Zoals eerder vermeld had het verse New Colours festival in Gelsenkirchen twee grote klappers in hun programma staan. Natuurlijk was dat op de zaterdagavond Joachim Kühn, die vervolgens een legendarisch optreden gaf, en als festivalafsluiter was dat Rymden, het trio dat met drummer Magnus Öström en bassist Dan Burglund voor twee derde bestaat uit de ritmesectie van het legendarische e.s.t. en voor een derde uit de man die New Conception of Jazz een bijzondere lading gaf: keyboardspeler Bugge Wesseltoft.

De laatste dag van het festival was sowieso een heel mooie. De ochtend begon waar de avond en het legendarische concert van Joachim Kühn eindigde: in Schloss Horst. Het Italiaanse trio rond pianist Angelo Comisso beet daar om 11 uur de spits af met een verrassende, sterke set. Comisso is vooral bekend over zijn samenwerkingen met Markus Stockhausen, maar heeft juist met contrabassist Alessandro Turchet en drummer Luca Colussi een erg goed pianotrio voor elkaar.

Hun vorig jaar verschenen album NUMEN was de leidraad van een concert dat er op deze vroege morgen prima inging. Een mooie balans in levendige dan weer ingetogen stukken steeds weer gespeeld met veel souplesse en overtuigingskracht. Waarbij de bijzondere persoonlijke muzikale kwaliteiten al net zo bijzonder klonken als de chemie met z’n drieën.

Comisso schreef het gros van de composities op het album en hij weet exact wat dit trio nodig heeft. Wat een prachtige balans in sound en dynamiek weet hij in zijn composities te stoppen. Ondanks het feit dat de drums in deze zaal wat overheersend klinken als de sfeer wat heftiger wordt, komt het trio uitstekend over. De mooie eigen composities worden verrijkt met een ijzersterke uitvoering van Astor Piazzolla’s Chiquil De Bachin. Wat een tranentrekkende mooie compositie is dat toch. Met Comisso als excellente pianist en Turchet en Colussi als uitstekende ritmetandem verbaas je je er toch altijd over hoeveel goede trio’s uit Italië komen en hoe weinig ze vaak bekend zijn. Bizar.

Gratis concerten op fijne locaties zijn voor festivals met concerten op diverse plekken een fijne extra voor het publiek. Al zou het maar zijn om kennis te maken zijn met jazz. Duitsland kent in elke stad wel een industrieel gebied dat tot kunstplek omgedoopt is. In het bijzondere Kunststation Rheinelbe zagen wij het Moritz Götzen Trio, een trio rond contrabassist Götzen met Jonas Hemmersbach op gitaar en Julia Brüssel op viool.

Een origineel klinkend trio in opzet met een fraaie sound die een klinkende set voor een volle zaal afleverden. In hun mix van jazz, folk en Latijns (en dan vooral Zuid-Amerika) hebben ze een fijne vorm gevonden. Composities die lekker heen en weer buigen, moeiteloos de muzikale grenzen overschrijden en met fijn spel een warme indruk achterlaten. Götzen is een fijne contrabassist die met levendig spel de basis legt en in de uitstekend spelende Hemmersbach een ideale sidekick heeft. Prachtig hoe deze mannen samen de composities steeds weer kleur geven met levendig en avontuurlijk spel. Brüssel is een ideale sfeerbepaler die met haar rijke spel de stukken nog meer glans geeft.

Opvallend dat ook dit trio, in navolging van Comisso, Turchet en Colussi, ook Piazzolla oppakt en een wervelende versie van één van zijn onverslijtbare composities oppakt en het een hoogtepunt in hun set maakt. Erg fijn concert op een ideale locatie.

Met de nadruk op hun onvolprezen tweede album Space Sailors betreedt Rymden het podium in de uitzonderlijk mooie Heilig Kreuz Kirche in het hart van de stad. Fascinerend in interieur en uitzinnig uitgelicht een fantastische concertplek. Ook nog eens omdat het zaalgeluid overweldigend goed is.

Dat Magnus Öström en bassist Dan Burglund een ijzersterke ritmetandem vormen dat altijd het avontuur weet te vinden is een understatement. Er zijn gewoonweg bijzonder weinig ritmetandems binnen de jazz die zo aan elkaar gewaagd zijn, tegelijk zoveel uit elkaar weten te halen. Wesseltoft moet zich als een vis in het water voelen.

Waar hun eerste album Reflections & Odysseys (2018) (natuurlijk) gelijk het stempel ‘e.s.t. met Bugge Wesseltoft’ kreeg (hoe voorspelbaar) was daar met het twee jaar geleden Space Sailors eigenlijk al geen sprake meer van. Het trio ontwikkelt zich steeds meer als een bijzonder eigenaardig muzikaal heen en weer schietend collectief. De vrijheid van jazz gecombineerd met elektronica, waarbij ze alle drie hun eigen mogelijkheden gebruiken, en composities die van nieuwe jazz naar fusion net zo gemakkelijk progrock (bij hen is die lijn dunner dan waar dan ook…) schieten.

Wat opvalt voor iedereen die het trio eerder heeft gezien is dat alles organischer is gaan klinken. Minder de nadruk leggen op elektronica om vergelijkingen uit de weg te gaan klonk soms nog wat voorspelbaar. Nu is alles veel meer in evenwicht waardoor het trio nog veel meer indruk maakt als op de afzonderlijke namen van de muzikanten verwacht mag worden.

Was Space Sailors al een opmerkelijk sterk album, live klopt het allemaal nog veel meer. Natuurlijk heeft dat met de fantastische sound in de zaal te maken (weinig kerken hebben een zo goed geluid!) maar zeker ook door de ervaring die de drie muzikanten onderling over de jaren opgebouwd hebben. Ze klinken ronduit geweldig en je hebt in alles het gevoel dat dit trio pas net begonnen is. dat er nog zoveel mooie en uitdagende muziek op stapel staat.

Rymden was de perfecte afsluiter van een festival dat de boeken in kan als een absolute must-see voor avontuurlijke jazzliefhebbers. Zo vlak over de grens voor Nederlanders en Belgen en met concerten op wonderbaarlijk mooie locaties is het de perfecte start van het cultuurseizoen.