Wat blijft het toch een mooi voorrecht dat er nog steeds kleine poppodiums zijn die het publiek voor een schappelijke entreeprijs de kans bieden om van relatief onbekende bands te genieten. Het aan Doornroosje gekoppelde Merleyn heeft de uitstraling van ouderwets klein concertzaaltje behouden en geeft vanavond het Londense Yak de mogelijkheid om een intiem maar knallend feestje te geven. Deze heerlijke garagerock heeft raakvlakken met het ruige van Jack White. Niet zo verwonderlijk, deze alleskunner heeft ze bij zijn Third Man Records ondergebracht. Het groots opgezette geluid van hun tweede Pursuit of Momentary Happiness plaat ondergaat een live behandeling in het culturele Nijmegen.

Al vanaf de eerste 10 secondes wordt er openbaar een einde aan muzieklievend ergernis factor nummer een gemaakt. Door snoeihard van start te gaan krijgt het publiek niet de kans om ontspannen luidruchtig met het meegenomen gezelschap de afgelopen werkweek door te nemen. En als halverwege die gelegenheid wel door de croonende tearjerker nummers ontstaat is het de charismatische vocalist Oliver Henry Burslem die met een welgemeende FUCK IT weer op de stevige sound overschakelt. De soulbenadering geeft op de plaat de nodige afwisseling en emotionele diepgang, maar gooit live de rem erop. Het effect wordt vakkundig tot een kluchtige voordracht omgezet, met Burslem als uitvoerend producent.

En toch is juist die bewuste omschakeling magisch. Wil Yak gedurende de eerste helft van het concert nog behoorlijk in zichzelf gekeerd zijn, na dit breekpunt verloopt het allemaal soepeltjes. De strakke sound wordt met kleine schoonheidsfoutjes afgewisseld, die de charme van de band nogmaals benadrukken. Vol trots introduceert de goedlachse frontman, welke op twee druppels water een gelijkenis met een jonge Mick Jagger heeft, drummer Elliot Rawson. Lichtelijk gepikeerd merkt bassist Vincent Davies op dat hij ook graag aan het publiek voorgesteld wenst te worden, eventjes vol in de spotlight. Een blunder die vervolgens later nogmaals met een dikke knipoog door Burslem wordt goedgemaakt.

Die Oliver Henry Burslem bezit het unieke talent om gedurende het concert als entertainer een hechte band met de Merleyn bezoekers op te bouwen. Wordt er in het begin nog vooral lawaaierige psychedelica over het publiek heen gestort, en is zijn blik nog wazig en afwezig, dit verandert later in een welgemeend vriendschapsgevoel, waarbij hij steeds meer het gemeende contact opzoekt. Nu nog meer bewust van dit vermogen worden om het nog meer te perfectioneren. Toch duurt het bijna tot het einde dat er het gehoopte antwoord van de andere kant van het podium komt. Eindelijk ontstaat er een heuse moshpit en is de interactie met Yak nog intenser.

Deze kettingreactie is er mede schuld aan dat de snaren van de gitaar het tempo niet meer kunnen bijbenen. Als het de enthousiaste zanger niet meer lukt om een stuk gespeelde gitaarsnaar te vervangen, wordt het einde van de geslaagde avond ingeleid. Er zijn geen ontevreden gezichten zichtbaar, omdat de band al eerder heeft aangekondigd dat ze klaar met de setlist zijn, maar vanwege de goede sfeer er nog een paar nummers aan vastplakken. Als dat mankement niet mee speelt, dan zouden ze met gemak nog een half uur langer de aandacht vasthouden. De doorgang naar grotere festivals is hiermee zeker geopend. Niet dat ik de toekomst van Rock & Roll gezien heb, maar wel getuige ben geweest van het bestaansrecht hiervan.