Het was weer tijd voor een tour onder eigen banier, zo vond Xavier. Dat vertelde hij in het interview dat Written met hem had naar aanleiding van zijn jongste album. Niet met een band, maar gewoon terug naar optreden als de singer/songwriter die hij is, de multi-instrumentalist die hij is, zijn talenten zoveel mogelijk de ruimte gevend. Zelfverzekerd, rust uitstralend en volop vertrouwend dat achter de schermen er steeds goed meegedacht en gehandeld werd als er van instrument gewisseld moest worden tussen de nummers. Maar voor het zover was, was het podium aan landgenoot en al net zo’n kanjer op meerdere instrumenten én qua zang, Bobby Alu. Eerder speelde Bobby in Nijmegen ook de drums voor Xavier, nu speelde hij de drums bij zijn eigen muziek, als hij zich zelf niet begeleidde op de ukulele en zong hij ook, bepaald niet onverdienstelijk.

De grote glimlach op het gebied van Bobby onderstreept het spelplezier dat hij sowieso al aan de dag legt in zijn set. Zijn geestdrift stijgt tot ongekende hoogte tijdens zijn drum-extravaganza, niet de drums of basdrums ervan langs geven zodat je als luisteraar daags erna nog je oren tot rust moest laten komen, maar veel meer een solo op drums die de concertgangers vooral in de ban van het ritme dat hij speelt, moest brengen. Opzwepend, afwisselend en vol gretigheid neemt hij Doornroosje in de ban met zijn muziek en met zijn heel relaxte uitstraling.

Doornroosje was gedegen opgewarmd en klaar voor de hoofdact van de avond.Met op de achtergrond een prachtige adelaar en in de linkerbovenhoek van de zaal de maan, naar de titel van het album, opent Xavier met het zeer fraaie I Am Eagle. De opener van  Jan Juc Moon die de stemming meteen zet, spiritueel en tegelijkertijd het publiek bij de muziek halend. Het decor en het podium zeer sfeervol uitgelicht. Prachtig om te zien en te horen hoe Xavier zichzelf begeleidt op drums en ook de yidaki bespeelt: het nummer staat als een huis. Een entree die staat als een huis. Overschakelend naar akoestische gitaar speelt hij het van Spirit Bird afkomstige Full Circle. Geen compromissen, we krijgen de begenadigde singer/songschrijver als authentieke zelf. Een prachtig kalm tweede nummer dat gevolgd wordt door het mooie Stony Creek, zo’n nummer dat je pakt in zijn weldadige zanglijnen. Het is gewoonweg genieten en fijn dat ook het fluiten van het album live wordt neergezet.

Daarna is het terug naar 2006 en Food In The Belly waarvan hij Energy Song speelt, heerlijk ontspannen. Een schepje energie krijgen we erbij, en hoe, als hij vervolgens Slidin Down A Rainbow speelt en zingt. De yidaki weer in het middelpunt en het nummer met zijn drone achtige klanken brengt een ultieme mengvorm tussen het spirituele en bijna ultieme dansbaarheid. Zeer fraai spelend met de kleuren past de belichting er helemaal bij. Een kracht van Xavier, een setlist makend waarin afwisseling centraal staat. En die afwisseling houden we als we doorgaan naar het erg mooie We Deserve To Dream. Een heel kleine stap terug en het titelnummer van het vorige album, Storm Boy, klinkt. Doornroosje komt helemaal tot leven, voor zover er niet al eerder werd meegezongen, zie je nu meer en meer mensen meezingen. Xavier geniet ervan. De zaal geniet.

De fraaie combinatie van Messages  van Food In The Belly en GUKU van Dark Shade of Blue begint heel kalm en Xavier weet de stemming vast te houden met het heerlijke refrein van het eerste nummer. En man, man, hoe fraai speelt Xavier hier ook nog eens zeer fraai slide. Als we dan overgaan naar GUKU, gôh, laat hij ook zijn stem nog eens heerlijk de hoogte ingaan, voluit. Voor de liefhebbers van Xavier is het genieten en nog eens genieten.

Dan is het tijd voor het intro van Ball And Chain en in plaats van rapper J-Milla komt nu Bobby Alu het podium op. Hij neemt de rol van de rapper heel natuurlijk en swingend over en Xavier neemt weer plaats achter de drums en bespeelt ook weer de yidaki. Genieten! Het drumstel van Bobby zien we inmiddels rechts op het podium staan en het intro van Come Let Go klinkt, Bobby zit achter de kleine drumset, Xavier speelt mondharmonica, speelt slide en zingt samen met zijn maatje. Al zou je niets aan de muziek vinden, dan nog realiseer je je door de stralende gezichten op en voor het podium dat het een avond vol positieve beleving voor Xavier, Bobby en het publiek is. Het is ook gewoonweg genieten. Rusty Hammer van Nanna zingen de twee nog samen waarna nog Rainbow Serpent van datzelfde album volgt. Niet zo massaal in stemmen als op het album, maar het publiek compenseert. Xavier weet zich omringd door liefhebbers.

Tijd voor het titelnummer van het laatste album waarbij de maan boven het podium die de hele tijd ook met fraaie belichting er steeds anders uit ziet nu een hoofdrol krijgt. Zo klein kan de muziek van Xavier ook zijn. Ongeacht de setting, ongeacht de instrumentatie: zijn muziek komt gewoon binnen en is warm, open en verbindend. En dan volgt daarna het kortweg imposante Great Divine. Wat moet je, wat kun je daarover zeggen? Het is Xavier ten voeten uit en met zijn relaxte einde de perfecte inleiding voor Spirit Bird en ook hier sluiten de stemmen in de zaal aan bij de zang van Xavier. De twee nummers achter elkaar komen binnen. Verbondenheid met de natuur, verbondenheid tussen mensen en hoe mooi is de samenzang hier tussen Xavier en Doornroosje!

Het eveneens van Spirit Bird afkomstige Lioness Eye bezweert de zaal, haalt er zijn trance achtige zweep over met Xavier op de yidaki in topvorm en dan gaat hij opeens over naar Nanna’s Flag en de zaal staat op zijn kop. De beleving kan niet op. Het enige dat het nog kan toppen is dat daarna zijn grootste hit volgt en ja, inderdaad is het dan tijd voor Follow The Sun. Je kunt slechtere nummers hebben om bekend mee te worden en succes mee te hebben. Vanavond gaat het erin als Gods woord in een ouderling.

Xavier speelt daarna nog het van Koonyum Sun afkomstige Breeze en eindigt het concert met het van Jan Juc Moon afkomstige Magic. Xavier vangt Nijmegen met zijn magie. Onbevangen, open, sterk zingend, sterk spelend, een uitgelezen setlist waarin je niet voorbij kunt aan de verbinding met de natuur, de verbinding met onze voorouders. Als een sjamanistiscbe voorganger neemt Xavier je mee, het leven in all verbinding vierend. Misschien moet je er voor open staan en is dat deze avond in Doornroosje het geval. Doornroosje omarmde deze eerste november 2022 de Australische zanger en multi-instrumentalist en deed dat om meer dan alleen zijn hitje. En terecht, wat Xavier aan kwaliteiten neerlegt als multi-instrumentalist, als componist en zijn variëteit als zanger, is veelomvattend en indrukwekkend. Prachtconcert!

Foto’s: Marcel Hartenberg