Heisskalt laat er geen gras over groeien op de voege zaterdagmiddag en trapt dag drie van Haldern Pop 2015 af met prijsnummer Alles Gut, van hun formidabele debuut Vom Stehen Und Fallen. De band uit Stuttgart maakt Duitstalige powerrock met een punkattitude en heeft in zanger Mathias Bloech veel extra munitie in huis. Hij heeft een mooie stem, maar kan die ook bijzonder sterk verheffen als zijn teksten daar om vragen. Kroech staat even stil bij de letterlijke en figuurlijke warmte die hij voelt in Haldern. De ontspannen sfeer bijvoorbeeld. Hij constateert dat mensen om elkaar geven op het festivalterrein én om hun omgeving. Hij refereert aan het waarschuwingsbord dat hij heeft zien hangen in de buurt van het festivalterrein, tussen de landerijen, om geen rotzooi op straat of op die landerijen te gooien. Omdat de koeien die er grazen dat opvreten en er aan kapot gaan. Heisskalt is een band met het hart op de juiste plaats. Dat zie je en dat hoor je. Ook in de teksten van Kroech. Na het magnifieke optreden op Haldern lijkt de band klaar voor het Europese clubcircuit. Dat van Nederland bijvoorbeeld. Kroech vraagt aan de organisatie of ze volgend jaar weer op Haldern mogen spelen. Het publiek juicht massaal. Iets om alvast naar uit te kijken.

Heisskalt contrasteert sterk met het viertal violisten van het Berlijnse klassieke collectief stargaze (met kleine letter), dat de spiegeltent op gepassioneerde wijze opwarmt. Gevolgd door een klassiek geschoold achttal van datzelfde stargaze (blazers, harpiste en pianist), dat op experimentele wijze nummers van Deerhoof onder handen neemt.

Het patent dat de organisatie van Haldern Pop heeft op het contracteren van aanstormende indie/postrockbands krijgt ook gestalte met de aanwezigheid van The Bronze Medal, dat na het wegvallen van Curtis Harding is doorgeschoven van de Haldern Pop Bar naar de spiegeltent. De zeskoppige, meerstemmige formatie uit Bristol blijft nooit ver weg van The National.

Terwijl een druilerig – we zouden het ook verfrissend kunnen noemen, na twee dagen hitte – buitje over Haldern trekt, betreedt Father John Misty (foto) het hoofdpodium. De wei verandert acuut in een fleurig kleurenpalet, door al die poncho’s. Father John Misty is de man die het fraaiste album dat dit jaar is verschenen, heeft geschreven en volgezongen. Met een aantal instant klassiekers. Zoals Holy Shit, of titelnummer I Love You, Honeybear of wat te denken van Bored In The USA en het swingende The Ideal Husband? De folky pop-rock van de Amerikaan is honing voor de ziel. Ook live. De man is ongelooflijk goed bij stem en je gelooft alles wat hij zingt. Ja, ook over die onveilige seks. Een kniesoor zal misschien zeggen dat Joshua Tillman (zijn echte naam) iets te veel bravoure heeft. Maar wat geeft dat, wanneer je kijkt naar een optreden van de buitencategorie? Hij ontpopt zich ook nog eens als een van de grappigste artiesten in het circuit. Onbetaalbaar bijvoorbeeld is het gesprek dat hij aanknoopt met een fanatiek dansende jongen, voor in het publiek. Gekleed in een Guns N’ Roses-T-shirt. ‘In professioneel opzicht is het heel inspirerend iemand met een Guns N’ Roses-T-shirt zo te zien dansen op mijn muziek. Daar zal ik vannacht wel even over dromen.’ Waarna een imitatie van de persoon volgt. Veel grappiger wordt het niet.

The Slow Show uit Manchester heeft zowel stargaze als het eveneens uit Berlijn afkomstige koor Cantus Domus meegebracht op de bühne. Zo druk is het daar nog nooit geweest. Het pakt fantastisch uit bij de emotionele droompop van de Britten.

Groots is bovendien het optreden van dEUS op hetzelfde podium. De band is absoluut geen onbekende in Haldern. Tom Barman cum suis pakken uit met een overdonderend optreden en dito lichtshow. Een headliner vanjewelste. De Belgen spelen een best-ofset met werk van en tussen eerste album Worst Case Scenario (1994) en Following Sea (2012). Knallend en imponerend.

Die woorden zijn ook van toepassing op The War On Drugs, hoewel het met name imponerend is wat de klok slaat. Wat blijft Under The Pressure een onvoorstelbaar sterke rocksong van de Amerikanen. Adam Granduciel is geen man die het publiek overdreven wil bespelen; hij laat vooral zijn gitaar spreken en zijn geweldige stem horen, uiteraard. Verrassend is de Ron Wood-cover Mystifies Me. Fraai zijn daarnaast de uitgesponnen versies van An Ocean In Between The Waves en het verrukkelijke Red Eyes.

Magnus (daar hebben we Tom Barman weer) sluit Haldern Pop 2015 af in de spiegeltent. Barman heeft zich even opgefrist en oogt alsof het de eerste show van de avond is. Het elektroproject dat hij elf jaar terug op poten zette met techno-dj CJ Bolland heeft twee platen opgeleverd. Het accent ligt op de laatste, Where Neon Goes To Die, uit 2014. De spiegeltent swingt van voor naar achter, tijdens onder meer het grandioze Singing Man. Magnus is een voortreffelijke afsluiter van een net zo voortreffelijke editie van Haldern Pop. Vorig jaar schreef bovengetekende dat Haldern Pop het beste festival ter wereld is. Daar is niks aan veranderd.

Foto’s: Andries Makkinga