Maandag 20 juni verschenen wederom twee nieuwe albums van The Devin Townsend Project; Deconstruction en Ghost. Hiermee wordt de tetralogie afgesloten die begonnen was met Ki en Addicted begonnen was. Deze platen vormen een blik in het innerlijke van Devin Townsend en voor hem zelf is het een soort katharsis, een verwerkingsproces. In een interview met deze Canadese muzikant probeert WiM meer te weten te komen over de man achter de muziek.

WiM: Je speelt gitaar en je zingt. Zie jij jezelf eerder als gitarist of als zanger?
Ik zie mezelf als bassist! Ik hou van de bas gitaar. Ik ben een control freak en de bas is de stille controller. Maar als ik zou moeten kiezen tussen zanger en gitarist: zingen is voor mij meer stress dan gitaar spelen, hoewel ik mij bij beiden eigenlijk niet op mijn gemak voel. Ik zie mezelf als zanger/gitarist. Ik voel me thuis op beide gebieden, maar ik zie mezelf niet als een expert op welk vlak dan ook. Als ik echt zou moeten kiezen, dan zou ik voor gitaar kiezen.

WiM: Wat is jouw eerste muzikale ervaring?
Hoever terug wil je gaan? Tijdens kerstmis kwamen mijn grootouders op bezoek. We zongen liedjes onder begeleiding van de piano. Muziek heeft in mijn jeugd een belangrijke rol gespeeld. Mijn moeder speelde piano. Er zijn bepaalde liedjes die zij speelde en die dus in mijn herinnering zijn blijven hangen. Die herinner ik me voor altijd. Verder popmuziek als Moody Blues en Jimi Hendrix, folk en irish music zijn voor mij belangrijk. En ik hou ook van de musicals uit de jaren 70; Jesus Christ Superstar en Andrew Lloyd Webber producties.

WiM: De eerste plaat die je gemaakt hebt was Heavy As A Really Heavy Thing (Strapping Young Lad). En dat is extreme metal. Hou kom je van jouw muzikale verleden in dit soort muziek terecht?
Ik heb altijd van metal gehouden. Op dezelfde manier als ik altijd van zware klassiek en Stravinsky gehouden heb. Ik hou van extreme dingen; het maakt niet uit wat. En als jeugdeling doe je van die rare rebelse dingen om je af te zetten. En dan is metal een goeie sound track. Maar tegenwoordig sta ik open voor andere invloeden; ik schrijf ook rustige muziek. Ik denk dat het cool is om een achtergrond in de heavy metal te hebben, want het is een dynamisch muziek genre.

WiM: Wanneer ben je begonnen met gitaar spelen en wie was jouw grote voorbeeld? Was dat Jimi Hendrix?
Nee, niet echt. Mijn held is Ravi Shankar, een sitar speler. Hij trad op in de jaren 60 en heeft een prachtige beheersing over zijn instrument. Rond mijn vijfde, zesde levensjaar ben ik begonnen met gitaar spelen, maar pas op een serieuze manier op mijn twaalfde.

WiM: Wat voor muziek beluister je tegenwoordig?
Dance muziek en country. Ik hou van dance en house muziek. Het heeft niets te maken met wat ik doe, dus ik heb absoluut niet de neiging om het te analyseren. Daarom hou ik ook van pop muziek en New Age muziek en oude country/folk muziek.

WiM: Luister je naar je eigen CD’s?
Alleen als ik met ze bezig ben. En om er zeker van te zijn dat ze goed en wel klaar zijn. Tijdens het maken van de CD’s beluister ik ze zo vaak, dat ik er daarna geen zin meer in heb. Soms als ik mijn muziek op de radio hoor, dan vind ik dat wel leuk.

WiM: Wat doe je in je vrije tijd?
Ik kijk saaie televisie, waarbij je niet hoeft na te denken. Antique’s Roadshow of zoiets. Er gaat zoveel tijd in het maken van mijn muziek en ik moet daar zoveel bij nadenken, dat ik er in mijn vrije tijd geen zin meer in heb. Ik wil dan niet nog eens ergens mee bezig zijn, maar mijn brein uitzetten en dom televisie kijken. Gewoon in bad liggen en tekenfilms kijken. Ik drink geen alcohol en gebruik geen drugs, dus dat is geen manier om mijn brein uit te zetten.

WiM: Deconstruction is het verwerkingsproces van Strapping Young Lad, maar waar komt Ghost vandaan?
Voordat ik naar metal luisterde was ik fan van New Age muziek. En ik heb eigenlijk altijd al eens dat soort muziek willen maken. Via Deconstruction was ik in staat om voor mezelf te bewijzen dat de angst om opnieuw die extreme metal op te pakken niets met de muziek te maken had, maar meer met mezelf. Ik denk dat ik onzeker was over hoe ik in staat zou zijn om om te kunnen gaan met de druk om weer extreme metal te maken; een muzieksoort die er in het verleden vaak voor heeft gezorgd dat ik de controle over mijzelf kwijt geraakt ben. Dus door het weer op te pakken met de intentie om het niet die controle over mijzelf te laten hebben, kwam ik erachter dat het allemaal met overwinnen van angst te maken had. Angst om de controle te verliezen in extreme metal en angst om een kant van jezelf te laten zien die kwetsbaar was: New Age. Muziek is voor mij een proces om mezelf beter te leren kennen en om ook een beter mens te worden. Door te luisteren naar de muziek die ik maak, krijg ik een betere indruk van de processen in mijzelf. De vier platen van Devin Townsend Project zijn een soort katharsis, een afronding van mijzelf als persoon. Hierna kan ik dus verder met iets nieuws wat geheel los kan staan van het voorgaande wat ik gedaan heb.

WiM: Wat zouden we in de toekomst van jou kunnen verwachten?
Ik heb al een aantal ideeen. Ik verwacht dat als ik klaar ben om de muziek te schrijven, dat ik dan ook zover ben om ermee aan de slag te gaan. Het kan alle kanten op, maar ik heb nog niets concreets. Ik voel dat het nog te ver in de toekomst ligt om er nu al iets over te zeggen. Ik kan niet voorspellen wat het zal gaan worden. Of het wordt erg gecompliceerd of heel erg poppy.