Pianist/componist David Hordijk (1995) uit Helmond heeft wel een hele bijzondere manier gevonden om diepere ervaringen toe te voegen aan zijn muzikale levenspad. Zo’n klein half jaar geleden vertrok hij als pelgrim te voet vanuit Helmond, om na vier maanden avontuur en bezinning aan te komen bij het “einde van de wereld”, zoals de letterlijke vertaling van Kaap Finisterre in Spanje luidt. Zijn vrienden zorgden ervoor dat zijn eigen piano ter plekke boven op de kaap werd gepositioneerd, zodat Hordijk zijn voettocht dwars door Nederland, België, Frankrijk en Spanje symbolisch kon afsluiten met een prachtig concert op een unieke en schitterende plek 140 meter boven de Atlantische Oceaan.

Wij waren bij zijn “home coming concert”, in de ook zo mooie entourage van theater Het Speelhuis in Helmond op de eerste zondag van oktober. Hordijk, die in Helmond opgroeide, studeerde innovatieve wetenschappen aan de TU Eindhoven, maar koos na zijn studie voor zijn passie muziek. Hij heeft inmiddels twee albums uitgebracht, Touch in 2017 en Further in 2019. Hij werkt aan het derde album waarin de ervaringen van zijn voettocht mee vertaald worden in de composities. In Helmond zijn wij en het publiek getuige van zijn reisverhaal, opgeluisterd met beeld- en videomateriaal van zijn ontdekkingstocht én tien composities en improvisaties in het teken hiervan. Het eerste stuk En Route is afkomstig van het laatste album. Een frisse repeterend thema dat gemakkelijk in het gehoor ligt, met een frisse en licht melancholische inslag. Op de albumhoes lijkt Hordijk in 2019 al op reis te zijn, hetgeen ook in de titel van deze compositie weerspiegelt. Het tweede stuk Soon is ook wat melancholiek van aard, met snelle repeterende hoge noten, langzaam aanzwellend in volume, waarna het weer verstilt en meer meditatief wordt. In sommige frases horen we duidelijk invloeden van minimalisme. Het werk synchroniseert mooi met een video opname van zijn wandeling ergens op een lang recht pad door een bos in Noord-Frankrijk.

Hordijk kan ook prachtig improviseren, zoals in het derde stuk, waarbij hij in zijn improvisatie de mooie salonzaal van een Abdij in Frankrijk verbeeldt, op een plek waar hij doorweekt, door dagenlange regen, weer kon drogen en bijkomen van de ontberingen in het eerste gedeelte van zijn voettocht. Warme klanken in een rustige driekwartsmaat met een romantische getint thema passen perfect bij de beelden van de salonzaal. Later op zijn tocht werd Hordijk gedwongen rust te nemen door een ontsteking aan zijn voet. Het nummer To Sit illustreert dit op een toepasselijke manier, met donkere klanken, veel dynamiek, die symbool staat voor de worsteling die samenging met de gedwongen pauze tijdens zijn reis.

Tussen de composities door vertelt Hordijk geanimeerd over zijn vier maanden durende tocht, die hem naast ontberingen ook hele mooie ontmoetingen en vooral bezinning op het leven en inzicht hebben gebracht. De verbondenheid met de natuur, het grootste deel van de tijd buiten zijn en het op zich zelf aangewezen zijn waren voer voor contemplatie. Het brachten hem ook ideeën over zijn toekomst. Zo wil hij naast zijn werk als componist iets zoeken waardoor hij buiten kan blijven én het idee is geboren om een nog veel grotere voettocht te ondernemen en dan mét piano naar Jeruzalem. Hoe dat alles moet weet hij niet, maar zijn credo is: “wacht niet totdat alles bekend is, want dan doe je het nooit”. Met Chrome E  ook afkomstig van het album Further vervolgt hij het muzikale gedeelte. Een mooi aangrijpend thema, dat deels gecomponeerd is en deels geïmproviseerd wordt, of zoals Hordijk het zelf aanduidt een comprovisation.

We vragen Hordijk hoe hij het zelf ziet, tot welk genre zijn werk behoort. Hij antwoordt daarop: “Het genre heet neoklassiek, maar zelf noem ik het liever ‘pianomuziek van nu’.” In verschillende werken horen we ook lichte invloeden van minimalisme, sommige stukken doen sterk denken aan het werk van Yann Tiersen en dat mag Hordijk als een compliment beschouwen. Hordijk genoot vanaf jongere leeftijd pianolessen bij Paul Chatrou, daar vertelt hij over: “Er was altijd een hele ongedwongen sfeer, ook als ik niet geoefend had. Dat was er bij mij thuis ook trouwens, nooit ‘moest’ ik oefenen, dat was aan mij. Daarna ben ik zelf spelenderwijs verder gaan leren, met het credo spot en patroon van jezelf en doorbreek het. Zo kom ik altijd verder in improvisatie en compositie. Ik daag mezelf uit met de stukken die ik schrijf en schrijf wat ik nog net niet of nog lang niet kan spelen.” Hordijk laat zijn luisterrijke werk in het Speelhuis op ontroerende wijze zien en horen. Zo volgen er nog een aantal stukken, met de begeleidende videobeelden van het laatste gedeelte van zijn tocht, die tot de verbeelding spreken. Met een climax van de finale, waarbij met veel moeite zijn piano op de hoge kliffen boven de oceaan in Finisterre belandt, waarna hij ter plekke, maar ook zondag in Het Speelhuis synchroon met de beelden, het stuk Dare op betoverende manier ten gehore brengt. En met het treffende Samen verder sluit Hordijk het bijzondere concert af. We kijken uit naar zijn derde album!