Peel Slowly and See is een jaarlijks Leids festival waarin de nieuwsgierige muziekliefhebber wordt uitgedaagd nieuwe muzikale horizonten te verkennen. En buiten de muzikale comfortzone te treden. Het festival kende een aantal mooie hoogtepunten zoals de optredens van Poil Ueda, Smandem, de Groningse band Geo en de moderne indo pop van Nusantara Beat.

Het festival vond plaats in 5 zalen van de aan de Marktsteeg gelegen Gebr. De Nobel, Scheltema en de vroegere Bethlehemkerk. Gebr.De Nobel is het Leidse popcentrum met een grote en kleine zaal. Het daar tegenover gelegen Scheltema heeft een theaterzaal en een expo ruimte. Het festival begon met Pip Blom, het door ons al vaak bewierookte Amsterdamse indiekwartet dat vorig jaar met Boat hun wel heel verdienstelijke tweede album uitbracht. In de grote zaal van Gebr. De Nobel zat de sfeer er gelijk al goed in en werd er meteen al gedanst op de prima songs en de energieke uitstraling van de band rond zangeres/gitariste Pip Blom.

Zoals gebruikelijk bij festivals vinden optredens vaak gelijktijdig plaats maar het is niet ver naar de kleine zaal waar het unieke meer experimenteel klinkende optreden van Poil Ueda plaatsvond, samengesteld uit de Franse band Poil en de traditionele Japanse zangeres Junko Ueda die een bijzonder instrument speelt: satsuma biwa, een Japanse luit. Dit optreden was erg mooi en apart waarbij je je als toehoorder zeker buiten de muzikale comfortzone moest begeven vanwege de cross-over van traditionele Japanse muziek met avant-garde rock.

Tegelijkertijd vond in de expo ruimte van Scheltema het optreden van Dorpsstraat 3 plaats. Met de obscure Nederlandstalige mix van post-punk en synthwave heb ik maar een kort ogenblik kennis kunnen maken. Daarna was er meer tijd voor het optreden van Smandem in de theaterzaal van Scheltema. Dit is een erg goede vierkoppige band die zich ontpopte tot een dynamische vernieuwer van verschillende stijlen zoals jazz maar ook waren er elementen van wereldmuziek te horen.

Daarna was er een zeer kort bezoek aan de Bethlehemkerk waar Caeso & Paulo Dantes optraden, twee Braziliaanse geluidskunstenaars die geïmproviseerd elektronisch werk ten gehore brachten. Met bijzondere sounds die ook geluiden van het weer (storm bijvoorbeeld) lieten horen.

Vervolgens vonden in de kleine en grote zaal van Gebr.De Nobel gelijktijdig optredens van Koikoi (kleine zaal) en The Notwist (grote zaal) plaats. Eerst was het genieten van onorthodoxe pop van de Servische band Koikoi en vervolgens van de meer dan 30 jaar bestaande Duitse band The Notwist die elektronica in rockmuziek introduceerde. Vanaf het balkon was goed te zien hoe een paar musici elektronische apparaten bespeelden en zelfs een platenspeler. De beste song was Into The Ice Age waar de vibrafoon een belangrijke muzikale rol in speelde.

Het was daarna ook nog mogelijk een kort moment van het optreden van Gwyn Wurst in Scheltema mee te maken, een swingende solo toetsenist die uit twee keyboards en via samples zoveel tevoorschijn toverde dat het bij alleen maar luisteren leek alsof er een elektro band aan het spelen was. Het wordt ook gabberpolka genoemd!

Daarna even snel naar de Bethlehemkerk om de dromerige zweverige muziek van het Belgische sextet Luster te horen. Erg goed was vervolgens het optreden van de Groningse experimentele post-punkband Geo in de kleine zaal van Gebr.De Nobel met soms sprankelend gitaarspel van zanger Geo Dijkhuis.

In de theaterzaal van Scheltema was het optreden van Kinderen tegen Kinderen het minste optreden van het festival alhoewel het publiek er swingend van genoot. Maar muzikaal en inhoudelijk niet goed want wie durft te zingen: ‘wij zijn tegen kinderen’ mag liever niet gehoord worden. De underground punkband Siksa uit Polen bracht een theatrale muziekshow in de expo ruimte van Scheltema. Evenmin erg goed. Terzijde De Horde in de kleine zaal van Gebr. De Nobel werd aangekondigd als een baanbrekende Nederlandse metal act, genoemd naar een regel uit een gedicht van Hendrik Marsman. Het hardcore gitaarspel van de drie gitaristen was erg goed, de schreeuwerige zang was minder goed aan te horen.

De muziek van het Utrechtse quintet This Leo Sunrise klonk in de Bethlehemkerk door het mooie vioolspel soms als een mix van pop met klassieke muziek en bracht ook een melancholieke sfeer teweeg.

Peel Slowly and See werd afgesloten in de theaterzaal van Scheltema met het beste optreden van het festival, namelijk van Nusantara Beat. Nusantara is een Indonesische term voor een eilandengroep. Dit is een band met leden van onder andere Altin Gün, EUT en Jungle by Night. Ze zijn geïnspireerd door de Soendanese muziek uit Indonesië. Niet verwonderlijk omdat de band bestaat uit eerste-, tweede- en derde generatie Nederlandse Indonesiërs.

De muziek kan worden omschreven als moderne indo pop.  Bij de sterk groovende muziek kon je niet stil blijven staan. Terwijl het tegelijkertijd mooi luisteren was naar de Soendanese zang van Megan de Klerk van EUT. Een van de mooiste was de kenmerkende song Bandung. Hopelijk komt dit op single uit en een album mag ook zeker in het verschiet liggen! Het was een bijzonder goede afsluiter van een zeer gevarieerd hedendaags muziekfestival.