Deze maand verscheen er voor het eerst sinds 1985 (!) weer een album van de legendarische experimentele band Minny Pops. Standstill to Motion is een uitstekende registratie van het concert dat de band op 19 maart 1981 gaf in de Melkweg. Met als bonus een dvd vol live-opnamen (1979-1981) uit Nederland en de VS.

Minny Pops bracht rond 1980 platen uit op het eigen label Plurex en op Factory en Factory Benelux. De link met het label uit Manchester bracht Minny Pops destijds ook regelmatig naar de Engelse podia. Written in Music sprak met oprichter en boegbeeld van Minny Pops Wally van Middendorp over de verrassende nieuwe release Standstill to Motion en de recente optredens in Engeland samen met onder meer het Rotterdamse Rats On Rafts.

WiM: Hoe is deze release tot stand gekomen?
Ik was de afgelopen jaren al regelmatig in gesprek met de voormalige bandleden. Zouden we niet weer wat kunnen doen? Wat is er nog allemaal aan materiaal? Als je weer terugkomt op het podium, is het dan geen goed idee om ook weer een cd uit te brengen? James Nice, van het label LTM, dat in de periode 2002-2004 al cd’s van Minny Pops uitbracht, zei: “Dat moet je doen. Het is waarschijnlijk je laatste kans om een fysieke release uit te brengen, gezien de ontwikkelingen in de cd-markt.”

Binnen de band vroegen we ons af wat we nog met de muziek konden doen. Ik dacht zelf eerst aan een nieuwe interpretatie van de muziek. In januari 2011 hadden we een bijeenkomst. Ik vroeg aan Dennis Duchhart (voormalig Minny Pops-gitarist): “Wat wil jij nu dat we doen?” Dennis wilde akoestische versies van oude nummers doen. Toen kwamen mensen als Bart de Vrees en Wilbert Bulsink in beeld en dan het je eigenlijk over moderne klassieke muziek. Uiteindelijk leidde dit tot een suite-uitvoering van de eerste plaat, Drastic Measures, Drastic Movement, op 11 maart bij Dansmakers, in Amsterdam-Noord.

Nu had ik nog steeds een band nodig voor andere optredens. Van de vroegere bandleden had Wim Dekker (toetsen) altijd al belangstelling gehad en ook Pieter Mulder (bas) wilde meedoen. Richard Foster, een fan en de man achter het webzine Incendiary Music, was enthousiast en bood aan om te helpen shows in Engeland te organiseren.

Er was nog geen gitarist echter. Ik kwam in contact met Gonnie Rietveld (van de Engels/Nederlandse dance/new wave act Quando Quango) en die zei: “Je moet mijn broer (Reinier Rietveld, ooit bandlid van Quando Quango en Spasmodique) vragen voor de live-mix.” Ik gaf de opnamen van het concert in de Melkweg uit 1981 aan Reinier. Eens zien wat hij er van kon maken. Zijn proefmix klonk fantastisch. Hij heeft uiteindelijk de hele cd-klus geklaard. Goed, Mark Ritsema, zanger van Spasmodique, is uiteindelijk via de link met Reinier bij ons gekomen als gitarist voor de live-shows. Het is een kleine wereld.

Eind 2011 hebben we het album Poste Restante gespeeld in Roodkapje, Rotterdam. We hebben ook nog een gastoptreden gedaan bij Peter Hook & The Light in de Effenaar en daarna, in januari, dus een serie Engelse optredens met Mark Ritsema op gitaar en Reinier Rietveld als live-mixer.

WiM: Hoe was de ontvangst in Engeland?
De ontvangst was goed. Het was voor mij ook een ‘lesje in nederigheid’. Als hoofd van de internationale afdeling van Roadrunner ben ik vaak bezig met bands op het niveau Melkweg, Paradiso en Heineken Music Hall. Het is dan eigenlijk wel een goede ervaring om in kleine zalen in Engeland te spelen. In Sheffield stonden we in een zaaltje waar een man of 50 in kon. Buiten in de kou stond een hele rij schaarsgeklede Engelse jongeren voor de deur…

Het bouwde overigens wel snel op. Leeds was al beter, daar stonden we in de Brudenell Social Club, een bekendere club. In Manchester voelde het bijna als een thuiskomst. Daar stond het publiek echt open voor leuke, andere muziek. We stonden daar met Womb en ook weer met Rats On Rafts, in Gullivers. Van tevoren dacht ik: “Kan dit wel goed worden?” Er lag nog overal glas in die zaal en op het podium, van de dagen ervoor. Maar het werd heel goed. Soms heb je van die optredens die je bijblijven, die goed zijn, die belangrijk zijn. Dit was er een zo eentje. Net als het optreden dat we ooit deden op een bezettingsfeest op de Sociale Academie in Amstelveen. Of het optreden in een kleine club in Boston in 1981.

