Verslag dag 3 Haldern Pop 2016: zaterdag
Op de vroege zaterdagochtend wakker worden gebeukt door The Graveltones is een aparte gewaarwording. De combinatie van punk, jazz, stoner en wat al niet meer zorgt voor een intense luister- en kijkervaring. The Graveltones is een begeesterd duo uit Londen. Het gaat volledig los in de Haldern Pop Bar, waar de damp op de ramen slaat.
De raakvlakken met Fleet Foxes zijn talrijk bij het uit Australië afkomstige Husky, dat in een bloedhete Spiegeltent acte de présence geeft. Ingetogen jongens, bloedmooie, melodieuze, gedragen indiefolkliedjes. Zo zien we de zaterdagmiddag graag worden ingekleurd. Ambachtelijke kwaliteit. Béter dan Fleet Foxes? Vandaag zeker.
Op het hoofdpodium doen de goedgeklede boys van The Strypes waar ze steengoed in zijn: reteaanstekelijke rock-‘n-rollliedjes spelen. De jonge twintigers zijn hoorbaar geïnspireerd door The Yardbirds. Goeie outfits, grappige danspassen. Niks meer aan doen.
Wil je alles recenseren als solitaire verslaggever van een medium, dan maak je meer kilometers dan goed voor je is. Daarom ben je genoodzaakt keuzes te maken en is het fijn dat op zo’n hoofdpodium van Haldern Pop de ene na de andere kwaliteitsband verschijnt. Zoals ook Wintergatan uit het Zweedse Göteborg, dat traditionele aan eigengemaakte instrumenten koppelt en bovendien de kunst van het liedjesschrijven verstaat. Het is opzwepend en dansbaar. Smaakvolle elektronica zet de lijnen uit. Dat er niet wordt gezongen, is nauwelijks relevant.
Izzy Bizu zingt wel. Niet geweldig, maar haar prachtige verschijning maakt een hoop goed. De imposante rij voor de Spiegeltent is verklaarbaar, omdat de mierzoete popliedjes van de Engelse nogal wat airplay hebben gehad wereldwijd. Dus ook in Duitsland. Hapklare brokken worden geserveerd. Goed te verteren op de vroege zaterdagavond.
Uiterlijk heeft ze het nodige weg van PJ Harvey. De lieflijk zingende Julia Holter (foto) uit Los Angeles. Muzikaal zijn er minder raakvlakken. ‘Das ist gut, musst du schreiben!’, schreeuwt de man achter mij overdreven hard in mijn linkeroor. Tegelijkertijd morst hij pils op mijn broek. Twee minuten later: ‘Das ist gut, musst du schreiben!’ Ik besluit terug te schreeuwen: ‘You made your point!’, en laat zo abusievelijk mogelijk wat pils op zijn schoen vallen. Das sollte ihn lernen… De Duitser met zijn vreemde petje op z’n hoofd is verreweg Julia’s meest enthousiaste fan. Mogelijk is hij familie. Julia’s contrabassist heeft nogal wat weg van Robert Smith. Zelfde kapper, zwarte nagellak. Hij speelt de sterren van de hemel, gaat volledig op in de muziek. En die is niet makkelijk. Het zijn kleine, wat theatrale liedjes waarin ook voor de viool een belangrijke rol is weggelegd. Fraai, hoewel misschien geschikter voor de Spiegeltent. Resumé: Julia Holter, das ist gut!
Het opwindende Yak zet in no time die Spiegeltent op stelten, met een agressieve dosis retrorock, die op veel waardering kan rekenen. Er wordt voorzichtig gepogood voor in de tent, tijdens het bezielde optreden van de Britten. Het is niet uit te sluiten dat Yak tijdens Haldern Pop 2017 in reprise gaat. Iets om alvast naar uit te kijken.
Foto: Sander Brugman