Het was lang stil rondom Doves na Kingdom Of Rust (2009), het vierde prachtalbum op rij van de band uit Manchester. In 2019 verscheen de groep, vrijwel vanuit het niets, weer op de podia, waaronder de Royal Albert Hall in het kader van Teenage Cancer Trust. En het vijfde album is inmiddels ook een feit: The Universal Want. De eerste singles gaven al aan dat Doves nog even hard kan raken als voorheen. Written in Music sprak met zanger/bassist Jimi Goodwin.

‘In 2019 hebben we weer een aantal keer opgetreden. Onze manager kwam op een gegeven moment in contact met Teenage Cancer Trust. Het is een mooie organisatie om voor te spelen en we hadden dat al een keer in 2003 gedaan. We zaten vorig jaar nog in het midden van de albumopnamen maar dat hadden we nog aan niemand verteld. Het was net als in de begintijd van Doves: we waren op onszelf, er was geen druk, we waren ons niet bewust van een label.’

‘Het optreden in de Royal Albert Hall, daar waren we achteraf nog een beetje gereserveerd over. We konden nog geen ereronde maken, zeg maar. Gelukkig waren we dus al druk bezig met nieuwe muziek in die periode zodat het optreden voor ons wel goed voelde, we het konden het rechtvaardigen in ons hoofd. Het is best bizar allemaal. De afgelopen jaren zijn erg intens geweest, maar wel erg goed.’

De singles die Doves, voorafgaand aan de release van The Universal Want de wereld instuurden waren op zijn zachtst gezegd veelbelovend. Bij beluistering van het album blijkt dat er nog veel meer moois is te ontdekken. ‘Mother Silverlake is een leuk hoogtepunt op de plaat, het heeft een beetje een Afrikaanse ‘badge’. We waren gewoon speels, creatief en lieten onze muzikale invloeden toe. Het ging erom iets te doen wat we nog niet eerder hadden gedaan. Carousels heeft ook een opvallende beat, ja. Maar Andy (Williams) heeft ‘m in de vingers nu! Andy zit in ‘Afrobeat World’ momenteel, haha. Hij heeft de laatste tijd echt zijn Tony Allen hoed op. De gitaren op I Will Not Hide? Ja, Jez (Williams) is hier echt on fire. Hij is echt goed op het album, he’s playing his ass off. Hij is een gitaarheld, zo melodisch, hij heeft altijd een riff, er gebeurt altijd iets.’

‘Het titelnummer gaat over wat mensen willen, over wat ze écht willen. Wat is is nu écht belangrijk? Ik noem het man’s sticky hands; mensen blijven (onbewust) dingen verpesten. Het lijkt ook zo lastig om te navigeren in deze tijden. De geestelijke gezondheid staat vaak onder druk. 2020 is een heel raar, eigenlijk afschuwelijk, jaar. Het nummer The Universal Want was een van de laatste dingen die we afmaakten, rond kerst van 2019. Er zit een housebeat in, ja. We hebben, ook met (voorloper) Sub Sub al, altijd oog voor euforische (club)tracks gehad, maar als je thuis bent kun je best weer meer reflecterende muziek luisteren. Dat hebben we altijd gedaan: eerst de euforie, bijvoorbeeld een paar uur uit je dak gaan op Chicago house en dan later thuis om vier uur ’s nachts naar Spirit of Eden van Talk Talk luisteren. Dat is dan als een soort balsem, als een lekker kussen. Inderdaad, met Jetstream hadden we ook een ‘motorik’ beat. House nam destijds bij veel mensen ineens heel veel plaats in, maar voor ons zijn house en andere muziek geen gescheiden werelden. Zo kun je ook nog steeds naar Neil Young luisteren en ook gaan voor Public Enemy en hele ladingen hiphop.’

Doves kwam in 2005 naar Nederland in het kader van het album Some Cities. Daarna bleef het heel lang stil. ‘Ik weet eigenlijk niet waarom we met de vorige plaat (Kingdom Of Rust) niet meer terug naar Nederland zijn gekomen. Ik ging altijd graag naar Le Guess Who? in Utrecht. Fantastisch. We verbleven dan in een B&B en hingen daar rond met goede vrienden. We wilden dat als een jaarlijks ding doen maar dit jaar gaat het natuurlijk niet. Het is een geweldig festival.’

Het debuut van Doves, Lost Souls, kwam uit in 2000, toen gedrukte muziekbladen nog grote oplages hadden en Doves nog voorbijkwamen op MTV. ‘Er is inmiddels veel veranderd in de media. We bevinden ons met deze release in een ‘nieuwe’ wereld. Maar er zijn ook dingen van deze nieuwe cultuur waar ik van houd. Er is zo veel goede muziek direct binnen handbereik, het is overweldigend. Muziek is nog steeds heel belangrijk, maar lijkt nu vaak meer een abonnementsmodel. Ik denk echter dat mensen nog steeds naar albums willen luisteren, naar een ‘werkstuk’. Ik wel in ieder geval. Zelf houd ik erg van Bandcamp, ik kan daar over blijven praten. Mensen betalen ervoor wat ze willen. Ik gebruik het ook voor mijn solomuziek. Het is een heel goed en fris platform voor muziek.’

Foto Doves: John Shard.