Het uit Wolverhampton afkomstige Yak heeft met de Britse muziekscene weinig raakvlakken. Ruig, hard en lomp moet het klinken, doorweekt met een flinke dosis aan garagerock. Wat een geluk dat de jonge band door Jack White wordt opgemerkt, toch wel de meester in het creëren van een ongepolijste maar toegankelijk geluid. Via zijn Third Man label wordt er een monsterlijke vette sound neergezet met het van de stoelen blazende Alas Salvation. Na dit overweldigende debuut lassen ze een driejarige pauze in om hard met het meer gevarieerde Pursuit of Momentary Happiness terug te slaan. Er wordt om een overdonderend vervolg gevraagd, nou dat krijgt de platenmaatschappij bij deze.

Nog steeds is er voor de nodige ongein genoeg ruimte, zanger en tevens gitarist Oliver Burslem zet daarvoor niet meer een valse, druggy stem op. Het ligt allemaal een stuk dichter bij hemzelf, en niet bij het gespeelde rocksterpersonage. In die rol introduceert hij met de nodige humor fictieve figuren. Nieuwe bassist Vincent Davies heeft minder raakvlakken met seventiesrock dan voorganger Andy Jones, en dat hoor je absoluut terug. Nog steeds is het allemaal behoorlijk zweverig en spacey, maar dan wel met de strakheid van een geoliede band.

Bij Bellyache zet Burslem zijn kopstem op, met flink het wah-wah effectenpedaal ingedrukt blijft hij dicht in de buurt van grote voorbeeld Jack White. Deze vergelijking vervaagd al snel door een grote hoeveelheid aan glamrock. Als er een stroming is welke de sterrenstatus van rockers verheerlijkt, dan is het wel deze tegen een gimmick aanleunende over de top houding. Door de uitvoering van Yak komt het allemaal een stuk ironischer over. Nee, echt serieus nemen ze zichzelf niet, en dat is maar goed ook. Deze bravoure past wel bij de jonge honden mentaliteit. Burslem straalt de speelsheid van een jeugdige Mick Jagger uit, terwijl Vincent Davies en drummer Elliot Rawson meer ondersteunend werken.

Achter de onverschilligheid verschuilt zich een wereld van doordachte songpatronen, waardoor het allemaal veel gevarieerder dan op het debuut overkomt. De singer-songwriter intro snik van het exploderende Fried komt ook in het croonende, tegen het tranendal zittende Pursuit of Momentary Happiness terug. Er volgt een waterval aan fifties invloeden die herinneringen aan het tijdperk van de doowop en tieneridolen oproepen welke het hart van jonge bakvissen met hun kitscherige voordracht veroveren. De wending zit hem voornamelijk in het aangename verrassende soulvolle einde. Words Fail Me is in de overtreffende stap van het titelnummer nog groter van opzet. Later komt het thematisch nog eenmalig in het zwaarder gezongen Pay Off vs. the Struggle terug, al is deze wel wat zwakker dan zijn voorgangers.

Na deze musical achtige voordrachten komt er met de pure recht toe, recht aan Blinded by the Lies rock gelukkig genoeg tegengas. Er volgt een geweldig met soulblazers gevuld Interlude waarna ze onverstoorbaar met het stuiterende heavy White Male Carnivore de weg vervolgen. In het tweede gedeelte is er nog veel meer hallucinerende Oosterse psychedelica ruimte. De doordringende basakkoorden eisen een stuwende hoofdrol op en memoreren aan het waanzinnige K debuut van Kula Shaker. Die Britse roots domineert ook in Layin’ It on the Line, al is deze track perfect tussen de jaren negentig Madchester hype plaatsbaar.

Bijna traditioneel sluiten ze met een lang This House Has No Living Room eindstuk af. Wie een beetje op de naam J. Spaceman doorzoekt, ontdekt al snel dat dit Jason Pierce is. Het sfeervolle gitaarspel en herkenbare vocalen van de Spiritualized en Spacemen 3 frontman maakt het letterlijk en figuurlijk helemaal af. Het zegt wel wat als dit schuchtere boegbeeld zijn medewerking hieraan verleend. Als overkoepelende, bijna goddelijke kracht drukt hij zijn stempel op het geheel. Maar bovenal is Pursuit of Momentary Happiness een prachtige mix tussen garage noise, experimentele psychedelica, zuigende grunge en foute etalerende glamrock. Yak stijgt ver boven zichzelf uit.