×

Concert

14 augustus 2016

Verslag dag 1 Haldern Pop 2016: donderdag

Geschreven door: Pieter Visscher

De temperatuur is niet onaardig tijdens de openingsdag van Haldern Pop 2016. Jammer dat er zo nu en dan wat neerslag valt, hoewel dat de pret eigenlijk nauwelijks drukt. De sfeer is uitstekend, evenals de muziek.

Dit jaar slechts één Nederlandse act op het programma: Amber Arcades. Wel meteen een heerlijke opener van de dag, in de Haldern Pop Bar. In de volgepakte tent oogt de Utrechtse wat nerveus, zo aan het begin van een veelbelovende carrière. Al snel gooit Annelotte de Graaf alle schroom van zich af en is ook haar band geacclimatiseerd. Alle klappen zijn dan raak. De dromerige pop-rock van Amber Arcades valt evenals in de rest van de wereld goed in de smaak in Duitsland. Het verslavend lekkere, zelfs door 3FM opgepikte Fading Lines is inmiddels een grote hit. Er wordt gedanst. Amber Arcades is een openingsact die elk festival zich zou wensen.

Trevor Sensor is vanuit de Verenigde Staten naar Haldern gevlogen om zijn uitbundige singer-songwriterliedjes te laten horen in de Spiegeltent. Wanneer je Trevor hoort praten, dan denk je hé, een doodnormale knul. Tot hij zijn gitaar erbij pakt en zijn strot opentrekt. Dan dein je in eerste instantie naar achter en zet je grote ogen op. We hebben hier te maken met de allerschorste kleinzoon van Bob Dylan en omdat die liedjes zo oké zijn, komt-ie er nog mee weg ook. Geen poespas, lekker de beuk erin. Prima.

Nieuw is het hoofdpodium op Haldern Pop niet, want dat staat er al 32 edities. Wel nieuw is dat het ook al op de donderdag wordt gebruikt. Na de feestelijke folky jazz van het uit München afkomstige Monobo Son, is het de beurt aan Heisskalt, uit Stuttgart, dat evenals vorig jaar op de main stage te vinden is. Zelf afgedwongen en wat goed is moet je koesteren en belonen. Het optreden is opnieuw overrompelend. Ditmaal met Vom Wissen Und Wollen in de hoofdrol, het sterke album dat onlangs is verschenen en kwalitatief niet onderdoet voor debuut Vom Stehen Und Fallen, dat in 2014 verscheen. Dezelfde agressie, dezelfde intensiteit. Van Vom Stehen Und Fallen komt het onweerstaanbare Gipfelkreuz voorbij, met een refrein om in te lijsten. Zo’n melodieus punkrocknummer waar de band patent op heeft. De emotievolle stem van Mathias Bloech stuwt de rest van de band naar grote hoogten. Hoogste tijd dat de rest van Europa eens kennismaakt met Heisskalt. Duitsland heeft qua kwalitatief hoogstaande rock véél meer te bieden dan alleen Rammstein.

Elias, in de Spiegeltent, heeft links en rechts wat geshopt bij de Hoziers en Antony’s van deze wereld. Hij speelt sterk door die twee geïnspireerd materiaal en dan ligt het gebrek aan een ‘eigen smoel’ natuurlijk op de loer. Muzikaal is er gelukkig weinig op aan te merken. Zichtbaar ambitieus, deze nog piepjonge Zweed.

FullSizeRender

Het Ierse fenomeen Damien Rice (foto) neemt het publiek voor het hoofdpodium mee de nacht in en grijpt de massa meteen bij de strot. Slechts bewapend met zijn akoestische gitaar. Geheel solo jaagt hij er in anderhalf uur een enorme berg nummers van zijn drie albums doorheen. Formidabele afsluiter van de donderdag. De woelige laatste song Elephant, van het tien jaar terug verschenen 9, wordt door het publiek zelf uitgekozen. Damien lijkt soms een moeilijke jongen, maar is diep in zijn hart de beroerdste niet. Rond 01.30 uur gaat het licht uit en wandelen festivalbezoekers gedwee richting tent, camper of caravan. Op naar de vrijdag, die technisch gezien reeds is gestart.

Foto: Sander Brugman