Verslag dag 2 Down The Rabbit Hole 2016: zaterdag
Ze zijn nog een beetje bleu, de mannen van Whitney. Maar ze hebben nogal wat sterke liedjes op hun debuutplaat Light Upon The Lake staan. Te verlegen wellicht om serieus contact te zoeken met het publiek. Je neemt het ze niet kwalijk, omdat de liedjes zo mooi zijn. No Woman bijvoorbeeld is zo’n song die je wel een paar keer achter elkaar voorbij wil horen komen. Ook voor de Bob Dylan-cover Tonight I’ll Be Staying Here With You geldt dat. De Fuzzy Lop puilt steeds meer uit, hoewel we eerlijk moeten zijn; een van de eerste buitjes op de zaterdagmiddag manifesteert zich. De massa schuilt natuurlijk even. Whitney spint daar garen bij, terwijl de bandleden net doen alsof ze niet doorhebben dat er zovelen voor hun neus staan. Zien ze vast wel op die selfie, die ze aan het eind van de show maken met het festivalpubliek.
Wat een prettige verschijning is Eefje de Visser toch. Ze laat in de Teddy Widder horen dat haar wat ingetogen Nederlandstalige liedjes weldegelijk festivalfähig zijn. Goeie liedjes zat die wat steviger worden neergezet dan op plaat. De volle tent deint gezellig mee. Met het onweerstaanbare Scheef bijvoorbeeld. Een song om smoorverliefd op te worden. Sinds De Visser meer elektronica verwerkt in haar muziek, is die kleurrijker geworden, interessanter en zonder meer universeler. Een enkele song wordt zelfs voorzien van Erasure-achtige beats. We moeten er niet vreemd van op staan te kijken wanneer een volgend album zelfs volledig dancegeoriënteerd is. Eefje de Visser wint zieltjes op DTRH. Dat lijdt geen twijfel.
Een van de interessante aspecten van DTRH is dat er ook ruimte is voor jazzy gezelschappen. Zoals The Cinematic Orchestra, dat zelfs verblijd wordt door een voor driekwart gevulde Teddy Widder. Je waart je bijkans op North Sea Jazz, door de begeesterde, experimentele en vooral ook filmische jazz van het vijftal. Momenten van bezinning contrasteren voortreffelijk met uitgelaten songs, waarin een stukje freestyle niet uit de weg wordt gegaan. De massa weet een en ander prima op waarde te schatten, terwijl de zon zich weer voorzichtig laat zien, na een wat druilerige start van de zaterdag.
De Staat speelt een thuiswedstrijd op Down The Rabbit Hole. ‘Zijn er nog mensen uit Nijmegen?’, schreeuwt zanger Torre Florim een retorische vraag richting zijn gehoor. Massaal gaan handen de lucht in in de propvolle Hotot en er wordt uit volle borst gejoeld. Nijmegen de gekste? Nou, De Staat wel in elk geval. Er is ontzettend veel interactie met het publiek van de band die, zeker na het verschijnen van de in binnen- én buitenland goed ontvangen single Witch Doctor, met die briljante videoclip, enorm populair is. Natuurlijk gaat het los in de tent. Visueel is er tegenwoordig bijna net zo veel te beleven als muzikaal bij De Staat. Bij vlagen doldwaze taferelen. Als er met de camera wordt gespeeld bijvoorbeeld en die beelden op het immense scherm achter het podium worden vertoond. Het NEC-shirt is er weer en de knotsgekke ode aan Thunderdome, als er tijdens de complete tent wordt gegabberd. ‘De Staat is misschien wel de grootste liveband van Europa momenteel’, schreeuwt een collega in mijn oor. Goed, de sfeer is nogal euforisch, maar de man heeft een punt.
De dames van Savages (foto) zijn de gedroomde troonopvolgsters van Siouxsie and the Banshees en maken dat live eigenlijk altijd waar. Eerder dit jaar werd de Amsterdamse Melkweg nog platgespeeld en nu gaat ook DTRH voor de bijl. Het kraakt, het piept en schuurt soms tegen de pijngrens aan in de Teddy Widder. Dit is postpunk om diep voor te buigen. The Answer is een wereldnummer.
Glen Hansard zet een stevige, energieke set neer in de Teddy Widder, waar hij solo excelleert, alleen met zijn cellist, alsook met de volledige band die hij heeft meegenomen. Hij belooft vooraf al er een lekkere show van te maken, hoewel hij meteen duidelijk maakt geen geweldige biervanger te zijn, refererend aan het John Coffey-moment tijdens Pinkpop 2015 (wat vliegt die tijd toch, trouwens). Er zijn kippenvelmomenten in de gezellig volle tent. Hansard is goed bij stem en weet een prettige mix te vinden tussen contact maken met zijn publiek en muziek maken. DTRH-vrijwilliger Sander Brugman (‘Mijn naam hoeft er niet bij hoor.’) weet te melden dat Hansard backstage maar liefst twee keer een uitpuilend bord nasi heeft weggewerkt. Ook nog eens een lekkere eter.
Matt Berninger van The National is een poosje niet naar de kapper geweest. Wel naar de opticien, met dat nieuwe kekke brilletje op de neus. Dat zijn eigenlijk meteen de twee meest in het oog springende details in de Hotot, tijdens het vrij tamme concert dat de Amerikaanse indierockband verzorgt op de late zaterdagavond. Wie nog even de voeten van de vloer wil gooien komt bij Flume in de Teddy Widder beter aan zijn trekken. Hoewel er bij The National nog wat venijn in de staart zit, komen we helaas niet verder dan een zesje, en daar is een punt in verwerkt voor de bril. Op naar de zondag.