Er is maar één Wende. Dat is de Wende die, reizend door de tijd, haar ervaringen meeneemt, leert van wat ze deed en wat ze doet, die steeds groeit in haar rol als performer, de Wende die nieuwsgierig is naar het onbekende, al is dat soms ook voor haar onwennig. Het is de Wende die elektronische elementen net zo makkelijk kleuring laat geven aan haar muziek, gedreven percussiemotieven het ritme laat zijn van haar nummers, het is de Wende die net zo makkelijk een scheurende gitaar door haar muziek laat razen, onderstrepend datgene wat ze wil zeggen, dat wat ze wil overbrengen. Het is de Wende die muziek klein kan laten zijn, op de rand van de stilte, je net zo makkelijk omarmend, troostend als spiegelend, ontregelend, confronterend.

Het is de Wende die de Nederlandse taal, de Franse taal, de Engelse taal niet zozeer inzet voor de mooiigheid van liedjes, het is de Wende die ons en zichzelf kwetsbaar kan laten zijn als we de teksten tot ons nemen. Nooit een meezinger, niet de muziek als consumptiemiddel, het is Wende die het leven aangaat, in alle bruutheid die het leven soms biedt, het schuren, schuren van pijn, van gemis, van verdriet, van de dood. En in dat alles omarmt zij altijd dat leven. Niet de dood, niet de overgave. Hier ben ik, hier en nu. En de dood is er alleen dan als het moment uiteindelijk daar is. Daarvoor? Leef je leven!

Wende’s ontwikkeling mag nagenoeg wel bekend zijn, van chansons, via Engelstalige elektropop naar muziek in het Nederlands. Meer en meer steeds wellicht naar dichter bij de luisteraar, in ieder geval in het Nederlandstalige taalgebied. Het is hier waar ze geworteld is én, als je de muziek van Wende beluistert, probeer dan eens om te denken: ook als je de teksten niet verstaat, voel je aan alles hoe haar muziek binnen komt. Laat Mij Het Zijn is voor hen die Nederlands spreken een bijzonder mooi nummer, maar als je het nummer beluistert zonder oor te hebben voor de teksten, voel je ook dat het bijzonder is. Benieuwd hoe Wende’s muziek ervaren wordt door anderstaligen. Ook een nummer als de opener De Zon Komt Op, met zijn subtiele arrangement, het is het prachtige zoals Wende dat kan brengen. Klein gehouden én raak in zijn teksten.

Dit Is Alles ademt het krachtige van Devil’s Pact (ook te vinden op haar live album.) en combineert de elektronica met schurende gitaar én verdomd passende achtergrondzang. Je hoeft niet lang na te denken. Wende is terug met een nieuwe plaat. Ja, natuurlijk, ze tourde al met haar voorstelling Wildernis en ook nummers daaruit vinden we op het album terug. Het was dus niet zo dat Wende stil zat, alhoewel het album meer dan eerder ook laat zien dat Wende ervoor kiest om niet langer helemaal zelf haar pad te kiezen én juist ook samenwerking aan te gaan. Ze zingt samen met S10 en met Froukje en andermaal werkte ze ook met Dimitri Verhulst. De taligheid van Froukje, van S10, (niet dat Wende nu een reddingsboei nodig zou hebben om teksten te maken) geeft een andere dimensie aan de teksten. Zich open stellen voor een schrijverskamp op verzoek van S10, er naderhand zelf een willen organiseren, dat is ook het aangaan van het leven als je zelf al lang kapitein op het schip van je muzikale loopbaan staat.

Ja, Wende blijft aan het roer, maar de keuze om het niet alleen te doen, om in haar ontwikkeling zo expliciet te kiezen voor samenwerking én dat ook zó naar voren te laten komen in het titelnummer, is een heel krachtige. Luister maar eens hoe prachtig de twee samen daarin klinken in een nummer dat wel nog zeer nadrukkelijk als een verdere stap in de ontwikkeling van Wende klinkt. De stappen die Wende zette, die ze zet, dit album documenteert juist ook haar groei als artiest. Je realiseren dat je ook in je ontwikkeling er niet alleen voor hoeft te staan, de stap te zetten, durven te zetten, om het ook niet alleen te doen, juist ook in datgene waar jezelf al heel sterk in bent, dat vraagt ook wel om bezinning, om de rust te nemen om die stap te zetten. Wende’s teksten, ze sneden altijd al hout, maar de notie dat ze daarin nog meer kon spreken, hoe mooi is het dat ze dat is aangegaan?

Zowel weer in beschouwende zin, als in Bloed In Mijn Bloed, het vol rakende Troostzoekers dat ze samen met Froukje zingt én dat niet anders kan dan je raken en in persoonlijke zin als in het al eerder genoemde Laat Mij Het Zijn, maar ook Jij Idiote Dood, dat heel nadrukkelijk de geest van chansons in een nummer dat alles anders dan een chanson is. En ook Hou Me Vast, Het Is Genoeg en Feniks. Hoe mooi, hoe mooi, hoe mooi?

Dertien nummers op haar nieuwe album. Uiteenlopende sferen, uiteenlopende klanken, uiteenlopende opbouw en los van het feit dat het allemaal Wende is, het is een erg afwisselend album geworden dat misschien meer nog dan Mens over ons als mensen gaat. Muzikaal gezien afwisselend, erg afwisselend. Laat je verrassen. Verwacht geen gesneden koek, verwacht afwisseling. Er zijn kleine nummers, er zijn nummers die overdonderen. Er is elektronica. Er zijn gitaren. Er zijn beats. En er is altijd de stem van Wende. Directer wellicht dan ooit tevoren. En misschien is de muziek nooit zoals je het zelf zou verwachten. Ga het vooral ontdekken, ga het beluisteren.

Sterrenlopen is het aangaan van het leven in alle facetten, de dood niet uit de weg gaand, relaties, maatschappelijke kwesties en houden van het leven. De rauwheid, de poëtische kant, in alles is het nadrukkelijk Wende. Misschien zomaar een laagje minder en, zoals gezegd, directer dan op eerdere albums. Maar, hoe dan ook, het is overduidelijk de nieuwe Wende. En het is haar met Sterrenlopen gelukt, ook als proeve van verdergaande samenwerking, een bloedstollend mooi album te maken. Het is en blijft mooi dat ze zich als artiest steeds blijft ontwikkelen, misschien nog wel een van de mooiste aspecten van het album, blijf ontdekken, blijf het leven aangaan. Er is maar één Wende.