Gavin Harrison is bij de meeste mensen bekend als de drummer van Porcupine Tree: één van de belangrijkste en meest toonaangevende progrockbands van de laatste decennia. De afgelopen 4 jaar is het echter erg stil rondom de band, vanwege de vele (solo-)projecten van duizendpoot Steven Wilson. Ook de andere bandleden zijn zeer actief op muzikaal gebied en zijn ieder hun eigen weg gegaan.

Zo ook Gavin Harrison: in 2008 werd hij de vaste drummer van de legendarische progband King Crimson en sinds 2007 speelt hij samen met 05Ric, een veelzijdig multi-instrumentalist die door het uitwisselen van muziek via Myspace op zijn pad kwam. Inmiddels hebben de twee mannen drie platen uitgebracht: Drop (2007), Circles (2009) en The Man Who Sold Himself (2012).

Hun muziek is te bestempelen als technisch, polyritmisch, progressief en complex. De virtuose, ontoegankelijke drum- en gitaarpartijen vormen de leidraad in de evenzo ingewikkelde composities. Ook de zanglijnen zijn niet bepaald doorsnee te noemen.

Moeilijke muziek is niet voor de massa. Dat blijkt wel uit het feit dat Gavin Harrison & 05Ric vrijdagavond in de kleine en niet de grote zaal van Paradiso stonden. Zo’n vijftig man zorgde voor een prettige vulling van de ruimte. Gavin Harrison’s eerste vraag aan het publiek was of men misschien wat Porcupine Tree wilde zien. Met het tevoorschijnhalen van een linnen tasje met daarop de naam Porcupine Tree maakte hij direct duidelijk dat dit geen avond zou worden met PT-covers of -verzoeknummertjes.

De stemming op het podium en in de zaal was in eerste instantie ietwat tam. Het leek erop alsof het een verplicht nummertje was; echt speelplezier was niet waar te nemen (of speelden de heren braaf, omdat de moeder van bassist Tiago Coimbra in de zaal stond?). Gelukkig kwam daar met het nummer Circles verandering in. Het nummer (tevens de titel van hun tweede album) heeft één van de meest toegankelijke (lees: minst ontoegankelijke) zanglijnen in hun repertoire en een aantal mensen in het publiek leek het nummer ook daadwerkelijk te kennen. Er waren dus niet alleen Porcupine Tree-fans aanwezig, maar ook mensen die écht voor deze muziek kwamen.

Alvorens het nummer Clock in te zetten, vertelde Gavin Harrison dat het is opgedragen aan de legendarische trompettist Chet Baker, één van zijn belangrijkste jeugdinvloeden. De link met Amsterdam werd ook nog even gelegd. Misschien is jazz niet het eerste genre waar je aan denkt bij het horen van deze muziek, maar toch zijn de jazzinvloeden duidelijk terug te horen in hun werk.

Bijna wiskundige stukken werden afgewisseld met hier en daar fijne funky grooves maar bovenal met behoorlijke ritmische uitdagingen. 05Ric bewees ook live een zeer unieke en getalenteerde zanger te zijn en het experimentele gitaarwerk volledig in de vingers te hebben (en dit terwijl hij bekend staat als ‘de bassist’). Het meest ontoegankelijke nummer van de avond was toch wel Centered (van het eerste album Drop). Volgens Gavin Harrison is dit dan ook “a tricky one. Although I guess they are all tricky ones..”.

Uit de composities komt duidelijk naar voren dat Gavin Harrison en 05Ric een evenredige inbreng in het project hebben en elkaar perfect aanvullen, zonder hierbij iets van zichzelf te moeten inleveren. Alle vier de muzikanten (we kregen ook subliem gitaarwerk te horen van Justin Dwyer die duidelijk helemaal opging in zijn spel) kregen de kans hun kunsten te vertonen; het was geen Gavin Harrison-show. Hoewel de meeste mensen in de zaal toch voor hem zullen zijn gekomen.

Ze werden niet teleurgesteld. Er was voldoende maar niet te veel ruimte voor drumuitspattingen en drumsolo’s en de geluidsman wist precies hoe de perfect uitgebalanceerde drumkit moest klinken. Gavin Harrison speelde niets noot voor noot, maar alles als één geheel: ontzettend strakke grooves mét emotie, iets wat maar weinig drummers kunnen evenaren.