Met de release van de EP Dust & Bones, met daarop drie niet eerder uitgebrachte nummers en een Pink Floyd-cover, voegt Lonely The Brave deze week een appendix toe aan het eerder dit jaar verschenen album Things Will Matter. De reden voor de snelle release van nieuw materiaal? “We hadden gewoon te veel liggen”, zo lachen gitaristen Mark Trotter (links op bovenstaande foto) en Ross Smithwick (helemaal rechts) als ze WrittenInMusic tegenover zich vinden in de bar van de Melkweg Theaterzaal.

WiM: Jullie laatste album Things Will Matter is daadwerkelijk een reis voor de luisteraar, met een duidelijk begin, middenstuk en einde. Deze nummers vielen buiten de boot?
Trotter: “Het doel van een album is dan ook die reis waarop je de luisteraar meeneemt. Wat heeft het anders voor zin om het ‘album’ te noemen. Voor ons is het schrijven van liedjes en het maken van een album een proces dat niet altijd gelijk loopt. We willen niet koste wat het kost álles uitbrengen op een album omdat we het nu eenmaal hebben.”
Smithwick: “Met het risico om oud te klinken, wij zijn nog van de generatie die hier de tijd voor neemt om er naar te luisteren. En nu we zelf in de gelegenheid zijn, gaan we ook met het maken van een album op deze manier te werk. Voor de ‘klik en daar heb je weer een liedje’-genaratie is dat wellicht wennen.”

WiM: Als het schrijfproces en samenstelproces niet synchroon lopen, hoe ga je dan te werk?
Trotter: “Het is héél veel werk en vooral veel puzzelen. Gek genoeg hebben we bij het eerste album ook zo gewerkt en waren we het met zijn vijven eigenlijk vrij direct eens over de volgorde van de liedjes Bij dit album hadden we allemaal onze eigen ideeën en dat zorgde voor onderling geschuif met de liedjes. Veel werkte wel, veel werkte ook niet, maar uiteindelijk zijn we allemaal blij met deze volgorde.”
Smithwick: “Het verschil was in dit geval wel dat we 20 nummers hadden en we niet meer dan 12 tracks op het album wilden plaatsen.”

WiM: Kill your darlings dus…
Smithwick: “Letterlijk! De tracks die het niet hebben gehaald waren echt heel goed als individuele tracks. Sterker nog, ik vind nummers als Place Isn’t Lost of Bottled Time de beste die we ooit gemaakt hebben. Het lukte echter niet om ze in de bredere context van het album te plaatsen.”
[youtube_sc url=”5VZi4mpVqVE”]
WiM: Veel bands hebben liedjes te over eer ze aan hun debuut toekomen en hebben dan bij ‘de moeilijke tweede’ last om het vol te krijgen met kwalitatief consistent werk.
Smithwick: “Bij ons is dat dus precies andersom gegaan. Het komt waarschijnlijk omdat ons debuut al langere tijd klaar was voor het werd uitgebracht. Daardoor is er relatief veel tijd geweest om nieuw materiaal te schrijven.”
Trotter: “Wat er overbleef, was dus zo goed dat we een andere manier hebben gezocht om het naar buiten te brengen. Het is zonde om het op de plank te laten liggen, want we willen geen nummers meenemen naar volgende albums. Dit is hoe we in het ‘hier en nu’ klinken, dus moet dit werk ook in hetzelfde tijdsvlak het levenslicht zien. We hebben daar de vrijheid voor nu we zelf verantwoordelijk zijn voor onze releases.”

WiM: De vorige keer dat WrittenInMusic jullie sprak, hadden jullie net bij Sony Music getekend en waren jullie vanuit de ‘independent’ hoek juist naar een major geschoven. Wat is er gebeurd dat Lonely The Brave zo snel weer onafhankelijk werd?
Trotter: “Oeh… War moet ik beginnen. Laat ik zeggen dat we een héél interessante 18 maanden hebben gehad en dat de mensen met wie we op dagelijkse basis te maken hadden echt enorm hard hebben gewerkt voor onze band. Maar uiteindelijk wordt het beleid van die hard werkende mensen bepaald door een bovenlaag en die wordt bij de grote labels gedreven door spreadsheets. Je kan het als band nog zo leuk doen, als je niet voldoet aan de lijn die is uitgezet met targets en andere nonsens, dan is het vrij snel klaar.”

