De Amerikaanse singer-songwriter Josh Rouse (41) kwam in 1998 met het succesvolle debuutalbum Dressed Up Like Nebraska. Inmiddels is hij negen albums verder en toert hij de wereld rond om zijn recent verschenen album The Happiness Waltz te promoten. Deze week staat Rouse voor twee concerten op de Nederlandse podia.

WiM: Wat is je muzikale achtergrond?

“Ik ben op mijn negende begonnen met het bespelen van een viool, daarna heeft de trombone mij de aandacht getrokken. Toen ik de leeftijd van vijftien bereikt had, speelde ik voor de allereerste keer gitaar. Maar dat heb ik eigenlijk niet lang vol gehouden, want ik vond dat ik helemaal geen gitaar kon spelen. Ik begon teksten te schrijven en heb toch stiekem de gitaar erbij gepakt want ik wilde zo graag in bands spelen. Zo werd ik singer-songwriter. Toen ik vijfentwintig werd, ben ik professioneel muzikant geworden. Mijn eerste album kwam uit en heb direct de beslissing gemaakt om als fulltime muzikant door het leven te gaan.”

WiM: Je live performances zijn vaak sober, eenvoudig. Ook in onze recensie van The Happiness Waltz staan woorden als ‘heerlijk loom en zomerse sfeer’. Zien we dat volgens jou ook terug in de live performances?

“Dat ligt er aan hoe ik me op dat moment voel, maar het blijft een theatraal gebeuren. Ook zijn alle live performances en teksten gebaseerd op mijn dagelijkse realiteit. Ik omschrijf mijn muziek het liefst als uitnodigend en warm tegelijk.”

WiM: Wat is The Happiness Waltz voor je?

“Het is een succesvol album (haha)! Nouja, dat zou ik wel willen. Maar in Nederland is het inderdaad wel succesvol te noemen. Weet je, ik ben eigenlijk helemaal niet goed in het beschrijven van mijn albums. We horen op het album veel akoestische gitaren, bas en drums. Het is dus vrij eenvoudig te noemen, geen fratsen. Je kan de stijl van The Happiness Waltz het beste vergelijken met singersong-writing afkomstig uit de jaren zeventig. Maar denk dan ook weer niet aan rock ’n roll, want dat doen we met Josh Rouse niet.”

WiM: Hoe verliepen de opname-sessies?

“Die verliepen goed. We hadden met de band vijf dagen nodig om alle tracks op te nemen. Producer Brad Jones (Cotton Mather, Matthew Sweet, Imperial Drag, Jill Sobule, Marshall Crenshaw, Els Pets), met wie ik ondertussen vijf albums heb opgenomen, heeft er bij enkele vocalen en gitaarpartijen een typische seventies draai aan gegeven. Geen moderne zangtechnieken dus. Normaliter verloopt de samenwerking tussen mij en Jones vlekkeloos, nu ook tijdens The Happiness Waltz. Verder hebben we vooraf geen rehearsels gedaan voordat we gingen opnemen. Ik weet namelijk dat ik de juiste muzikanten om me heen heb. Verder heb ik met hen al enkele demo’s opgenomen, dus daar vertrouw ik dan ook op.”

WiM: Wat voor input had producer Brad Jones tijdens de opname sessies?

“Hij hielp ons meer met de vocalen en gitaarpartijen. Het kwam er in feite op neer dat we vaak te snel of te langzaam speelde. Daarnaast kwam hij met het advies dat we een aantal tonen of klanken maar eens moesten veranderen. Maar dat was het dan ook, geen grote aanpassingen. Ik moet wel zeggen dat Jones scherpe oren heeft, daarom vertrouwen we ook vaak op zijn beslissing tijdens de opname sessies. Verder hebben we niet geëxperimenteerd met bijzondere microfoons of apparatuur.”

WiM: Kun je enkele vermakelijke ‘behind the scenes’ anekdotes vertellen?

“Ik kan je wel vertellen dat we geen rock ’n roll samenstelling zijn en daarom ook geen vermakelijke anekdotes hebben die over de opnames gaan. Het geheel is namelijk professioneel verlopen zonder enige rompslomp. Geen sex, drugs & rock ’n roll. Daar denk je dan simpelweg niet eens aan. Natuurlijk drinken we wel eens wat alcoholische dranken, maar het zal nooit uit de hand lopen. Ik ben inmiddels 41 en houd ga dat niet vol houden als ik zo ga leven. Daarnaast kan ik simpelweg niet performen als ik me zo ga gedragen. Verder hadden we nogmaals maar vijf dagen om alle tracks van The Happiness Waltz op te nemen. Daarom is het nodig om volledig te focussen op onze muziek en opnames. We hadden graag nog meer tijd willen hebben in de studio, maar producer Jones was alleen beschikbaar in die periode.”

WiM: Wat zijn de voor- en nadelen van spelen in clubs?

“Wanneer het publiek als het ware op stoom is en het geluid goed is, heb ik al een fijne avond. Het grote nadeel is alleen dat het reizen negen van de tien keer ontzettend lang duurt en daarom ook tegenvalt. Als artiest is reizen namelijk het meest harde werken. Toch wil ik mijzelf natuurlijk wereldwijd promoten, maar dat valt dus nog tegen. Ook komen er vervelende momenten voor dat concertbezoekers zich helemaal lazarus reizen en na het optreden zeggen dat het geluid slecht was is in de club. Die opmerkingen komen bij mij dan hard aan.”

WiM: Wat zijn je toekomstplannen?

“Sowieso nog blijven toeren met de band. Daarnaast sta ik op 28 mei in People’s Place met mijn eigen band. Verder hoop ik in de herfst terug naar Amsterdam te komen voor een aantal shows.”

Josh Rouse – Julie (Come Out Of The Rain)