Zo langzamerhand zou je kunnen stellen dat de programmeurs van Westerpop gewoon maar eens ‘regen’ op de poster moeten gaan zetten. Na een verzengend heet en droog weekend waarin Lowlands zijn gang kon gaan en voor een week die als ‘warm en droog’ staat aangekondigd, was het afgelopen weekend weer even twee dagen stampen in de modder in Delft. Al moet gezegd, het was te behappen en de optredende bands pakten de buien prima op als onderdeel van de act.

Voor het eerst viel Westerpop, dit jaar de 23ste editie, uiteen in twee individuele festivaldagen. Dag één met namen als Kraantje Pappie, Yori Swart, Nobody Beats The Drum en Vanderbuyst en op dag twee waren Roosbeef, The Inspector Cluzo, The Qemists en de afzwaaiende Heideroosjes de publiekstrekkers. Publiekstrekkers die er voor zorgden dat ook al stortte het water met bakken de hemel uit, het veld wel lekker vol bleef.

Muzikala was het festival dan ook prima te genieten, al waren de echte pareltjes voor de fijnproevers dit jaar op één hand te tellen.Roosbeef zette een pakkende set neer met prima uitgevoerde liedjes. Her en der klaagden mensen dat het geluid wat vreemd afgesteld stond. Terechte opmerking. Aan de ene zijde van het podium had dit als resultaat dat de wat vreemde teksten van frontvrouw Roos Rebergen heel helder over kwamen en meer dan regelmatig voor een grote glimlach zorgden. Aan de andere zijde van het podium vielen ze weg in een brei van geluid. Roosbeef was niet de enige die daar last van had overigens, ook Heideroosjes had te kampen met hetzelfde euvel. Echter, doordat de band de interactie wat meer opzocht en meer dan regelmatig de catwalk beklom om samen met het publiek in de regen te staan kwam hun optreden – hun een na laatste festivalshow – beter uit de verf dan dat van Roosbeef. Opvallend was ook dat de sleet er voor een band die op zijn eind loopt nog amper in zit. ‘Gouwe ouwe’ hits als Sjonnie & Anita, Punica Oase en Klapvee werden met bijna kinderlijk enthousiasme gespeeld. Dat zanger Marco Roelofs zichzelf een aantal maal in de festivalnaam vergist (‘dankjewel Werfpop’), is hem door het publiek dan al vergeven.

Hell’s Kitchen zorgt voor een klein uurtje licht bizarre bluesrock en dat ligt met name aan de percussie. De drumset van het Zwitserse trio is uitgerust met allerlei soorten schrapend metaal en wasborden, waardoor de vuige blues een heerlijk snijdend kartelrandje meekrijgt. In de stromende regen weten ze het publiek dusdanig geïnteresseerd te houden dat het veld in een zee dansende paraplu’s verandert. The Computers zorgen wel voor een tweedeling. Een deel van het publiek gaat helemaal mee in de ranzige punkhardcorerock ’n roll van de Britse blagen, en ander deel vindt het HE-LE-MAAL niks. En dat alles (positief én negatief) waarschijnlijk door de nogal manische presentatie van frontman Alex Kershaw, die zijn teksten er letterlijk en figuurlijk vanuit zijn tenen uitspuugt. Hij laat een compleet slijmspoor na op de catwalk, maar geeft eigenhandig optreden van zijn band dusdanig veel kracht mee dat je het hoe dan ook onthoudt. Onverwacht imposant!

Onderwijl staan op het tweede podium de hele dag door een aantal bands die in het kader van Stage Europe Network geprogrammerd. Die krijgen veel bijval. Met name het Duitse Who Killed Frank? Dat het publiek opwarmt voor Jungle By Night laat een blijvende indruk achter. Jungle By Night doet dat ook, al blijft het een koddig gezicht die bleeksnoetjes die hele vette afrofunk spelen en imagotechnisch eigenlijk in het geheel niet passen bij de muziek die ze maken. Feit is wel dat het tijdens hun optreden behaaglijk, droog en zelfs voorzichtig zonnig wordt. De muziek draagt alleen maar bij aan de sfeer en zorgt ook voor een nodig rustpunt in de behoorlijk voortdenderende programmering. Met het Franse The Inspector Cluzo – die een vrijwel een identieke show als eerder dit jaar in Amsterdam neerzetten – wordt de avond in gegaan. Hun funkrocksoulpop (of hoe je hun muziek die ergens tussen Curtis Mayfield en AC/DC in hangt ook noemen wil) werkt uiterst aanstekelijk, maar kabbelt bij vlagen ook een beetje voort in vergelijking met de energiekere optredens van eerder op de dag. Neemt niet weg dat ze met hun droge humor en dito accent de lachers enorm op hun hand hebben. Het is afsluiter The Qemists er vervolgens alles aan gelegen om met hun aan Pendulum en Enter Shakiri verwante explosieve dancerock de bezoeker murw te beuken. Dat lukt hen prima, al beklijven hun nummers maar mondjesmaat. Maar goed, daar zijn ze ook niet voor gemaakt natuurlijk. The Qemists zet in no time een feest neer en dat wil de gemiddelde festivalbezoeker ook graag als afsluiter. Hun energieke show maakt dat Westerpop 2012 uiterst succesvol wordt afgesloten en dat het publiek – ondanks de regen die zeker wel viel gedurende de dag – niet zo’n verzopen gevoel had bij het naar huis gaan als vorig jaar. Muzikaal was het wellicht door de hoge rockfactor wellicht iets meer vrijblijvend dan eerdere edities en écht bijzondere optredens bleven uit. Maar interessante acts als Roosbeef, Hell’s Kitchen en Jungle By Night hielden de boel nipt in balans en boden dapper tegenwicht aan de rockende en rollende meerderheid van het programma.

Gezien: Westerpop 2012, 24 en 25 augustus, Delft