WiM: Muziek is in eerste instantie kunst, maar blijft natuurlijk ook een te verkopen product…
Trotter: “Daar zijn we ons terdege van bewust. Ik kan niet voor de aneren spreken, maar wat voor mij de naarste bijsmaak geeft is dat we in de aanloop naar ons debuut door vrijwel elke grote platenmaatschappij zijn benaderd. De reden dat we voor Sony Music hebben gekozen is omdat in de gesprekken alleen maar over de lange termijn werd gesproken, over het neerzetten van een meerjarenplan, noem maar op. En toen we eenmaal hadden getekend, ging dat abrupt overboord. Dat steekt me nog steeds een beetje.”
Smithwick: “Hij spreekt niet alleen voor zichzelf, zo voel ik dat ook.”

WiM: Heeft zo’n situatie Lonely The Brave sterker gemaakt?
Trotter: “De onzekerheid die het met zich meebracht, op een gegeven moment wisten wij ook niet meer wat er met ons zou gaan gebeuren, heeft aanvankelijk vooral stressvolle situaties opgeleverd. Het is voor iedereen stressvol, maar in ons geval misschien wel iets extra. We zijn geen 17 meer. We zijn volwassen mannen, met gezinnen en verantwoordelijkheden. We hebben jarenlang gewerkt om te kunnen leven van onze muziek en dat dreigde in één klap weer van ons afgenomen te worden. Maar goed, alles wat gebeurt heeft zo zijn reden, daar zijn we allen van overtuigd. Dit heeft ons inderdaad gesterkt en ons meer dan ooit onze eigen kracht doen beseffen.”

WiM: Vandaar de albumtitel Things Will Matter?
Trotter: “Precies, zelfs de meest willekeurige dingen in het leven doen er toe en dragen bij aan wie je bent en hoe je in het leven staat.”

WiM: Willen jullie die boodschap ook uitdragen aan de luisteraars?
Smithwick: “Niet perse, we willen gewoon de muziek maken die wij persoonlijk van binnen voelen en naar buiten willen brengen. Muziek is gevoel en in feite luister je naar hoe wij ons voelen. Als je dat als luisteraar op je eigen situatie kan toepassen, is dat uiteraard fantastisch. Maar we willen niemand iets opleggen.”
Trotter: “Voor mij persoonlijk geldt dat ik van de bands waar ik zelf graag naar luister ook liever niet weet waar een liedje over gaat. Die wetenschap haalt juist iets van de magie af. Dat gezegd hebbend, onze zanger David (Jakes – WiM) is pijnlijk eerlijk en open in zijn teksten op ons nieuwe werk. Het laat weinig aan de verbeelding over. Maar ook dan is het mooi als luisteraars er hun eigen betekenis aan geven.”
[youtube_sc url=”-VnmWznpB40″]
WiM: Ten tijde van het debuut kwamen jullie na jarenlang semi-professioneel ploeteren ineens volledig in de muziekwereld terecht. Nu zijn we een jaar of twee verder, heeft het wereldje jullie veranderd?
Smithwick: “Uiteraard! Alles is anders. Alleen al het feit dat we nu in een relatief grote bus door Europa heen reizen, waar we tot een paar jaar terug in een krakkemikkige mini van zelf naar onze shows reden. Maar ook dat we er nu geen baan bij hoeven te hebben. Het is nog geen vetpot, maar we kunnen rondkomen. Dat is bijzonder, maar het maakt het ook fragiel. We waren al relatief oud toen we ons debuut uitbrachten, we weten hoe het is om in de ‘echte wereld’ te moeten werken en zijn eigenlijk een beetje bang dat we ooit weer terug naar het normale leven moeten… Hahaha!”
Trotter: “We lachen er om, maar het is onmiskenbaar een drijfveer die ons als band vormt. Dit is wat we willen en daar hebben we hard voor gewerkt. Nu is het zaak om het in ieder geval vast te houden.”

WiM: Denk je dat dit beter lukt nu de hype rond Lonely The Brave wat is gaan liggen?
Trotter: “Absoluut. Die was ook niet gezond. Eerst zag niemand ons staan, toen verdrongen ineens alle grote labels zich om ons en werden we na het tekenen bij Sony ineens ‘the next big thing’. Daar kan je nooit tegenop presteren en je ziet wat daarvan gekomen is. Nu alle stof is gaan liggen, weten we goed wat we wel en niet willen, banen we onze eigen weg door de jungle die muziekindustrie heet en maken we onze eigen keuzes.”
Smithwick: “Daarin zijn we – en dat beseffen we ons terdege – door alle tumult uiteindelijk in een heel gelukkige positie beland. We kunnen precies doen wat we willen, volgens onze eigen maatstaven een we kunnen er zonder concessies te doen van rondkomen. Niet veel bands zijn in een dergelijke positie, dus op dit moment zijn we niet alleen heel ambitieus, maar ook heel tevreden.”