde ervoor dat de opnames een natuurlijke smaak met zich meekreeg.”

Robinson: “Als ik nog een nummer nodig had, schreef ik het gewoon ter plekke.”

Robinson vertelt verder dat hij samen met drummer Joe Magistro in de opnamekamer van Applehead Recording Studios zat. “De studio heeft diverse isolatieruimtes voor de versterking. De deuren van die kamers hadden we opengelaten, zodat het geluid opgenomen kan worden door de microfoons in de grote studiozaal. Zo leek het alsof we een liveoptreden speelde met de versterkers in de rug. De gitarenpartijen waren als eerste opgenomen, daarna de drumpartijen van Joe. Dat hebben we vervolgens kritisch beluisterd in de controlroom. Daarna heb ik de baspartijen en losse gitaarpartijen opgenomen om het album te kleuren. Vervolgens hebben we de toetsen opgenomen. Marco Beneveto kwam daarvoor drie dagen naar de studio. Het laatste wat we gedaan hebben waren de vocalen. Nadat alle partijen waren ingespeeld, heb ik alles teruggeluisterd. Toen heb ik alsnog besloten om gastvocalist Amy Helm uit te nodigen voor de nummers The Giving Key en One Road Hill. Deze nummers konden wat mij betreft namelijk wat frisser worden. De mastering hebben we in een andere studio gedaan.”

De frontman spreekt lovende woorden over de opnames en hoe hij zijn tijd in de studio doorbracht. Dat is volgens hem met name te danken aan zijn vorige soloplaten. Robinson: “Bij The Black Crowes speel ik veel gitaar. Dat heb ik nu aan de kant geschoven, zodat ik alle vrijheid heb om mijn eigen nummers te kunnen schrijven. Het nadeel is wel dat wanneer ik zoveel vrijheid krijg, de kans bestaat dat het album één grote brei aan muziek wordt. Als ik terugkijk naar mijn eerste soloalbum Paper (2004), zie ik dat ik destijds te veel wilde doen. Het eerste album is naar mijn mening dan ook ‘te groot’ geworden. Daar heb ik van geleerd. The Ceaseless Sight is daarom ook meer compact geworden.”

Robinson geeft aan dat hij zijn inspiratie krijgt van levenservaring. Muziek heeft volgens hem geen aanleiding om iets te creëren. “Alles moet van jezelf komen. Het is bij mij dus niet zo van; ik ben in een slechte bui, laten we daarover maar een nummer schrijven. Dat werkt bij mij niet zo. Ik schrijf nummers ter plekke en dat hoeft niet direct een aanleiding te hebben. Dat is de mysterie van muziek, daar houd ik van. De relatie die ik met muziek heb, is anders dan hoe het publiek mijn muziek ervaart. Dat is denk ik het geval bij iedere artiest, want zij hebben namelijk net een ander gevoel bij een nummer. Die relaties kun je niet met elkaar vergelijken. De artiest schrijft met zijn ervaring een nummer, dat kan het publiek niet voelen. Dat maakt muziek zo interessant.”

“De relatie die ik met muziek heb, is anders dan hoe het publiek mijn muziek ervaart.”

De eerste albums van Robinson zijn opgenomen met taperecorders. Maar in een maand studiotijd is het volgens hem toch wel handig om zo snel mogelijk te werken. “We hebben digitaal opgenomen met analoge versterkers. Het is natuurlijk leuk om met taperecorders te werken, maar het is toch wel gemakkelijk om met digitale programma’s alle fout ingespeelde takes te verwijderen. Dat scheelt ook een berg tape. Het kan natuurlijk een meerwaarde hebben voor het geluid op het album, maar omdat ik weet waar ik mee bezig ben, werkt dit prima voor mij.” De gitarist denkt dat er niet veel veranderd is in de manier waarop hij zijn nummers opneemt en schrijft. Hij geeft aan dat de nummers nog altijd geschreven en daarna opgenomen worden. “Voor mij bestaan er geen formules om een album te maken. Met het album Paper (2004) wilde ik veel te veel doen, dat is in principe inmiddels wel veranderd, maar het opnameproces blijft ongewijzigd.” Dan slaat de toon ineens om bij hem. Hij laat duidelijk merken dat de manier waarop gerenommeerde artiesten worden gecoverd, volstrekt onjuist is. Robinson: “Technologie verpest de kwaliteit van muziek. Waar het allemaal om draait is hoe uniek een artiest is. Niemand zingt namelijk als Neil Young, Bob Dylan of Rod Stedwart. Nu zijn er zoveel mensen die hem proberen na te doen. Je hoort dan ook echt de meest vreemde geluiden voorbijkomen. Dat gaat echt de verkeerde kant op. De inhoud is nul, het betekent niets. Het draait dan ook echt allemaal om de persoon zelf.” Geheel tegenstrijdig met wat hij zelf doet, want ook hij covert namelijk Neil Young. Oordeelt u vooral zelf.
https://www.youtube.com/watch?v=Z5BVxK9GwC8