Met het verschijnen van het nieuwe album Resist deed zich ineens de mogelijkheid voor om de mannen van het Australische Midnight Oil te spreken. En zeer welkome mogelijkheid om met de heren te praten over hun fantastische nieuwe plaat, hun nog steeds zo dwingende politieke boodschap, het verdriet over het verlies van bassist Bones Hillman en hun afscheidstour, die momenteel door Australië loopt. Wij krijgen tijd om met het hart kloppende hart van de band te spreken, drummer Rob Hirst. Hij was het die samen met gitarist Jim Moginie en zanger Peter Garett de band oprichtte. Samen schreven ze het gros van de songs voor de band.

Eerst maar even terug naar waar het ooit begon, mijn eerste Midnight Oil album (10,9,8,7,6,5,4,3,2,1) en het optreden van ze dat het meest in mijn hoofd is blijven hangen (Torhout/Werchter, net na het verschijnen van het album Blue Sky Mining). Hirst kan zich het nog redelijk goed heugen. ‘Het album waar je het over hebt kwam in ons thuisland  Australië in 1982 uit, dus dat zal wereldwijd in 1983 moeten zijn geweest denk ik. Het was het eerste album dat van ons wereldwijd uitkwam. Ik denk dat onze platenmaatschappij (Columbia Australië) het met het succes van onze single The Power and the Passion (‘It’s better to die on your feet, than to live on your knees’) en het album wel tijd vond worden. En er gebeurde daadwerkelijk ook wat, maar het grote succes kwam natuurlijk pas wereldwijd met Diesel and Dust en de single Beds Are Burning. Met dat album en die single speelden we ineens in grotere zalen en op belangrijke festivals zoals Torhout Werchter. Ik kan met het festival zeker nog heugen, al kan ik me niet meer herinneren dat het aan het begin van de avond was en de zon onderging terwijl we One Country (één van de prijsnummers van Blue Sky Mining) toen speelden zoals je vertelt. We hebben vanaf 1977 eerst in ons thuisland en later wereldwijd zoveel festivals tijdens zonsondergangen gespeeld dat dat wel heel bijzonder zou zijn’. (lacht)

‘We hadden trouwens nooit gedacht dat onze muziek en vooral onze teksten wereldwijd zouden raken’, zo vertelt hij verder nadat ik vraag naar het feit dat de band altijd politieke issues heeft aangesneden en dit ook op hun laatste album weer prominent doet. ‘De politieke issues die we vanaf onze eerste albums aansnijden kwamen voort uit onze onvrede over de Australische politiek en de beslissingen die daar werden genomen. Onze eerste albums gingen vooral daar over, al zijn tal van zaken die zich bij ons afspelen natuurlijk wel universeel. Qua stellingname in de Australische geschiedenis was Diesel and Dust (een muzikale afspiegeling van een lang verblijf tussen de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië voordat de blanke overheersers kwamen en de sociale wansituatie waar deze bevolking in leefde en het bewustzijn van waar deze groepen in de maatschappij stonden, red. ) natuurlijk het meest duidelijke wat we konden maken. Het heeft veel mensen de ogen geopend over onze geschiedenis en veel mensen buiten ons eiland het zicht op ons land laten veranderen. Eigenlijk zijn we, na dat album meer universeler gaan nadenken en schrijven. Maar op ons nieuwe album Resist staat dan ook weer een song over het teloorgaan van het Grand Barrier Reef (Reef) en wat de Australische politiek vooral aan afleidende zaken doet om hier niets aan te veranderen. Echt verschrikkelijk. En klimaatverandering zoals in Rising Seas is voor jullie die beneden zeeniveau wonen natuurlijk net zo belangrijk als voor ons waar het in het binnenland steeds maar heter wordt. Politiek nadenken zit bij ons allemaal in de genen en om daar muziek in te betrekken en daarmee naar buiten te treden is een ideale uitweg.’

