Onlangs bracht Jenny Lane haar opvallende tweede album Life Is A Chox Of Bogglets uit. Wij spraken met haar over de muzikale koerswijziging, over controle houden, sponsoring en live optreden.

WiM: Dit nieuwe album laat een opvallende koerswijziging horen ten opzichte van je debuut Monsters. Wanneer besloot je ‘het moet anders’?
“De benadering was vanaf het begin al anders. Mijn debuut bestond uit nummers die ik al langere tijd in demo vorm had en die we na een paar jaar zijn gaan uitwerken. Tijdens dat proces hebben zich diverse partijen tegen de productie aan bemoeid. Ik ben nog steeds heel trots op het album, maar vind ook dat ik mijn eigen geluid iets te veel los heb gelaten. Vandaar dat ik voor het tweede album besloot alleen nog maar naar mezelf te luisteren. Mijn mening werd de leidraad. Life Is Like A Chox Of Bogglets is daardoor als album helemaal hoe ik het altijd voor ogen heb gehad.”

WiM: Het album is erg aanstekelijk luistervoer, met veel leuke geluidjes, onverwachte effecten en onverwachte wendingen… Opener Greener Grass zit bijvoorbeeld bol van de donker zoemende geluidjes, erg aanstekelijk.
“Ik hou er van om dingen bij elkaar te zetten. Ik hou van electro en hiphop, maar ook van akoestische instrumenten, maar ook van analoge synths. Dus ik zet dat graag bij elkaar. In dat betreffende nummer, maar ook op andere liedjes heb ik veel gebruik gemaakt van niet alleen synths, maar ook mood bassen. Voor mij was het zaak om al mijn grote muzikale liefdes samen te vangen op één album, zodat het een album zou worden dat helemaal klopt. En hij klopt ook helemaal!”

WiM: ‘Klopte’ je eerste album dan niet?
Het klopte wel voor een groot deel, want al die liedjes komen uit mijzelf. Maar enerzijds is het door productie niet helemaal ‘ik’ geworden, anderzijds bleek dat ik er live niet zo goed mee uit de voeten kon. Toen ik het album opnam, had ik nog nooit een volledig concert gedaan. Altijd maar een paar liedjes. Maar op het podium blijk ik een enorme drive te hebben, een drive die zich maar moeilijk kon matchen met het repertoire. Vandaar dus op Life Is Like A Chox Of Bogglets een ander type liedjes. Speels, grappig, ze matchen met de dynamische optredens die ik geef.”

WiM: Hoe zou je zelf je muzikale stijl omschrijven?
“Als artiest vind ik het je recht en plicht om op een kunstwerk te benadrukken waar je nu in het leven staat en wat je bezig houdt. ‘Dit is wie ik ben en wat ik vind’. Voor mij betekent dat muzikaal wat ik net al noemde, maar inhoudelijk zijn mijn liedjes ook niet zo rechtlijnig. Het zijn vrijwel nooit recht-toe-recht-aan liefdesliedjes, maar vaak nummers met ‘topics’ die me bezighouden. De titel geeft het al een beetje aan, ik draai graag dingen om, speel met de verwachtingen…”

WiM: De cover I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free doet dat inderdaad. Het begint ingetogen, akoestisch en eindigt nog net niet in een stampende discobeat, maar het scheelt niet veel….
“IK had het nummer al vaker live gedaan en ik wou dolgraag het akoestische van de live optredens met gitarist Anthony Wongsokarijo mengen met analoge synthgeluiden en beats. Ik vind het echt super geworden.”

WiM: Hoe ga je doorgaans te werk bij het schrijven van een nummer? Muzikaal gaat je album alle kanten op, is dat bewust of juist geïmproviseerd?
“Het verschilt per liedje. Voor een groot deel van de tracks geldt inderdaad dat ze uit improvisatie geboren zijn. Dan werd er een beat afgespeeld en ging de microfoon open en improviseerde ik ter plekke een aatal minuten over de muziek. Dat werden de geraamtes van nummers. Uit die improvisaties begon ik dan te werken en kwamen de teksten vanzelf. Het is een heel leuke manier van werken, omdat je vanuit impulsen denkt. Het is heel creatief en dicht bij jezelf.”