WiM: Had je de Melkweg-opnamen van maart 1981 eigenlijk altijd al in je bezit?
Ja, die had ik altijd al. Ik heb een uitstekend archief en heb onze multi-tracks altijd bewaard. Dit waren opnamen van Stichting Popmuziek Nederland. Ik had ook nog foto’s en knipsels uit die tijd. Dat is belangrijk voor deze cd want het geeft een context.

We kozen qua artwork en liner notes overigens voor een andere aanpak. Bij deze release schreef ik zelf de liner notes, en zo kon ik mijn eigen ervaringen en gezichtspunten weergeven. Het gaf me ook de mogelijkheid om de rol van al die getalenteerde mensen om mij heen te belichten, mensen zonder wie het allemaal niet had gekund.

WiM: Jullie speelden destijds in de Melkweg veel nummers van Sparks In A Dark Room, de tweede elpee, die pas in 1982 zou uitkomen. Die nummers klinken hier nog ruwer dan later op de plaat.
We speelden in de tijd nog wel eens oude nummers maar inderdaad, als je nieuwe nummers hebt, wil je natuurlijk niet voor de zoveelste keer met het oude materiaal komen. Het nieuwe werk klonk anders dan later op de plaat. In de Melkweg speelde immers Gerard Walhof nog mee op gitaar en hij vertrok later naar Vinyl en de VPRO… Op Standstill to Motion hoor je wat ik weleens de ‘superbezetting’ noem: Lion van Zoeren, Gerard Walhof, Wim Dekker en ik. Dat is de bezetting waarmee we destijds met New Order speelden en waarmee we ook als eerste Nederlandse band een Peel-sessie opnamen, in november 1980.

Ik ben ook heel gelukkig met de titel Standstill to Motion. Dit optreden, deze cd, is een brug tussen de eerste en de twee plaat. Het beschrijft het proces van de Minny Pops van de eerste plaat naar Sparks In A Dark Room. Standstill to Motion zegt ook iets over hoe wij nu met de nieuwe optredens omgaan. Nog steeds vervreemdend, maar wel losser.

De hoesfoto is trouwens ook een mooie combinatie van ‘stil’ en ‘beweging’, de arm en de microfoon scherp en het hoofd erachter in beweging en niet herkenbaar.

WiM: Wat de dvd betreft, de registraties van de Amerikaanse optredens zijn heel geslaagd, had je die opnamen ook nog zelf?
Ja, ik had al opnamen van de optredens in de VS. Het enige dat ontbreekt is het optreden in de Mudd Club. Ik ben later nog wel bij die jongen die daar had gefilmd geweest. Hij had een archief in zijn loft en we hadden het over die Minny Pops-registratie. Ik zei toen: “Dat komt nog wel”. Toen ik hem een paar jaar later benaderde voor die beelden had hij zijn archief verkocht…

WiM: Terug naar 2012. Er komen nog de nodige optredens en thema-avonden aan voor jullie in de komende twee maanden.
Er komen Ultra-avonden in onder meer Eindhoven, Nijmegen, Amsterdam en Rotterdam. We gaan daar ook dingen doen als Minny Pops: hier een dj-set, daar een optreden. En we gaan ook de Kojak-ep nog live spelen.

In Engeland schreef iemand dat veel bands die met elektronica werken vaak een doorlopende set maken. De schrijver stelde dat de Minny Pops dit ook hadden kunnen doen maar dat ze dat nu juist niet deden. In Nederland hoorde ik juist weer dat ons optreden “nummer na nummer” was. Ik ben dus nog aan het nadenken over de vorm van het optreden in Nederland. Alles is nog mogelijk.

Het mooie is in ieder geval dat we op alle plekken tijdens de ‘eerste ronde’, in december en januari, positieve reacties hebben gehad op het live-album, de sound van het album en de nieuwe optredens. Ik vroeg me aanvankelijk af of men het in die zalen nog echt relevant zou vinden; dat wat wij doen. Maar voorlopig is het antwoord: ja!

Kijk hier voor een overzicht van alle activiteiten rondom Minny Pops en de Ultra2012-avonden: http://www.ultra2012.nl/