De zaal druppelt langzaam vol terwijl het podium volledig open zichtbaar is. Imposant is het. Drums en percussie aan weerszijden van het podium. Toetsen te over. Zowel een piano als keyboards zien we. Wende, Maarten van Damme (gitaar, toetsen, percussie), Thijs Lodewijk (bas, toetsen, percussie), Dave van den Dries (drums, percussie, piano) lopen rond. Focus en concentratie zichtbaar bij Wende, haar handen wrijvend, de mannen ogen meer ontspannen. Of lijkt dat maar zo? Mooi om een kijkje te krijgen achter de schermen; je wordt al meegenomen in de beleving van de band. Bijzonder. En op de achtergrond van dat alles een oog geprojecteerd terwijl een stem praat over bewustzijn. Filosofisch? Moeilijk te duiden. De zaal bereidt zich voor op wat er komen gaat en langzaam maar zeker zit iedereen rustig. De zaal is grotendeels gevuld.

Dat verandert als de band Ask The Tree inzet. Het openingsnummer van Last Resistance is er plots en is een binnenkomer van jewelste met een verrassingselement in beeld en geluid waar nog niet iedereen op rekende. Wende eist in dit nummer de aandacht op met de tekst waarmee ze ons, de mensheid, voorhoudt dat we er bepaald slechts voorstaan met de manier waarop wij met de wereld en met elkaar omgaan. De zaal is stil, aandachtig. Mooi is de switch tussen percussie en drums die Dave snel in het nummer uitvoert. Vandaar de dubbele opstelling. We zien dat er een stellage aan tl’s daalt om in zeer goed aansluitende podiumverlichting te zien. Titus Tiel Groenestege heeft als regisseur van de show met Wende en de mensen van het licht ervoor gezorgd dat de belichting perfect op de nummers aansluit. Het gaat om meer dan de muziek. Het is een volledige theaterervaring. En dan is dit nog maar het begin.

Als na het nummer de lichten doven, horen we de stem van Charles Bukowski die zijn gedicht The Crunch voordraagt, daarna Marilyn Monroe die I wanna be loved by you zingt. De schrijver die in zijn gedicht spreekt over de slechtheid van mensen, spreekt daarin ook over Marilyn Monroe en dan de actrice die dwepend in het liedje klinkt. Beiden hadden levens waarin donker en licht elkaar afwisselden. Is het dat contrast dat benadrukt wordt? Terwijl de gedachten daar nog over gaan, zien we Wende weer. Alle drie de mannen nu een trommel, dit is de opmaat naar Black Feather. Beelden van klappende handen zien we, Wende klapt zeer gedreven mee en met de strakheid waarmee percussie en drums in dit nummer gespeeld worden, gaat de gedachte naar Peter Gabriel’s Rhythm Of The Heat. Het zegt veel over de kwaliteit die Maarten, Thijs en Dave aan de dag leggen. Wende’s stem beweegt makkelijk van het donkere intro van het nummer naar de momenten waarop ze los zingt “Lose it all, lose it all”. De veelzijdigheid van haar stem laat ze daarmee al duidelijk horen.

Bohemia volgt, de jaren Tachtig laten groeten terwijl Wende zingt over eenzaamheid en moeheid. Dave trommelt een stuwende partij en de bas en de toetsen maken het nummer af. Het podium wordt als nachtclub verlicht en Wende neemt plaats achter de piano. Rituals roept een sfeer op die wat wegheeft van Intruder van Peter Gabriel. De beukende drums ontbreken weliswaar, de spanning is in beide nummers vergelijkbaar. De percussie in het nummer zet subtiele accenten en daarin onderscheiden Wende en de band zich. Tegelijk de projectie van beelden. Licht, beeld en geluid vallen samen. In de intimiteit van het theater vallen alle aspecten op; ook de subtiele gitaar- en toetsaccenten die hier worden toegevoegd. In de manier waarop die accenten gezet worden, doet het spel van de mannen denken aan de heren die Gabriel mee op tour neemt, de beide Davids, Rhodes en Sancious.

Pretty Little Diamonds volgt dan. Wat klinkt als een kinderliedje met de bijna vrolijk klinkende xylofoons, maar is een aanklacht tegen de misstanden die Charles Taylor heeft begaan, meer specifiek verkrachting. De manier waarop Wende het brengt, maakt indruk. Als The Garden begint, is de vergelijking met de band van Peter Gabriel helemaal niet meer van de lucht. Een vergelijking in positieve zin, zeker; als je Peter Gabriel’s Plays Live beluistert, is die vergelijking misschien het meest duidelijk. In de tussentijd zingt Wende haar partijen prachtig in dit volop swingende nummer. Waar het nummer rustig begint en de beat langzaam bezit neemt van het nummer en van Wende, gaat ze er vol in op. Ze danst, ze swingt. Mooi om te zien. Enkele hoofden in de zaal bewegen mee met de muziek. Een groot deel van de zaal lijkt echter volkomen gebiologeerd. Het nummer eindigt in een climax.

Dan is er ruimte voor rust. Not Today, You’re Mine gaat vergezeld van magnesiumlampen die zowel de rand van het podium belichten, hoog in de zaal zijn ze te zien en aan de twee zijkanten van de zaal. Het nummer neemt ons mee naar een heel andere sfeer. Je waant je aan de rand van de zee door de lampen die boven het podium langzaam, zeer langzaam schommelen. Het bijna Grieks aandoende verhaal van de vrouw die de walvissen een bericht naar haar geliefde laat brengen, ademt rust uit. Thijs bespeelt voor dit nummer een apart instrument dat voor de gelegenheid wordt binnen gebracht. De sfeer is betoverend. De stem van Wende ook.

Dat brengt ons halverwege de show. Er volgen nog 8 nummers. Een grote variëteit aan impressies ervaar je. Dat is de ontegenzeggelijke kracht van de muziek van Wende en van de uitstekende vertaling die de muziek in deze voorstelling heeft gekregen. Wende zingt net zo gemakkelijk ingetogen en kwetsbaar, zoals in Nude als dat ze zich vol overgave in een nummer stort, zoals in Devil’s Pact en zich ook dansend volledig overgeeft aan de muziek. Of je haar nu wil vergelijken met Tori Amos, Björk of met Kate Bush, Wende staat er vooral in haar eigen kracht. Zangtechnisch laat Wende horen bijzonder veel in huis te hebben en kan ze een grote diversiteit aan muziek aan. De souplesse waarmee Wende en de drie mannen dit alles brengen zegt veel over de samenwerking en focus van het viertal dat hier op de planken staat. Wende is op pad met rasmuzikanten en allen verdienen lof voor de manier waarop Last Resistance gebracht wordt. Met welke internationale artiest je wel of niet een vergelijking wilt maken, dit is een theatervoorstelling die alom gezien mag worden en die indruk maakt. Houd je van muziek die met overtuiging gebracht wordt en de mengeling van elektronische muziek, rock en theater, dan is dit een voorstelling die je zelfs gezien moet hebben. Dat kan nog. Ga naar www.wende.nu/en/live voor een overzicht van de speeldata van deze reprisetour.

Fotografie: Willem Wouterse