WiM: Het nummer Wildflowers is een duet met je moeder en zus. Wat kwam eerst Het plan er eerst om met hen te zingen? Of was het liedje er eerst en kwamen toen hun bijdragen?
“Wildflowers is een metafoor. Het gaat over een bloem die wil groeien en dat kan alleen als de bloem zich ontwortelt en in een totaal andere omgeving opnieuw wortel schiet. Ik realiseerde me dat het over ons alledrie gaat. Aanvankelijk zou het een duet met alleen mijn moeder worden. Zij was vroeger ook zangeres en reisde zingend de wereld over. Ze vertelde me dat bij hen vroeger na het avondeten de televisie niet aan ging, maar dat ze met zijn allen met gitaar erbij zongen. Ik realiseerde me dat wij dat vroeger nooit gedaan hadden als gezin, dus zodoende leek het me leuk om ook mijn zus er bij te vragen. Ze kan fantastisch zingen, maar heeft verder geen ambities in die richting.”

WiM: Je vorige album is onder de vlag van een platenmaatschappij uitgebracht, voor Life is A Chox Of Bogglets heb je een eigen label opgericht. Geeft dat meer vrijheid? Of juist kopzorgen?
“De afgelopen paar jaar ben ik er heel goed achter gekomen wat ik wel en wat ik niet wil. En ik wil graag mijn eigen pad volgen. Zeker binnen Nederland heb je denk ik geen platenmaatschappij nodig, alleen een distributeur. Daarvoor heb ik Rough Trade in de arm genomen. Het bijhouden van Twitter, Facebook en alle andere sociale netwerken, doe ik allemaal zelf. Het schrijven van de liedjes, het zingen, dat doe ik zelf. En ik hou ook graag oog op alles wat er gebeurt. Ik ben perfectionistisch, bijna een control freak. Ik wil nauw betrokken zijn bij alles. Dus waarom dan niet gewoon alles zelf doen? Het is een logische stap.”

WiM: Dus nooit een ander label overwogen?
“Ik heb gepraat met een grote maatschappij die interesse had toen de demo van Special Delivery af was. Maar die begonnen meteen dat ze er blazers bij wilden hebben. ‘ Daar gaan we weer’, dacht ik. ‘Blazers!’ Dat was nou juist wat ik niet wilde en dat is meteen mijn laatste contact geweest. Door alles zelf in de hand te houden, weet ik ook dat het eindresultaat exact naar mijn eigen wens is. Ach, niemand heeft de wijsheid in pacht, zelfs geen mensen die al dertig jaar bij een grote platenmaatschappij werken. Wie zag nou het succes van Caro Emerald aankomen bijvoorbeeld? Die is overal afgewezen en kijk eens waar ze is gekomen met haar eigen geluid! Het is gewoon je eigen pad volgen en daarnaast een beetje geluk hebben.”

WiM: Je gaf de diverse sporen van Special Delivery via je website gratis weg, zodat mensen er een remix van konden maken. Dat loslaten van je muziek zodat mensen er mee aan de hala kunnen gaan, botst een beetje met het stempel ‘control freak’…
“Het originele is en blijft van mij, ik vind het gewoon leuk om te horen wat anderen er mee doen. Er zijn fantastische versies binnengekomen. Van reggae tot een pianoversie en instrumentale zolderkamerversies. Weet je, ik heb 9 maanden in een grot gezeten om er uiteindelijk met een verzameling liedjes uit te komen. Zo voelde het echt. Nu de liedjes er zijn, wil ik ook dat iedereen ze hoort. Dat mensen er plezier aan beleven. Laten we eerlijk zijn, er wordt toch al veel gedownload, dus laten mensen dan maar iets creatiefs doen met het werk.”

WiM: Dat klinkt alsof je het vaker gaat doen.
“Ik denk er over na. Misschien doe ik het uiteindelijk wel met alle tracks. Als dat de manier is om mensen naar mijn concerten te krijgen, lijkt me daar niets mis mee. Het gaat er om dat je mensen met je muziek in aanraking brengt.”

WiM: Vandaar ook de samenwerking met een blad als Glamour, dat een teaser van je album bijvoegde op cd en de samenwerking met digitale vrouwenzender TLC?
Ook, maar ik vind wel dat je zoiets niet ten koste van alles moet doen. Het moet bij me passen en ik moet het leuk vinden. Deze acties en samenwerkingen passen bij mij. TLC had demo’s gehoord en was enthousiast om er iets mee te doen. Als ik de zender niets had gevonden, was ik er niet mee in zee gegaan. Anders verloochen je jezelf en dat is juist wat ik niet wil.”

WiM: Wat hoop je dat dit album over een jaar tijd bereikt heeft?
“Ik hoop gewoon dat het de luisteraars weet te raken. Dat de luisteraars er geïnspireerd door raken en dat ze er energie van krijgen. Dat hoop ik nu en ik hoop dat het over een jaar nog steeds met ze gebeurt.”