Als je één ding kan leren uit de muziekgeschiedenis, is het dat ‘afscheidstournees’ negen van de tien keer toch niet de laatste keer blijken dat een artiest op pad gaat. Desalniettemin is het vaak wel een teken aan de wand dat optredens zeldzamer zullen gaan worden. In het geval Whitesnake is de Greatest Hits tour die momenteel door Europa trekt zo’n aangekondigd laatste rondje. ‘Ik ben bijna 65, die wereldtournees gaan niet meer vanzelf’, zo kondigde Whitesnake-boegbeeld David Coverdale aan. Hij is sinds de reformatie van Whitesnake zo’n 12 jaar geleden dan ook vrij continu op tour geweest, deed Nederland daarbij vaak aan en stond met de vorige meer op Deep Purple-gerichte tour in december nog in TivoliVredenburg met zijn band.

Focus op hits

Die overdaad van de afgelopen jaren is wellicht de reden dat deze ‘laatste ronde’ niet volledig is uitverkocht. Het Tilburgse poppodium 013 houdt op een druilerige donderdagavond het balkon wijselijk gesloten, waardoor de concertzaal alsnog bomvol aanvoelt en die enthousiaste zaal geeft Whitesnake een warm onthaal. Opvallend is daarbij de diversiteit van het publiek. Van oude rockers die hun laatste haren in een paardenstaart hebben getracht te persen, tot tieners, huisvrouwen en zelfs vaders met peuters op hun schouders. De ooit zo vervaarlijke rockband is gewoon familie-entertainment geworden en daar is niks mis mee. Entertainen kan Coverdale als geen ander en omdat het een tournee is waarbij de focus op louter de hits ligt, serveert hij de kolkende zaal een hapklare en van begin tot eind meezingbare set.

Machtig totaalplaatje

Dat maakt dat de sfeer er vrij snel in zit. Na het openingsalvo bestaande uit Bad Boys en Slide It In wordt de eerste drie kwartier op zeer overtuigende wijze stevig doorgepakt met Love Ain’t No Stranger, The Deeper The Love, Fool For Your Loving en Ain’t No Love In The Heart Of The City dat naadloos overgaat in een noest voortmarcherend Judgement Day. Goed, de stem van Coverdale raakt de hoge noten – die hij in zijn hoogtijdagen zonder moeite pakte – niet altijd meer. Maar dat wordt ingenieus opgevangen door de backing vocals vanuit zijn bandmakkers en als het echt niet anders kan af en toe en microfoon richting publiek. Het totaalplaatje is gewoon oppermachtig en Whitesnake walst over iedereen heen.

Soloperikelen

Na een minuut of veertig hapert de machine echter ineens enigszins. Coverdale verlaat vaak het podium (dat toeren gaat ‘m dus echt niet makkelijk meer af) en geeft vervolgens de ruimte aan eerst gitaristen Reb Beach en Joel Hoekstra voor twee lange en – zeker in het geval van eerstgenoemde – niet altijd even pakkende gitaarsolo’s. Later in de set krijgt bassist Michael Devin de ruimte voor een uitermate funky en groovend bassegment. Verreweg de beste solo van de avond, maar niet heel passend binnen het stevig rockende geheel dat de avond is. Uiteindelijk mag ook drumbeest Tommy Aldridge zijn ‘signature solo’ (eindigend met zijn handen) doen als onder deel van Crying In The Rain. Vooropgesteld, Aldridge is met zijn even maniakale als virtuoze spel de muzikale held van de avond. Hij geeft de nummers de extra kracht mee die ze nodig hebben om tot in de borstkassen van de bezoekers achterin de zaal te resoneren. Maar in combinatie met alle andere solo’s is de zijne (al decennia ongewijzigd) net die druppel te veel en realiseer je al kijkend op je horloge dat je in 70 minuten speeltijd zo’n 20 minuten aan solo’s hebt gehad. In een relatief kort optreden is dat gewoon net te veel en hadden wat additionele hits zoals een Now You’re Gone, You’re Gonna Break My Heart Again of welke andere dan ook meer op hun plek geweest.

Broederliefde

In het laatste kwartier komt de machine wel weer goed op stoom. Startend met een galmend Is This Love, waar in het intro wordt gehint naar een bijdrage van oud-bandlid Adje Vandenberg. Het publiek scandeert diens naam al, maar hij laat zich niet zien. De heerlijk gejaagd gebrachte rampestamper Give Me All Your Love Tonight wordt gevolgd door megahit Here I Go Again en daar is Vandenberg uiteindelijk wel. ‘It’s about fucking time’, lacht Coverdale die het intro al gezongen heeft. Het lijkt er op dat Vandenberg zijn ‘cue’ eerder heeft gemist. Hoewel verre van de eerste keer dat hij zich in Nederland bij zijn oude band voegt, blijft het mooi om de oprechte broederliefde te zien die er tussen de gitarist en het Whitesnake-boegbeeld is. Ze glunderen in elkanders nabijheid en dat werkt aanstekelijk. Het toneelstukje dat toegift heet, laten ze vanavond gewoon maar achterwege. De band blijft gewoon op het podium staan en deelt met een vet aangezet Still Of The Night de knock-out uit. 013 gaat met die afsluiter volledig plat, waardoor deze ‘afscheidsshow’ in het geheel niet als afscheid aanvoelt en zelfs stukken vitaler is dan de vermoeid ogende doorgang uit 2013. Ditmaal was het eerder een jubelende viering van bijna vier decennia ronkende rock.