Fai Baba is de eerste positieve verrassing op de vroege vrijdagmiddag, in een volgepakte Haldern Pop Bar. Drijvende kracht achter de formatie is de in New York residerende Zwitser Fabian Sigmund. Hij ziet eruit als een typetje uit New Kids Turbo, met zijn witte petje met onduidelijke reclameprint, knalroze T-shirt en kolderieke, wat vlassige snor. Hij blijkt een begenadigd gitarist te zijn. Er is een flinke dosis galm op zijn microfoon gezet, waardoor niet echt duidelijk wordt of hij live net zo’n begenadigd zanger is als op plaat. De psychedelische nummers die Sigmund met zijn drummer laat horen mogen er zeker zijn. Er wordt voorzichtig gedanst. Dat de zang, ook door die galm, nauwelijks verstaanbaar is, drukt de pret niet eens.

In de Spiegeltent is het niet veel later de beurt aan de legendarische Hothouse Flowers. Want dat zijn ze. Gelukkig puilt de tent niet uit, want het is warm in Haldern. Zonnetje erbij. Lekker festivalweer. Sinds de jaren 80 maken de Ieren folky poprock, die ertoe doet. ‘England is dying’, hint Liam Ó Maonlaí naar de recente Brexit, die ook bij Hothouse Flowers in het verkeerde keelgat is geschoten. De band speelt een degelijke set, zonder drummer. Mogelijk heeft hij het vliegtuig gemist. De nummers zijn ingetogen, verstild zelfs zo nu en dan. Zelfs over wereldhit Don’t Go (’88) wordt een laid back-sausje gegoten. De song blijft magisch. Her en der veert toch nog iemand op.

Een stuk uitbundiger is de Canadees Ben Caplan, die al jarenlang ouder dan 50 lijkt, terwijl hij de 30 nu nog maar net is gepasseerd. Komt ook door die gekke baard natuurlijk, waar de goedheilig man zich niet voor zou schamen. Caplan is terug in Haldern, na zijn fantastische optreden in de Pop Bar een paar jaar terug. Toen solo, nu met een contrabassist, drummer en zangeres. Caplan zelf op toetsen en gitaar. Naast de baard heeft Caplan nu een knotje op de kruin. Je loopt er in principe mee voor joker, maar het schijnt modern te zijn en Ben is een jongen die graag met zijn tijd meegaat. Soms hysterisch, altijd uitgelaten strooit de Canadees zijn pakkende folkliedjes over de massa. Kinderen blazen wat bellen uit vloeibaar Dreft, de zon schijnt, wie doet ons wat?

Nou, Die Nerven bijvoorbeeld. Evenals Heisskalt afkomstig uit Stuttgart. Het trio staat ook op het hoofdpodium, heeft met Julian Knoth en Max Rieger twee uitstekende stemmen in huis en komt muzikaal vaak net zo dicht bij postpunk en shoegaze in de buurt als bij postpunk. De band heeft nogal wat goeie liedjes en is geregeld buiten de Duitse grenzen te vinden. In Nederland bijvoorbeeld.

Je verwacht ze eerder in de Spiegeltent, maar GoGo Penguin (foto) staat op het hoofdpodium in Haldern. En dat verdient het trio uit Manchester zonder meer. Het toonaangevende jazzgezelschap verkeert in bloedvorm. Het succes van de albums V2.0 (2014) en Man Made Object (2016) hebben de band naar een hoger plan gebracht. Het sprankelt, bruist, windt op en brengt jazz naar de massa. Dit is een zeldzaam prettige massage van de trommelvliezen. Ook het zichtbaar rockgeoriënteerde publiek gaat voor de bijl.

Algiers, uit Atlanta, zet de main stage ook in vuur en vlam met een overdonderende portie met elektronica doordrenkte, experimentele rock. Opgezweept door zanger/gitarist Franklin James Fisher ontstaat al rap een flinke dansende massa voor het podium. Muzikale opwinding, onder een strakblauwe hemel.

Michael Kiwanuka is Algiers’ perfecte aflossing op het hoofdpodium. De Brit, die na zijn prachtige, zwoele hitsingle Home Again en het daarop volgende gelijknamige debuutalbum in 2012 niet meer stuk kon, verraste met zijn tweede album Love & Hate, die deze zomer verscheen. Een wat steviger geluid, dat live ook erg goed uit de verf komt. Op Down The Rabbit Hole al een van de positieve verrassingen, zo ook in Haldern. Kiwanuka is ontwapenend.

‘Thank you schön!’ gooit Glen Hansard de boel even lekker door elkaar rond de klok van negen. Het is een zwoele vrijdagavond. Hansard weet de massa wel te bespelen, ook op de main stage. De Ier laat horen dat hij met The Villagers een van de interessantste acts is die het land de laatste decennia heeft voortgebracht. Waar U2 al jarenlang teert op oude successen, en mediocre albums aflevert, hebben vooral zij de handschoen opgepakt. Hansard heeft een heerlijk orkest meegenomen, met onder meer plaats voor een drietal strijkers. Dat zorgt toch altijd weer voor de spreekwoordelijke kers op een toch al rijkbelegde taart. Mooi ook, die continu wapperende Ierse vlag, recht voor het podium. Qua chauvinisme doen de Ieren niet veel onder voor de Friezen, of de Turken natuurlijk. Maar bij de Ieren blijft het altijd gezellig. Op naar de zaterdag!

Foto: Sander Brugman