In een wereld waarin festival-overkill continu op de loer ligt, lijkt het lastig om als wat kleiner festival relevant te blijven. De grote zuigen alle headliners (en middelgrote events de subtoppers) naar binnen alsof ze Pokémon aan het vangen zijn en de kruimels blijven voor de onderlaag over. Anno 2016 is hierdoor echter de situatie ontstaan dat juist de middenlaag aan festivals een probleem begint te krijgen. Want die beginnen inhoudelijk allemaal op elkaar te lijken. Het kleinere Westerpop in Delft heeft flink wat obstakels moeten overwinnen om tot de editie te komen die vrijdag en zaterdag werd gehouden, maar op de 26ste editie heeft het evenement wel eens te meer de eigen smoel getoond.

In 2014 vierde het Delftse evenement het 25-jarig jubileum en dat was direct de laatste editie op het oude festivalterrein, dat voor nieuwbouw moest wijken. In 2015 vond bij gebrek aan een geschikt terrein geen festival plaats en uiteindelijk werd enkele kilometers verderop een nieuw terrein gevonden. Het risico bestaat op zo’n nieuwe locatie, op ook nog eens een ander moment op de festivalkalender, dat een sfeer verloren gaat die in een kwart eeuw is opgebouwd. In het geval Westerpop is die sfeer behouden, maar heeft het evenement een meer professionele uitstraling gekregen. Waar het tot 2014 letterlijk een uit de hand gelopen buurtfeest was – en dat was ook direct de grote charme – staat er op het nieuwe veld ineens een zeer volwassen ogend geheel, dat volledig toekomstbestendig is. Een festival op een nieuwe locatie heeft uiteraard nog wel last van kinderziekten. Zo is het voor de mensen van het geluid duidelijk nog zoeken naar een optimaal geluidsplan voor deze nieuwe plek, die soms met echo en op andere momenten met gevoelsmatig te harde bassen te maken heeft. Maar die balans wordt gevonden naar mate het evenement vordert.

Goed voor de eigen smoel blijft de aandacht die voor opkomend talent wordt uitgetrokken. Op vrijdag met een talentencompetitie voor lokale acts (winnaar dit jaar skaband Leoparte) en op zaterdag het Europese uitwisselingsprogramma Stage Europe Network, waarvan eerder het toen nog piepjonge Of Monsters And Men deel uitmaakte. Of er een band van dat kaliber in de lichting van dit jaar zit valt te betwijfelen, het niveau kabbelde een beetje. Inhoudelijk is Westerpop los daarvan altijd een familiefestival geweest met een zo breed mogelijke programmering die altijd ‘anders dan de poster van de collega’s’ is. Dat betekent dat de randjes van een ‘mainstream’ programma worden opgezocht. Een publiekstrekker als Waylon wordt voorafgegaan door opkomende Britpopper Max Meser, die op deze manier een breder publiek voor zijn neus krijgt. Of bijvoorbeeld een publiekstrekker als De Likt op vrijdagavond, waarvoor explosieve rafelrockers Birth Of Joy en daarvoor zelfs het meer obscure AAPNOOTMIES zijn geplaatst. Als publiek krijg je daardoor altijd meer mee dan waar je in eerste instantie voor komt. Soms is dat positief, soms valt het tegen. Maar je wordt in ieder geval wel op iets getrakteerd dat je wellicht zelf niet zou opzoeken, maar misschien wél heel mooi vindt.

Dit jaar is de Franse ‘hiphop meets lindyhop’-act Smokey Joe & the Kid zo’n naam, die na een afwachtend onthaal wel afsluit voor een enthousiaste menigte. Een menigte die in feite al richting Westerpop aan het komen is voor het later die avond stevig rockende en het volledige veld omver blazende Vandenberg’s Moonkings. De band rond Adje Vandenberg heeft bijna een jaar niet meer opgetreden en is daardoor uitermate gretig. Het speelplezier spat aan alle kanten van hun overdonderende set af. Daarna is het de beurt op het hoofdpodium aan de meer ingetogen op de luisterliedjes de focus leggende Novastar. Het contrast kon niet groter zijn, alsof je in een rijdende auto vanuit de vijfde versnelling moet terugschakelen naar twee. Maar eenmaal in die meer rustige modus is het goed toeven. Zeker als een romantisch ogende avondschemer de liedjes van Novastar alleen maar accentueert. Geen enkel ander festival zou na deze twee headliners het volstrekt onbekende Russkaja als afsluiter durven programmeren. Maar het werkt hier wel gewoon en zodoende staan mensen die anderhalf uur eerder nog stonden te zwijmelen bij de perfecte pop van Novastar luidkeels te springen en te joelen bij de soms naar hysterie neigende ska-punk van het vanuit Oostenrijk opererende combo.

Westerpop 2016 houdt inhoudelijk volledig vast aan het framework dat de afgelopen jaren is opgebouwd. Het gaat daarom wat ver om van een ‘Westerpop 2.0’ te spreken op de nieuwe locatie. Wel is overduidelijk te stellen dat het festival een enorme professionaliseringsslag heeft gemaakt met de nieuwe mogelijkheden die een groter maar nog steeds intiem aanvoelend veld hen biedt. Dat heeft de terugkeer, waar 17.000 bezoekers op afkwamen, een triomfantelijke gemaakt. Als die lijn wordt vastgehouden de komende edities, kan Westerpop tot een mooie middenmoter doorgroeien, met alles in huis om relevant te blijven en de eigen smoel meer prominent vorm te geven.

[fotografie: Esther Schulting]