‘We zijn altijd uitgesproken geweest’, vertelt Hirst verder. ’Maar tegelijkertijd vonden we ook dat we onze teksten moesten verpakken met rake melodische refreinen zodat de songs niet belerend maar juist strijdbaar over zouden komen. Tegelijk weten we dat we door slechte politiek beslissingen of het uitstellen van belangrijke vraagstukken onze songs altijd een kracht en energie hebben om onze boosheid daarover te kanaliseren. Soms zelfs veel steviger dan we voorhand in ons hoofd hadden. Ik denk dat dat ook de belangrijkste reden is dat we er mee gaan stoppen na deze tour en dit album echt ons laatste album is. De energie die we nu nog één keer op plaat hebben kunnen zetten, en hulde voor onze vriend Warne Livesey die het album met zoveel power heeft geproduceerd, (Livesey was ook de man die klassiekers als Diesel and Dust en Blue Sky Mining naar wereldfaam bracht, red.) hopen we in de tour die nu loopt precies zo te kunnen overbrengen. Je wilt als band gewoonweg niet je kracht verliezen net zo goed als dat we niet op onze oude hits willen teren. Echt alle songs van het nieuwe album willen we ook live spelen, ook omdat dit de enige mogelijkheid is om dat te doen.’

We krijgen het over het gemis van Bones Hillman, bassist vanaf  1987 (Blue Sky Mining). ‘We wisten natuurlijk al wat langer dat Bones ziek was maar de schok was toch groot toen het heel slecht met hem ging en hij overleed. Precies nog wel in het weekend dat ons vorige album, het samenwerkingsalbum The Makarrata Project, uitkwam en gelijk op de eerste plek van de Australische albumlijsten belandde. Hij was toen in zijn huis in Amerika waar hij al enkele jaren woonde omringd door zijn geliefden. Bones was een fantastisch muzikant waarmee ik niet alleen een geweldige band als muzikant had, wij vormen decennialang een lekker stevige en dragende ritmetandem, maar juist ook omdat hij zo’n goed zanger was. Al die bijzondere zanglijnen naast die krachtige van Peter (Garrett, de zanger) zijn van hem. Hoe hij het flikte om zo geweldig te bassen en tegelijk ook nog die ingewikkelde zanglijnen te zingen is voor ons een compleet raadsel. Voor de afscheidstour moesten we natuurlijk een vervanger voor hem hebben en die hebben we gelukkig gevonden in Adam Ventoura. Een geweldige bassist die alle songs zeer snel oppakte, al moet hij nog wel even aan de bak om echt alle songs te kennen zodat we flink kunnen husselen in onze setlists, maar voor de zang van Bones hebben we nu ook twee extra zangeressen in de band opgenomen. En we hebben ook nog een saxofonist in de band opgenomen voor een nog voller geluid. Hoe fijn de nieuwe band nu mag klinken, onze grote vriend Bones missen we nog elke dag!’

Het hoge woord moet er natuurlijk aan het einde toch nog uit, mijn teleurstelling over het feit dat die geweldige nieuwe songs nu nooit door iemand buiten Australië live gehoord kunnen gaan worden. Hirst begint te lachen ‘Die zag ik natuurlijk al aankomen die vraag’. Het goede nieuws is, maar het is nog niet officieel, dat we druk bezig zijn om toch nog wat afscheidsoptredens in Europa, Noord-Amerika en Canada te gaan doen. Dat zal dan in jullie zomer of net na de zomer worden. Maar we hebben onderling wel afgesproken dat we dat veel minder heftig gaan doen dan de vorige keer in 2017. Toen was de vraag naar optredens zo groot dat we in elke stad met gemak meer optredens konden doen. Omdat we niemand van onze fans teleur wilden stellen hebben we toen met extra optredens ingestemd maar eigenlijk betekende dat dat we het dubbele aantal (of misschien nog wel meer….) van wat eerst in de planning stond, gedaan hebben. Aan het einde van die tour waren we compleet gesloopt, we zijn ook d jongsten niet meer natuurlijk, dus dat doen we niet meer zo. We willen er nog éénmaal optimaal van genieten dus met genoeg dagen van rondkijken, wat rusten en weer reizen, tussendoor. Vergeet niet, we zijn als Midnight Oil al vanaf 1977 bij elkaar dus we hebben al verschrikkelijk veel meters gemaakt. Altijd met ontzettend veel plezier en beleving. We zijn dan ook ongelooflijk dankbaar voor alles wat op ons pad gekomen is maar het is een mooi moment er nu een punt achter te zetten.’

Foto’s: Daniel Boud (header foto) & Robert Hambling (zwarte bandfoto)