×

Interview

16 november 2010

De hervonden vrijheid van Ed Harcourt

Zijn prachtige vijfde studioalbum Lustre wordt overladen met positieve kritieken. Het op zijn eigen Piano Wolf-label uitgebrachte album is sinds 15 november zelfs op LP verschenen via Music On Vinyl. Op vrijdag 19 en 21 november maakt songsmid Ed Harcourt deel uit van de voortreffelijke line-up van Crossing Border 2010 in Den Haag en Antwerpen. Written in Music spreekt de veelzijdige singer-songwriter over zijn nieuwe album, zijn hervonden creatieve vrijheid, het vaderschap en de komende optredens.

WiM: Je eerste vier studioalbums en de ‘Best of’-compilatie Until Tomorrow Then zijn tussen 2001 en 2007 uitgebracht via Heavenly/EMI. Lustre is uitgebracht op je eigen, nieuwe label Piano Wolf.  Waarom ben je een eigen label begonnen en heb je Heavenly/EMI de rug toegekeerd?
Het was hoog tijd voor een nieuwe start. Ik merkte steeds duidelijker dat vooral de promotie bij mijn vorige maatschappij te wensen overliet. Met als dieptepunt het uitgebrachte verzamelalbum Until Tomorrow Then, dat zelfs ook met een bonus cd als dubbelalbum verkrijgbaar was. Dat sloeg eigenlijk helemaal nergens op! Ik bedoel, een ‘best of’ verzameling breng je uit als je aan het einde van je carrière bent of al minstens meer dan een decennium actief bent, niet al na vier albums, dat is veel te vroeg! Om aan dit verzamelalbum mee te werken had ik bedongen dat er een bonus cd bij mocht komen. Vervolgens heb ik mij flink uitgeleefd op dit bonusalbum en puur gedaan wat ik zelf wilde doen, met soms de meest vreemde, eigenzinnige composities die ik ooit gemaakt heb als eindresultaat. Toen ik stopte bij Heaveny/EMI waren wel enkele andere grote maatschappijen geïnteresseerd maar ik koos bewust voor mijzelf. Ik wil bijvoorbeeld niet meer dat anderen bepalen welk nummer ik als single uit moet brengen en welke nummers absoluut niet. Het is natuurlijk wel een grote sprong in het diepe, een eigen label, met de nodige financiële risico’s maar het gevoel van vrijheid zou ik voorlopig voor geen goud meer willen inruilen.

WiM: Klinkt Lustre mede daardoor zo geïnspireerd?
Absoluut! Alsof er een soort last van mij was afgevallen. Daarnaast was ik ook nog eens vader geworden van een mooie dochter, Roxy en dat geeft blijkbaar ook extra kracht en inspiratie.

WiM: Op de eerste single Do As I Say Not As I Do krijgen met name de politici en het bankwezen er flink van langs in poëtische vondsten als ‘Political medusas make us stare like statues, empty all the pockets of the victims of the baby boom’ en ‘Now the fat cats are crying over wasted milk’.
Dat klopt! Het is mijn manier om met veel droge humor te zeggen dat het tijd wordt dat de belastingbetalers hun geld terug willen en dat alle vormen van corruptie aan de kaak dienen te worden gesteld.

WiM: Een ander uitstekend nummer op Lustre is getiteld The Heart of A Wolf. In dit nummer zing je ‘You can make it on your own my darling’, is dat symbolisch voor de start op je eigen label?
Hahaha, en dan gezongen vanuit de visie van mijn vrouw?, zo had ik het nog niet bekeken. Nee, het nummer is opgedragen aan mijn vrouw Gita. Zij heeft het zwaar gehad heeft gedurende haar zwangerschap en bij de geboorte van Roxy, die daarna nog enige tijd in het ziekenhuis moest doorbrengen. Gelukkig is Gita een sterke vrouw en vormen we nu een gelukkig en hecht gezin. Ik merk ook dat ik door het vaderschap veranderd ben. Iedereen die mijn albums kent weet dat ik doorgaans graag mijn duistere kanten in de teksten verpak. Op Lustre ben ik toch iets positiever en komt een soort verantwoordelijkheidsgevoel bovendrijven waarvan ik het bestaan nog niet kende. Maar op mijn komende album beloof ik weer meer dood en verderf, als in de beste ‘murderballads’ van Nick Cave (lacht)…

WiM: Je maakt niet alleen zelf albums, je staat ook te boek als veelgevraagd tekstschrijver en producer. Waar ben je zoal nog mee bezig geweest de laatste tijd?
Ik heb het nieuwe album van The Langley Sisters, waar mijn vrouw Gita deel vanuit maakt geproduceerd. Zij zoeken alleen nog een platenlabel. Mocht dat onverhoopt niet lukken dan overweeg ik het album op mijn label uit te brengen. Daarnaast heb ik met Tom Jones een aantal opnames gemaakt voor zijn Praise & Blame album. Helaas hebben deze nummers, inclusief een prachtige coverversie van The Cross van Prince, het album niet gehaald.

WiM: Op 19 en 21 november a.s. treedt je op tijdens Crossing Border in Den Haag en Antwerpen. Wat kunnen wij verwachten?
Het worden solo-optredens. Ik had natuurlijk graag met een grote band gespeeld tijdens dit festival, om zo de nummers op het nieuwe album meer recht te doen maar dat is uit financieel oogpunt helaas niet realiseerbaar. Maar ik heb er hoe dan ook erg veel zin in en ik hoop het publiek ook.

WiM: Tot slot, vind je het niet lastig om als jonge vader door het vele touren je vrouw en kind niet in de buurt te hebben?
Zeker, ik moest laatst voor een maand naar Miami. Dat was voor mij de echte vuurdoop om zo lang zonder Gita en Roxy te zijn en ik geef eerlijk toe dat het mij zwaar viel. Maar ook dat hoort nu eenmaal bij het muzikantenbestaan. Er moet brood op de plank komen!